Որտեղից եմ: Ինչու եմ այստեղ: Ուր եմ գնում 2.0. Այլմոլորակայինի հուշեր

Իմ մուսայի ՝ Բրիգիտա Նիկիտինայի

Եվ դրա ավարտը, ոչ դրա տեղը, ոչ էլ նրանց տանջանքը, ոչ ոք չգիտի.

(Վարդապետություն և Ուխտեր, 76:45)

© Վալենտին Ռուզանով, 2021

ISBN 978-5-0055-3550-4

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Երկար օր, կիզիչ արև և դեղին ավազ: Ես շատ հոգնած եմ. Բարձր Դա երկար ճանապարհ էր, և հետդարձի ճանապարհ չկա: Մեկ ժամից կամ մեկուկես ժամից ես գաղութում կլինեմ, և ամեն ինչ լավ կլինի: Եվ ինձ հետ, և գաղութի, և նրանց հետ, ում համար ես գնացի: Իհարկե, ամեն ինչ լավ կլինի, քանի որ իզուր չէ, որ մենք ընտրեցինք ամենաուժեղին ՝ նրան, ով կարող է հաղթահարել ամեն ինչ և փրկել նրանց, ովքեր մնում են հիմքում և դատապարտված են միայն սպասել: Սպասիր, այն է, ինչ պետք է անեմ հիմա, և եթե գարունը ապահով լինի, ապա ես կհագցնեմ ծարավս:

Դեղին աչքերը ոչինչ չեն փնտրում և նորից գտնում:

Աչքերիս ավազն ինձ ավելի սուր է դարձնում, բայց եթե աղբյուրին ապահով մոտեցում չգտնեմ, դա կարող է վտանգավոր լինել: Ինձ ջուր է պետք: Ես չեմ կարող ապրել առանց ջրի: Միգուցե փորձեք գտնել նրան մոտակայքում: Ավազի մեջ: Եվ ինչ, վետերանները պատմեցին, որ դա տեղի է ունեցել: Ինձ պետք է միայն մեկ մոլեկուլ: Երկու ջրածին, մեկ թթվածին: Երկու ջրածին, մեկ թթվածին… Երկու ջրածին…

Կարմիր լեզուն դուրս է գալիս բերանից: Ռեցեպտորները դանդաղ կանաչում են և ծածկվում թաղանթով:

Մեկ թթվածին… Ինձ միայն մեկ մոլեկուլ է պետք, այլապես… Երկու ջրածին, մեկ թթվածին…

Սև քիթը մի քանի ջղաձգական շունչ է քաշում, աչքերը լայնանում են:

Հակառակ դեպքում ես ուղղություն չեմ գտնի:

Ցատկում!

Տառապանքի մեջ գլուխս թաքցնում եմ ավազի մեջ, որպեսզի ցավ չզգամ:

1. ՓԱԿ

– Որտե՞ղ եք գրել սա: – տղան ապտակեց ուսիս և ուղղեց ժպիտը: Ես վարանեցի, բայց, այնուամենայնիվ, շրջվելով, նկատելով լավ բար, որոշեցի չզիջել ինձ:

– ԵՍ ԵՄ?

Մտածված կանգնելուց հետո տղան հանեց մի փոքրիկ գիրք: Մեկը մյուսի հետևից թերթելով ՝ նա սկսեց բարձրաձայն կարդալ:

– Իսկ դու իրականում ո՞վ ես:

«Սատանա», – տղան պայթյունով փակեց գիրքը:

– Իսկ ի՞նչ ես փնտրում այստեղ:

Տղան նորից նայեց գրքին: – Այստեղ գրված է…

Երբեք չես իմանա, թե ինչ է այնտեղ գրված: Բայց եկեք անծանոթ քաղաք, փողկապ դրեք և այս տեսքով դուրս եկեք փողոց: Սա շատ է!

– Դու լսում ես ինձ?

Ես լսում եմ: Ես լսում եմ: Եվ ես նաև ճանապարհ եմ փնտրում դեպի բար:

– Ինչպե՞ս եք դա հասկանում:

– Դուք վիրավորեցիք: Նա չեկավ: Գրքով տղան: Սաթի աչքեր:

(Երազներ)

2.E = MV ^ 2/2

Այսպիսով, ամսվա առաջին օրը, հավաքելով այն ամենը, ինչ ինձ պետք էր, ես դուրս եկա ճանապարհ: Երբ տնից դուրս եմ գալիս, անջատում եմ հեռախոսս և սայթաքում մարմարե քարաքարի վրա: «Ահա պալատները…»:

Ձեռքերիս մեջ վերածելով խճաքարն ՝ այն թեթևակի նետում եմ ուսապարկիս մեջ: Իմ մտադրություններն ամենալուրջն են:

– Ինչ -որ մեկին սպասու՞մ ես:

Գրպանիցս մի նիկլի հանելով ՝ գցում եմ գովազդային կրպակի մեջ:

– Թույլ տվեք պատմել բախտը:

Ձեռքս եմ մեկնում: Ես ժպտում եմ լավ տրամադրության վրա:

– Քո գնացքը, գնչու՛:

– Nyis¹.

(Բալ)

3. OMՈՄԲԻՆԵՐ

Վթարից հետո ես իջնում եմ մեքենայից: Ես ոչինչ չեմ կարող տեսնել: Գլուխս հարվածում եմ տախտակին:

«Z շրջան»:

Տհաճ հոտ բռնելով ՝ ես ուսումնասիրում եմ շրջապատը: Աշդավաո բույս: Գետ Ոտքերիս տակ ընկած մանրախիճով ուսապարկս լցրած ՝ բարձրանում եմ երկրորդ հարկ ՝ հանգստանալու: Մետրոյի ձայներն ինձ արթնացնում են կիսաքունից:

– Հաջորդ կայարանը Park Kultury- ն է:

– … և հանգստացեք, – բղավում եմ ես ՝ թանկարժեք մանրախիճը սփռելով փախուստի մեջ:

(Փորող)

4. ՎԱՐՈՐԴ

– Եթե ոչ ոք ասելիք չունի, ապա մենք կարող ենք անցնել ամուսնական միության կնքմանը:

– Թող նախ համբուրվեն:

– Ոչ, թող նախ ստորագրեն:

Որոշ ժամանակ դիտելով հանդիսատեսին ՝ ես դուրս եմ գալիս շենքից և ասում կառապանին, որ ինձ տանի նշանդրեքիս մոտ:

«Ես գիտեմ այսպես», – կենդանանում է կառապանը:

– Trշմարտությու՞ն:

– Ատոշ!

Ձիերը վեր թռան: Ես նաև ուզում էի ավելացնել. Թռչելով անծանոթ ցուցանակով խանութի կողքով ՝ ես հազիվ հասցրի փոխանցել կառապանին, որ մենք անպայման պետք է այստեղ կանգ առնենք:

ԿԱՏԱՐԵԼԻ ՄԱՍԻՆ մի քանի խոսք

Անսպասելի հանդիպումից հետո ձգտող գրողը ճանապարհորդում է: Հիշողություններից մղված ՝ նա լքում է իր տունը ՝ փորձելով վերադարձնել կորածը և ձեռք բերել անհայտը:

TԱՄԱՆԱԿԸ `արագացված

ՄՇԱԿՈՅԹ. Կիբերսթիմ

Հագուստ ՝ գոգնոց և Պյութագորաս

Բարոյական. – (գծիկ)

5. GOLD SPUR

Շաբաթ, երեկոյան 6 -ին:

– Բարեւ Ձեզ. Մենք կցանկանայինք հանդիպել ձեզ հետ: Միայն քեզ հետ: Ռեստորան «Zorotaya Spora…» Sporrra… Golden Spur. Յոթ պի հում: ԼԱՎ?

Հանգիստ ստուգում եմ երաժշտական բուկլետները և դուրս գալիս երաժշտական խանութից: Դեկտեմբերյան ձյուն դեմքին: Ավտոմեքենայի մաքրիչներ լուսացույցերի մոտ: Հետիոտնային անցում, քաղաքի կենտրոնով անցնող ճանապարհի կես ժամ և իմ կյանքի վտանգի տակ ես անցնում եմ «Սփուր» -ի դիմաց գտնվող ճանապարհը: Ռեստորանի մուտքի նստարանին երկու սառեցված պատկեր կա:

– Հելոուին!

– Բարեւ Ձեզ! Այնուամենայնիվ, դուք մի փոքր շուտ եք:

– Մենք սիրում ենք այսպիսի եղանակը: Դուք նույնպես վաղ եք:

– Ես պարզապես շրջեցի:

Էլեկտրո-ջազի հնչյունների ներքո մենք մտնում ենք ռեստորան, որտեղ ես երեսուն տարի չէի եղել: Հետո դա պարզապես սրճարան էր, որը երիտասարդներին հրապուրում էր ճապոնական մուլտֆիլմերի ցուցադրմամբ `նոր հայտնված տեսաֆիլմերի վրա:

– Ի՞նչ եք պատվիրելու:

– Ես վեգան եմ:

– Ի՞նչ պատճառներով:

– Էթիկական.

Ամերիկացիները, առանց որևէ նշան ցույց տալու, պատվիրում են նաև բուսակերների ՝ բորշ, տապակած կարտոֆիլ, աղցան և ջուր:

– Դուք վարում եք առողջ ապրելակերպ: Չե՞ք ուզում թողնել ծխելը:

– Չեմ ուզում.

– Գո՞հ եք ամեն ինչից:

– Այո:

– Երբևէ սիրե՞լ ես:

– Երկու անգամ: Առաջինը ամուսնացավ մյուսի հետ: Երկրորդից բոլոր շփումները կորած են:

– Դե լավ: Դուք ստիպված կլինեք ավելի լավ տեսք ունենալ:

Եվս կես ժամ հանգիստ զրույց և նույնիսկ հարևան սեղանները կիմանան իմ պատանեկան երազանքի մասին `ջյու նվագել Նյու Յորքում, այն ժամանակ ռուսալեզու ձեռնարկների բացակայության և անգլերենի նկատմամբ իմ հետաքրքրության մասին: Իմ անշահախնդիր պատմությունը սահուն անգլերենով ընդհատվում է ամերիկացիներից մեկի անսպասելի արտահայտությամբ.

– Բարի երեկո!

Հետեւելով օտարերկրացու հայացքին ՝ ես շրջվում եմ: Ես տեսնում եմ քսանամյա մատուցողուհու այրվող աչքերը, որն աննկատ կանգնած է իմ մեջքին, նման աչքերը հանդիսատեսի մոտ են, երբ իմպրովիզացիայի ժամանակ վիրտուոզ հատվածներ ես կատարում:

– Բարի երեկո! – մատուցողուհին, ինչ -որ չափով ամաչելով և թեթև ժպիտը դեմքին, նայում է, թե ինչպես եմ ես, բերանս բաց, նորից հայացքս ուղղում դեպի ամերիկացիները:

– Պետք է ավելի լավ տեսք ունենալ: Նրանք գլխով են անում:

(Դեկտեմբեր)

Գիշեր. Ընկղմված դժվար մտքերի մեջ `ես քայլում եմ մայրուղով: Այս բետոնե հրեշը հատուկ կառուցվել է արքայադստեր վերջին պահանջատիրոջ կողմից արագ քշելու և նրա հետ հաճախակի ժամադրությունների համար: Սակայն, ըստ տեղի բնակիչների, դեպի իշխանություն տանող ամենակարճ ճանապարհը երկաթե ճանապարհն է: Եվ շատերն ինձ պես ընտրեցին այս ճանապարհը:

– Հե! Սա իմ կտավն է, – կաշվե բաճկոնով երկար ու նիհար աղջիկը փակեց իմ ճանապարհը:

– Ավելի պատառաքաղ կա: Միգուցե ցրվենք:

– Կան ընդամենը երկու ռելսեր:

– Բայց քնածները շատ են:

– Մոխիր լիտվական նյասուպրանտուին²:

– Եվ ես նրան շատ լավ հասկանում եմ: