İnsanlığın geleceği

İnsanlık bundan sonra ne bekliyor? Bu soru sadece futurologları değil, sıradan bir insanı da ilgilendiriyor. Homo sapiens'in bilinen tüm tarihini kısaca tanımlarsak, bunun varoluş için sonsuz bir mücadele, doğaya, hayvanlara, bitkilere ve kendinizle sonsuz bir savaş olduğunu söyleyebiliriz.

Bir şeyin ya da başka bir şeyin olacağını düşünmek, yanılsamaya düşmek demektir. Kendinle savaşmak sadece yeni dönüşler kazanıyor. Dünyanın bölgesel bölümü tamamlandı, oligarşiler arasındaki dünyanın yeniden dönüşümü başladı, bu konuda 20. yüzyılın başlarında V. I. Lenin, 1917'de yayınlanan "kapitalizmin en yeni aşaması olarak Emperyalizm (popüler deneme)" adlı çalışmasında yazdı, kapitalizmin yeni aşamasının özelliklerini karakterize ederek, V. I. Lenin bunu kaydetti… emperyalizm (1) tekelci kapitalizmdir; (2) parazitik veya çürüyen kapitalizmdir; (3) ölmekte olan kapitalizmdir.» Emperyalizmin kapitalizmin en yüksek ve son aşamasını temsil ettiğini ve bundan sonra başladığını ileri sürdü. ".. kapitalistten daha yüksek sosyo-ekonomik düzene geçiş."

Emperyalizm, üretken güçlerin daha yüksek bir gelişim düzeyine dayanıyordu ve daha yüksek bir üretim ve sermaye konsantrasyonu derecesi, kapitalist ilişkilerin derinlemesine gelişmesi ile karakterize edildi. İşletmelerine enerji, hammadde, ulaşım, finans ve işgücünü merkezi olarak sağlamak için tekeller giderek kamu kurumlarının yardımına başvurmaya başladı. Sonuç olarak, tekellerin çıkarları doğrultusunda hareket eden, işçilerin sömürüsünü güçlendiren ve küçük ve orta ölçekli burjuvazinin çıkarlarını ihlal eden ekonominin devlet-tekelci bir düzenleme sistemi oluşmaya başladı. Her şeyden önce kapitalizmin temel çelişkisi, üretimin kamusal niteliği ile özel kapitalist tahsisat biçimi arasında derinleşti. Bu, bir yandan çeşitli malların üretimindeki artışta ifade edildi. Onları yaratmak için milyonlarca çalışanın uyumlu çalışması gerekiyordu. Bu, üretimin kamusal doğasını güçlendirdi. Öte yandan, sermayenin dar bir yüz çemberinin elinde yoğunlaşmasının bir sonucu olarak, üretilen malların büyük bir kısmı kendilerine tahsis edildi. Özel olarak kapitalist tahsisat giderek daha çirkin biçimler aldı.

Kapitalizmin temel çelişkisinin derinleşmesinin bir sonucu olarak, aşırı üretimin periyodik ekonomik krizleri daha sık, daha uzun ve daha yıkıcı hale gelmiştir. Kazançların peşinde, tekeller üretimi daha da hızlı bir şekilde genişletti ve ürettikleri malları satın alma fırsatını kaybeden kitleleri daha da acımasızca soydular. Kar peşinde, finansal oligarşi büyük sermayelerin en karlı üretim sektörlerine aktarılmasını hızlandırdı. Sonuç olarak, kapitalizmin en yüksek aşamaya girmesiyle birlikte, gelişiminin karakteristik düzensizliği yoğunlaşmıştır. Üretken ilişkilerin üretici güçlerin niteliğine olan uyumsuzluğundaki artış, kapitalist ülkelerde ekonomik ve politikanın gelişimindeki eşitsizliğin artmasına neden olmuştur. Giderek artan bir şekilde, üretken güçlerin ilerleyişine ideolojik ve politik bir tepki eşlik etti. Halkla ilişkilerin yeniden düzenlenmesine aktif olarak karşı çıkarak, sonuçta üretken güçlerin gelişimini engelledi. Bütün bunlar, a) emek ve sermaye arasındaki çelişkileri derinleştirdi ve şiddetlendirdi; b) metropoller ve koloniler, yarı koloniler, diğer bağımlı ülkeler arasında; c) emperyalist devletler arasında. Çelişkiler giderek daha büyük ve keskin çatışmalara, savaşlara ve büyük burjuvazinin kendisinin davetsiz hükümdarları uzaklaştırmak ve kuklaları yerleştirmek için kışkırttığı "renkli devrimlere" yol açtı.

Emperyalizm, VI Lenin tarafından belirtildiği gibi, «ilhaklara, ulusal baskının artmasına ve dolayısıyla direnişin şiddetlenmesine yol açmaktadır. Sömürgelerin, yarı kolonilerin ve diğer bağımlı ülkelerin halkları mali oligarşinin yağmalanması ve sömürülmesine, sömürgecilere karşı artan direnişle karşılık verdiler.

Emperyalizm militarizmin artmasına neden oldu. Bu, finansal oligarşinin arzusundan kaynaklanıyordu: a) kolonilerin ve bağımlı ülkelerin halklarını itaat içinde tutmak, b) diğer güçlerin pahasına mülklerini ve etki alanlarını genişletmek, c) kendi ülkelerindeki işçilerin direnişini bastırmak, nihayet d) askeri emirlerle karlarını arttırmak.

Nüfusun vergilerinde bir artış kaynağı olan muazzam fonlar askeri hedeflere harcanıyordu. Gerici askeri görevlinin siyaset ve ideolojideki rolü yoğunlaştı. Güç kültü, şovenizm ve ırkçılık aktif olarak savunuldu. İç ve dış sorunları «çözmek» için silahlı kuvvet giderek daha fazla kullanıldı. VI Lenin, emperyalizm için «dünyanın yeniden dönüşümü için mücadelenin özel keskinliği, çatışmaların savaşlara yol açan özel keskinliği» ile karakterize edildi. Emperyalizm, sömürgelerin ve nüfuz alanlarının, emperyalist savaşların yeniden düzenlenmesi için yeni bir savaş türü – savaşları doğurdu. Dünya savaşlarını başlattıktan sonra emperyalizm, üretken güçlerin devasa yıkımının, milyonlarca insanın ölümünün suçlusu oldu. Oligarklarının önderliğindeki emperyalist devletler dünyayı paylaşıyorlar. Bütün bunlar, gangster klanları arasındaki sonsuz savaşlara çok benziyor. Bu da hayvan krallığının seviyesine geri dönüyor. 20. yüzyılın 30'lu yılların başında, Avusturyalı zoolog K. Lorenz'in (1903-1989) ve diğer bilim adamlarının çabaları, etoloji olarak adlandırılan hayvan davranış biliminin temellerini atmıştır (Yunanca «ethos» dan – öfke, karakter; «etik» kelimesindeki aynı kök, insan davranışının bilimidir). Beslenme, büyüme, üreme ve kendini koruma, dört tür içgüdüye karşılık gelir: açlık, cinsel ilişki, saldırganlık ve korku. Lorentz'e göre saldırganlık, türlerin korunmasına yönelik gerçek bir birincil içgüdüdür. Öncelikle tür içindeki rekabette kendini gösterir. En uygun bireyler daha geniş bir bölgeyi ele geçirebilir, daha büyük yavrular getirebilir ve genlerini bir sonraki nesle aktarabilir. Tür içi mücadelenin anlamı, birincisi, «türler için" dir… Yaşam alanının veya dişinin iki rakibin en güçlüsünün kazanması her zaman faydalıdır. " »dişi için mücadele" (evlilik kavgaları), kardeş topluluklarda ensestin yasaklanmasına (ensestin) yol açtı, erkekte dişilerden bir harem yaratıldı, diğer erkekler dişilerle çiftleşemedi. Ana erkek zayıfladığında ya da öldüğünde, iktidar mücadelesi başladı ve dişiler tekrarlandı – senaryo tekrarlandı. Birçok eski eyalette, yöneticilerin fiziksel denemelerinin geleneği uzun süre devam etti – savaşta, koşarken, vb., eğer cetvel görevle baş edemediyse, öldürüldü ya da iktidardan uzaklaştırıldı.

Antik Mısır'da, belli bir süre geçtikten sonra, hükümdar, iktidara devam etmek için gücünü halka açık bir şekilde kanıtlamalıydı, çünkü onun gücüne sadece ülkeyi düşmanlardan koruyabilme yeteneği değil, aynı zamanda o zamanki düşüncelere göre, toprağın verimi, hayvanların doğurganlığı, konuların mutluluğu ve refahı da onun gücüne kanıtlayamadıysa, onu öldürdüler ve yerini daha genç olanlarla değiştirdiler. 17 yüzyıla kadar vardı. en eski İrlanda geleneği – kralın yaşamı boyunca bile seçildiği tanistri, belli bir soylu aileden, halefi bir tanisttir. Aynı zamanda hayvanlarda da görülür – zayıflamış lider sürüler sürgün edilir veya öldürülür. Her organizmanın yabancılardan, özellikle de aynı ekolojik nişı işgal edenlerden koruduğu kendi toprakları vardır. Sitelerin sınırı »sadece kuvvetlerin dengesi ile belirlenir ve bu dengenin en ufak bir ihlali durumunda, en azından örneğin balıklardan birinin yediği ve bu nedenle tembel olması durumunda, zayıflamış kişinin merkezine daha yakın hareket edebilir". "Yaşam alanının merkezine yaklaştıkça, saldırganlık geometrik saldırganlıkta artar." İçgüdünün tehlikesi onun kendiliğindenliğindedir. Düşmanların yokluğunda, tahriş eşiği değiştirilir ve hayvan herkese karşı saldırganlığını göstermeye hazırdır. Başka bir deyişle, içgüdü uygun motivasyon olmadan hareket etmeye başlar. Yararlı, gerekli içgüdü "değişmeden kalır; ancak tezahürünün zararlı olacağı özel durumlar için özel olarak hazırlanmış bir inhibisyon mekanizması tanıtılır»

Sosyalizm ülkeleri, Sovyetler Birliği'ne savaşa ihtiyaç duyulmamıştı, çünkü üretim araçları (fabrikalar, fabrikalar, topraklar) Anayasaya göre insanlara aitti, aksine sosyalist sistemin kapitalizme karşı faydalarını gösteren barışçıl gelişmeydi.

Emperyalizmin parazitizme ya da çürümeye yönelik içsel eğilimleri bugüne kadar ortaya çıkmaktadır. Birincisi, yeni icatlar veya iyileştirmeler karları derhal artırmak için kullanılamadığında veya rakipleri tarafından kullanılma tehlikesi ortaya çıktığında, tekeller bunların kullanımını mümkün olan her şekilde engellemektedir. Bu teknolojik ilerlemeyi engelliyor. İkincisi, emperyalist ülkelerde, rantier tabakası büyüdü – krediye verilen sermayenin sahipleri, kira bedeli, sermaye gelirleri, borçlanma faizleri, kiralar nedeniyle boş bir hayata öncülük ettiler. Gelirlerinin önemli bir kısmı yurtdışındaki sermaye yatırımlarının bir yüzdesini oluşturan Rantier devletleri ortaya çıktı. »Dünya," diye yazdı V. I. Lenin, "bir avuç tefeci devlete ve borçlu devletlerin büyük çoğunluğuna ayrıldı" diye yazdı. Üçüncüsü, V. I. Lenin »meydandaki parazitizm« olarak adlandırdı sermaye ihracatı (şimdi buna »yatırım" denir). Metropollerin ekonomik gelişimini engelledi, kolonilerin, yarı kolonilerin ve diğer bağımlı ülkelerin ekonomisine tek taraflı bir gelişme sağladı, kaynaklarını tüketti. Dördüncüsü, kolonilerin sömürülmesinden elde edilen muazzam karlar pahasına, mali oligarşi, işçilerin bir kısmı üzerindeki etkisini güçlendirmek için işçi aristokrasisine fazla para ödedi. Beşinci olarak, parazitizm, silahlanma ve silahlı kuvvetlerin artan maliyetlerinde kendini gösterdi. Askeri siparişler finansal oligarşi için önemli bir ek kar kaynağı haline geldi. Yıkım araçlarının artması, üretken güçlerin gelişimini engelledi ve varlıklarını tehdit etti. Çürüme ve parazitizmin artan eğilimine rağmen, kapitalizm genel olarak eskisinden daha hızlı gelişti. Bu, çelişkilerinin daha da derinleşmesine ve şiddetlenmesine yol açtı.

Üretken güçlerin daha da geliştirilmesi, üretimin genelleştirilmesini, özel mülkiyetin ortadan kaldırılmasını ve insanın insan tarafından sömürülmesini, yani sosyalizme geçişi giderek daha gerekli kılmıştır. Bu, sömürülenlerin hepsinin temel ilgisinden oluşuyordu. Toplumun bu şekilde yeniden yapılandırılması, aynı zamanda ezilen tüm ulusların ilgilendiği ulusal eşitsizliğin yok edilmesi anlamına geliyordu. Buna ek olarak, tüm insanlığın acı çektiği militarizmin ve savaşların ortadan kaldırılmasına yol açtı.

Bununla birlikte, sosyalizme giden yolda birçok ciddi engel vardır. Finansal oligarşinin tüm sosyal ilerlemelerine şiddetle direniyor. İşçilerin önde gelen kısmının sosyalizme yönelik artan arzusu, tüm burjuvaziyi engellemektedir. Burjuvazinin etkisi altında, hem burjuva partilerini destekleyen hem de mücadeleden uzak duran yüksek maaşlarla «beslenen» işçilerin çoğu kalır. Emperyalizmin hala sadece Batı ülkelerinin değil, aynı zamanda çeşitli finansal ve ekonomik bağlarla sarılmış bağımlı ülkelerin de büyük kaynakları var.

Bu tür engellerin üstesinden gelmek için, tüm ezilenlerin gerçekten kahramanca mücadelesini, işçilerin çoğunluğunu kendi taraflarına çekme ihtiyacını, tüm ilerici güçleri bir araya getirme ihtiyacını gerektirir.

Belki bir zamanlar Dünya'da, Mars'ta ve diğer gezegenlerde gelişmiş bir uygarlık vardı, ama taraflar birbirlerine karşı nükleer silahlar kullanmaya başladıklarında her şey aynı anda sona erdi.