– Згодны! – закрычалі ўсе ў адзін голас.
– Мы апошняе пашлём тым гаротнікам, каб выратаваць ад бяды, – казаў барадаты Ахрэм, – бо ўсе жывём пад богам і не ведаем, што нас чакае, – мо на другое лета самі апынімся ў гэткім становішчы?..
– А хто не згаджаецца з гэткаю пастановаю? – запытаў старшыня.
– Я!.. – адгукнуўся адзін толькі Габрусь.
– Ну і бог табе суддзя… Ты зусім не нашай вёскі селянін, ты нейкі вырадак нашай прыгожай працоўнай сям'і…
Пачалі гаварыць мужчыны і, закурыўшы люлькі і папяросы, разышліся па хатах…
Габрусь таксама, нібы той воўк, моўчкі пасунуўся дамоў. Яму нават зрабілася і сорамна, што ён адзін не згадзіўся даць сваёй долі на дапамогу галадаючым людзям…
Ноч зусім ужо ахінула сваімі чорнымі крыллямі вёску, і Габрусь быў вельмі рад, што яго ніхто не прымячае…
Гэтак, з нейкаю пакутаю ў сэрцы, ён дацягнуўся дахаты і сеў за вячэру…
– Ну, што? На чым жа скончылася? – запытала яго жонка Адэля.
– На тым скончылася, – адказаў Габрусь, – што ўсе згадзіліся даць сваю частку дабра, каб паслаць туды, у галодны край, а я не згадзіўся…
– І добра зрабіў! – залепятала яна. – Яшчэ што? Харчовы падатак бяруць, усё трэба купіць за збажынку і яшчэ ахвяру нейкую рабі… Разумна зрабіў, што адмовіўся. Еш, Габруська, зацірачку, – сказала яна да мужа і лепятала далей: – Гэта ж сорам і так, што мы да гэтага дажылі, каб ты, Габрусь, што быў самым багатым шляхціцам на ўсю аколіцу, і сёлета чуць-чуць сваім старым хлебам пракідаўся да новага ўраджаю… А памятаеш, як даўней у нас было, як яшчэ хлопцаў ды дзяўчат наймалі? Заўсёды паўзасека жыта заставалася на другі год… А колькі мы прадавалі?.. Эх! Эх! – І, цяжка ўздыхнуўшы, яна пачала ўкладвацца спаць.
Габрусь таксама, выментаўшы дзве місы заціркі, улёгся спаць, але думка аб тым, ці добра ён зрабіў, што адмовіўся даць хлеба галодным, не пакідала яго, і ён доўгі час не мог заснуць…