Alumbramiento

Tekst
Sari: Adonáis #677
Loe katkendit
Märgi loetuks
Kuidas lugeda raamatut pärast ostmist
Alumbramiento
Šrift:Väiksem АаSuurem Aa

DANIEL COTTA

ALUMBRAMIENTO


ADONÁIS

677

EDICIONES RIALP

Madrid

© 2020 by DANIEL COTTA

© 2020 de la presente edición, by

EDICIONES RIALP, S.A. - Manuel Uribe 13-15 - 28033 MADRID

ISBN (versión impresa): 978-84-321-5326-6

ISBN (versión digital): 978-84-321-5327-3

Realización ePub: produccioneditorial.com

ÍNDICE

PORTADA

PORTADA INTERIOR

CRÉDITOS

INSTINTO MATERNO

I. DIOS DEL UNIVERSO

EL HOMBRE ES UNA IRIDISCENCIA DE TU GLORIA

LITERATURA COMPARADA

UN VERSO TUYO

DIOS DE LO PEQUEÑO

QUÉ QUIERE DECIR EL RÍO

RUISEÑOR

CREACIÓN DE ABRIL

SUEÑO EN PLUTÓN

HOJA

EN BUSCA DE TI

LOS PARA QUÉ DE DIOS

SEÑOR, YO NO SOY DIGNO

ADVERBIO DE AFIRMACIÓN

MALCRIANZA

EL PORTAVOZ DEL UNIVERSO

PÁRVULO

PECERA

MAGNIFICAT

II. CREADOR, PADRE Y REDENTOR MÍO

FRUTO

LA LÁGRIMA MÁS GRANDE Y MÁS AZUL

EL PUNTO DE VISTA DE JESÚS

RELICARIO

SANCTA SANCTORUM

ESTÁ SUCEDIENDO AHORA

NOS VISITARÁ EL SOLQUE NACE DE LO ALTO

MISIÓN

III. POCO INFERIOR A LOS ÁNGELES

EL UNIVERSO ES EL QUE TE BUSCA

ADÁN

CATÁLOGO INCOMPLETO DE LA GRATITUD

EL ARGUMENTO REDONDO

A HOMBROS

BARRO QUE QUIERE VOLAR

SETENTA VECES SIETE

DENTRO

A TU IMAGEN Y SEMEJANZA

VIDA

LA BÚSQUEDA

ESCONDITE

EL DIOS DE LA ALEGRÍA Y EL DOLOR

EL LARGO Y SINUOSO SENDERO

IV. NI OJO VIO

UN HOMBRE LLAMADO JUAN SE FROTA LOS OJOS EN PATMOS

HASTA QUE UNA NUBE LO OCULTÓ DE SUS OJOS

EL DÉCIMO COLOR DEL ARCO IRIS

PLAN PARA ENREDAR A DIOS

ENSIMISMAMIENTO DE GABRIEL

CICLO HIDROLÓGICO

INGENIERO DE CAMINOS

EL BESO

FORMAS DE NO NACER

ALLÍ ENJUGARÁS LAS LÁGRIMAS DE NUESTROS OJOS

EL ORFEBRE DE LA LUZ

CRISÁLIDA

UMBILICALES

V. SINFÍN

LOS COROS DEL UNIVERSO

ADONÁIS COLECCIÓN DE POESÍA

AUTOR

INSTINTO MATERNO

LA tuya fue una soledad encinta.

Gestabas en tu seno todo el Génesis

y la teoría cuántica,

más las mil décadas de Euforia Humana.

Sentías un latir dentro de Ti

y acariciabas su compás profundo

con mimos de alegría primeriza.

En tu mesa, un billón de hojas en blanco

y un inmenso argumento para todas.

La tuya fue una soledad de espera.

Querías a tu fruto antes de verlo,

amabas antes de tenerlo al Cosmos,

sabías en tu Ser que lo amarías

más allá de la muerte, más allá del vacío.

Y más allá del hombre.

Cuando llegó la hora,

el parto se alargó, llenó las cosas

de ese dolor de Ti, de esa alegría

de Dios que se desborda por los siglos,

por la luz, por la sombra, por la vida...

El gozo de Dios Madre

que sigue dando a luz el Universo.

I

DIOS DEL UNIVERSO

EL HOMBRE ES UNA IRIDISCENCIA DE TU GLORIA

EL cielo proclama la gloria de Dios

y el firmamento anuncia la obra de sus manos;

un día transmite al otro este mensaje

y las noches se van dando la noticia.

Sal 19, DAVID

TE he salido, Señor, como a la piedra el musgo.

He sido el excedente,

tu don, tu inevitable consecuencia:

el álamo que le ha nacido al sol,

la isla que acaba de brotarle al mar.

He sido lo que ya no te cabía,

la luz que no podías retener.

Los astros me señalan

como una iridiscencia de tu gloria.

Los agujeros negros me respetan,

los cometas me miran cuando pasan,

las supernovas ante mí se turban.

Para la Creación, yo soy la prueba

veraz e irrebatible de Ti mismo.

¡Y yo obstinado en no creer en mí!

LITERATURA COMPARADA

MÁS fue la mariposa que la estrella.

Más fina orfebrería

levanta el vuelo en el batir de un ala

que en un arder de fraguas infinitas.

Más hubo que tallar en una rosa

que en la diadema zodiacal de Libra.

Más mimo, más esmero

contienen las pupilas

del águila y el lince

que todas las Perseidas en caída.

Más linda es la libélula,

más perfecta es la hormiga,

más valioso el jazmín,

 

más cálidos el álamo y la encina

que el helio y el hidrógeno

que queman las galaxias más masivas.

Lo que escribiste, Padre, en esas bóvedas

fue toda una epopeya de energía,

un canto heroico, un himno. Y en la Tierra,

en la Tierra, ¿qué hiciste? ¿Poesía?

UN VERSO TUYO

NO lo niegues, Señor: eres poeta.

Tus obras te delatan.

¿Por qué creaste una epopeya al sol

y una canción para la luna blanca?

Eso es ser más poeta que ingeniero.

Si no, mira las plantas:

¿hacían falta rosas, nardos, lirios

para perpetuarlas?

Las cosas de este mundo no están hechas,

están versificadas.

Para hacer ríos, escribiste églogas,

odas en las montañas,

doradas elegías al ocaso

y epitalamios para el sol y el alba.

Gracias por tus poemas,

por tus pulidas páginas,

y por haberme dedicado a mí

el don de esta metáfora.

DIOS DE LO PEQUEÑO

SEÑOR de las galaxias más remotas,

las que no tienen nombre,

las que apenas existen;

Tú que gobiernas las Enanas Blancas

y las Supergigantes;

Tú que forjaste el asteroide oscuro

capaz de destruirnos con un roce;

Tú que detonas cada Supernova;

Tú que amontonas Agujeros Negros

en las pupilas ciegas de este Cosmos,

¿por qué esta margarita?

QUÉ QUIERE DECIR EL RÍO

¿QUÉ quisiste decirnos con el río?

¿Qué mensaje cifraste en su corriente?

¿Que nos precipitáramos al mar?

¿Que fuésemos igual de transparentes?

¿Que repartiésemos el don del agua?

¿O que anduviéramos cantando siempre?

¿Qué fue lo que escribiste

que se te oye reír y no se entiende?

RUISEÑOR

CALLAD; se le está oyendo...

Está cantando el ruiseñor. No dice

la rama donde está, no dice el árbol:

solo salva la noche.

Llevad donde queráis vuestras pupilas,

levantad sombras y mirad debajo;

solo veréis lo que no veis: las huellas

de haber pasado por ahí la magia.

Y si tiráis del hilo de su canto,

todo lo más vislumbraréis el brillo

fugaz de un desbandar, la rama trémula

y en otro atril secreto, un nuevo canto.

Parad, no os aferréis a vuestra búsqueda.

Cerrad los ojos y escuchad tan solo

cómo salva la noche

Dios cantando escondido en la enramada.

CREACIÓN DE ABRIL

ABRIL ha desatado la locura.

Ha desatado el azahar pionero

Olete lõpetanud tasuta lõigu lugemise. Kas soovite edasi lugeda?