Tsitaadid raamatust «Дзень Святого Патрыка»
Недзе тут трэба было б паставіць кропку, але гэта немагчыма. Ці можа быць кропка ў гісторыі пра тое, як да чалавека прыходзіць родная мова і як ён ідзе да яе? Так, нашай мове дадзена вялікае шчасце: да яе трэба ісці, праз цяжкасці і складанасці, праз раманы з іншымі мовамі, праз дзяржаўную забарону і ўласную ляноту, да яе трэба ісці, як ідзе да сваёй веры апантаны вернік, яе трэба здабываць, як здабывае доўгачаканае золата аляскінскі авантурыст. Наша мова – не для кожнага матчына, падараваная разам з жыццём, яна бывае і бацькавай, бывае ўзнагародай за пошук і за паразуменне. Ці бывае ў гэтым бясконцым тэксце кропка?
А што, калі пад выглядам санаторыя Сямёнаў будзе тут рыхтаваць кадры для нацыянальнага адраджэння? Яно ж так і пачыналася заўсёды: праз кніжку ды праз верш. Можа, таму такое і безабароннае заўсёды было, бо з гэтымі гуманітарыямі змагацца – адно задавальненне. Націснуў – і яно націснулася.
