Tradycja współcześnie - repetycja czy innowacja

<i>Tradycja – jako zjawisko i jako problem – pozostawała przez ostatnich kilka dziesięcioleci poza sferą większego zainteresowania badaczy literatury i kultury. Dopiero w ostatnich latach zaczęła coraz wyraźniej domagać się uznania, opisu i reinterpretacji, zgodnych z jej rolą, postacią i funkcjami w kulturze i myśli współczesnej. A są one, jak wiadomo, zdominowane przez przeszłość: tzn. przez jej oddziaływanie na teraźniejszość, przez jej reinterpretowanie z perspektywy współczesności, zgodne z różnymi «politykami pamięci»; przez kompulsywne «przebijanie się» jej traumatycznych postaci na powierzchnię współczesnego życia spod warstw stłumień, przemilczeń, czy tabuistycznych zakazów. Kategoria tradycji nie jest oczywiście immunizowana na te procesy; przeciwnie – właśnie w jej obrębie nabierają one szczególnej intensywności, a bywa, że i wzorcowych postaci.</i>

<br><p align="right">Z recenzji prof. dra hab. Ryszarda Nycza</p>  

<br><i>Artykuły zamieszczone w niniejszym tomie, chociaż zróżnicowane zarówno metodologicznie, jak i zogniskowane wokół odmiennych problemów współczesnej humanistyki, stanowią interesującą odpowiedź na postawione w tytule pytanie o charakter tradycji współcześnie. Odpowiedź na owo pytanie nie jest ani oczywista, ani jednoznaczna, bowiem uznaniu, iż kategoria tradycji jest interesująca badawczo, nie towarzyszy próba jej ścisłego zdefiniowania i zamknięcia za pomocą kilku określeń i ograniczeń. Badacze, których artykuły zamieszczone w niniejszym tomie, postrzegają tradycję jako istotny i inspirujący punkt odniesienia. Jednak ten punkt odniesienia – jak dotąd – pozostaje rozpięty pomiędzy (pozornie sprzecznymi) określeniami: innowacją i repetycją.</i>

<br><p align="right">Ze Wstępu Justyny Tabaszewskiej i Anny Jarmuszkiewicz</p>