Dziesięć poniżej zera

„– Tutaj – powiedział, naciskając nieco powyżej mojego serca – tutaj  masz dziesięć poniżej zera. I jesteś bliższa śmierci niż ja”.

 Nazywam się Parker. Moje ciało jest oszpecone bliznami, pamiątkami  ataku, którego nie pamiętam. I nie chcę pamiętać. Wolę obserwować życie,  niż go doświadczać.

 Ludzie dookoła śmieją się, całują, rozmawiają – a ja jestem sama, w  kącie, obserwując, jak żyją. Nie zależy mi na nikim i niczym. Czuję  tylko jedną emocję. To irytacja. I czuję ją bardzo często.

 Jeden SMS wysłany pod niewłaściwy numer okazał się moją zgubą.

 Ma na imię Everett i jest wrednym, natrętnym, aroganckim facetem, który  narusza moją osobistą przestrzeń. A co najgorsze: sprawia, że znów coś  czuję.

 Zawsze jest ubrany na czarno, jak gdyby wybierał się na pogrzeb. Pewnie  dlatego, że tak jest. Everett umiera. Z tego powodu chce spędzić  ostatnie chwile swojego życia żyjąc, naprawdę żyjąc. I zmusza mnie do  tego samego. Abym zmierzyła się z demonami, które zdusiłam głęboko w  sobie. Rani mnie, pomaga mi, uzupełnia mnie. Umiera.