Współzależność biomechanicznych warunków okluzyjnych narządu żucia i metod rekonstrukcyjnych stosowanych w trudnych przypadkach bezzębia szczęki i żuchwy pacjentów w wieku podeszłym

Dane statystyczne na temat sytuacji demograficznej na świecie wskazują, iż populacja ludności w wieku starszym znacznie wzrasta, co w odniesieniu do praktyki stomatologicznej oznacza, że zwiększa się również odsetek pacjentów bezzębnych. W raporcie z badań epidemiologicznych przeprowadzonych w latach 1998–2009 pod kierunkiem prof. M. Wierzbickiej stwierdzono, że blisko połowa Polaków powyżej 65. roku życia utraciła wszystkie zęby. Podobna sytuacja występuje w wielu innych krajach europejskich, a dane prognostyczne dla Stanów Zjednoczonych przewidują, że nawet w tak wysoko rozwiniętym kraju w 2020 roku około 20 milionów ludzi w wieku dojrzałym będzie wymagało zaopatrzenia protezami.

Najistotniejszymi czynnikami wpływającymi na przebieg i wynik leczenia bezzębia są zagadnienia związane z anatomiczno-fizjologicznymi warunkami podłoża protetycznego oraz współistnieniem zaburzeń mięśniowo-stawowych i niekorzystnych uwarunkowań związanych z wiekiem pacjentów. Stan całkowitego bezzębia jest bowiem poprzedzony stopniowymi procesami destrukcyjnymi w układzie zębowym i okolicznych strukturach tkankowych, które zmieniając warunki prawidłowej okluzji, prowadzą do zaburzeń w czynności mięśni i stawów skroniowo-żuchwowych (oraz procesów zanikowych w obrębie kości wyrostków zębodołowych, które stanowiąc bazę dla utrzymania i stabilizacji protez całkowitych, pogarszają przez to biomechaniczne warunki do ich funkcjonowania.