29
Բանիկ մի ղալատ արի,
որ զօձո´ւն ձագըն սիրեցի.
Խիստ վըստահութիւն արի,
որ օձուն դո´րըն գընացի.
Ձագուն մայրն ի դուրս երեկ,
զիս խայթեց, և նըստայ լացի:
Արժա´ն եմ ես այս լացիս, -
ո՞վ եղեր օձուն սիրելի:
30
Զաշխարհս ես ի ժուռ եկի,
ա´յ հոգեկ, որ այլ չի մընաց.
Ասցի, թէ գըտնում հանց եար,
ա´յ հոգեկ, որ այլ չէ սիրած:
Եկի հանց եարի մ’առի,
որ սիրած է’վ այլւ’ի թողած.
Զի՞նչ շահ է իմ շատ դատիլս,
երբ այլոց ի ծոց ես պառկած:
31
Այ իմ մարգարտէ շարոց,
որ յոտից մատանց հուր ու բոց.
Կըրակն ըզքո մարն երէ,
որ տարաւ, երետ զքեզ այլոց.
Դատ ու դատաստան պիտէր
ի Հռոմանց տունըն ւ'ի Հայոց,
Երթի, դատաստան կանգնի,
չըթողի զքեզ այլ մարդու ծոց
32
Ով որ ճերմակ ծոց ունի,
թող կապոյտ շապիկ հագընի.
Կոճակն այլ արձակ թողու,
ով տեսնու` սըրտիկն արունի.
Երթամ աղաչեմ զաստուած,
լեղակին հունտըն հատանի.
Ո'չ նա այլ կապոյտ հագնի,
ո'չ մանկան սիրտըն արունի
33
Մահաօղքս ի վար կուգ´ի,
նայ տեսայ մոմեր դատըւած.
Ի յան մոմերուն տակըն
սիրոյ տէր մանուկ մ´էր պառկած:
Մոմն ալ գէմ հայրէն ասաց`
ողորմած, ու սրտէն իլաց.
«Սէրւն` կւտրիճըն ունէր,
կըրակն ի´մ գըլուխն է վառած»:
34
Հավասար ի ճօշքն են առել,
ւ´ի ոտանց կամին զիս ուտել.
Ալ ղալատ բան չեմ արել,
իմ սըրտօվս ի եար եմ սիրել.
Թէ շատ, թէ ի քիչ ջանամ,
զինչ հախն իմ ճակատս է գըրել.
Զայս մէկս ալ կամիմ սիրել,
թէ հաւասար ի ճօշք են առել:
35
Արե´կ, որ տամ քեզ խըրատ,
լօք առնում խըրատ ի քենէ,
Թոս թէ սիրու տէր եղաք,
ի՞նչ կ´ուզեն այս խալխս ի մենէ,
Յորտեղ որ կանգնած տեսնուն,
մատնացուց կ´անեն թէ` նա է.
Ասես թէ մարդ ենք սպանել,
կասեն թէ` արե´կ վըճարէ:
36
Դեմ առաւօտուն լուսուն
ես ի ձեր երդիքըն եկել.
ըլխակս ալ ի բար դըրել,
լօք մըրափըն զիս է տարել.
Սունն ալ ի գերանն ասել.<b