„Toe Veltink,” zee de vrouw, „tast nou toe!”
„Och mense”, zee ik – „'t is mij onmeugeliek wat te gebruuken nao tiene. Ak het doe krieg ik altied de nagtmerrie en dan schreeuw ik zoo labendig, dat ie die ratelwagt nog wal in hoes konden kriegen. Jaaije knip mij, a we in de slagtied op visite bint west en varkensribbe met rooije kool hebt eten en de nagtmerrie mij dan op de borstrok geet zitten en ik begunne te rèèren voort de neuse digte. Dat helpt, maor Jaaije heb ik nou niet naost mij. Daorum, laot 't mij bij een koppien koffie laoten, daor hek wal zin an.”
Hindrik's zwaoger zag der olderig oet veur veertig jaor. Hij hadde naoden deur 't gezigte en ik leuve dat ie en denker is. Zien vrouwe was wit en fienties en een mooi mense was ze ewest. Ik zee der en aordigheid op, die mij nog al goed ofgunk en toe wees ze op de beddestee van de jongs en op de wiege en zee: „och Veltink, die vieve zint met het moois deuregaon” en toe lachte ze heel tevreden en kuste de beide wiggies.
Toe de drie jongens den vrumden oom lang enog bekeken hadden, wuerd het stille in 't bedde en zatten wij met ons drieën nog en stögien te praoten. Ik mus vertellen van onze hoesholding, van Hinderk en Margien en of er wat van komen zul en ieder keer as ik even ophuel um mij niet te versloeken, neugde de vrouw mij, um is te drinken en toch en stukkien te eten.
Driemaol hak het koppien al ummekeerd en mus 't weer opzetten. Nou, en koppien of elf twaalven reken ik niet en genog hek nog nooit ehad. Ik hadde schik in de mensen. O, dacht ik, wat kan er toch op een klein plekkien völle tevredenheid wezen. De man vertelde mij, dat hie zeuven gulden in de weeke verdiende en ze hadden vief kinders. „Slagt ie ok nog en beettien?” vreug ik. Hij lachte eventies en zee: „och Veltink, wij meugt nog wal is van vette beeste lezen in de krante en, laok niet liegen, wij kunt ze ook nog wal is zeen hangen in de slagterswinkels en as er eene van de kinders jaorig is dan koope wij wal is wat kluuffies. Dan is 't feest Veltink, grooter feest as 't ooit bij een rieke wezen kan. Ik snie en deele. Moeder en de kinders kriegt en stukkien vlees en ik likke de botties en mien vingers of, maor dan mus ie is deur en gleuffien van de deure kunnen zien. Verleden week haw zoo'n feestmaoltied. „Kiek is vaoder, ruep de oldste jonge, daor zit hierover een vogeltien tegen de glaozen” en terwiel ik er nao keek hadde hij mij stillegies zien stukkien vlees op 't bord elegd. Ik at, as in gedachten 't op en de jonge lachte en al de kinders lachten, dat ie 't zoo mooi edaon hadde en moeder ook – ze dacht, ik zal hem van naomiddag wel wat toestoppen. Een oogenblik laoter, 't was of ze 't ofsprueken hadden, reupen ze met heur driën: „veur moeder!” en ieder rekte haar de vörke toe met een krummeltien vlees op de punt. Kon en lakkeije an de burgemeister zien taofel wel wat toerekken, dat veur en vaoder en moeder zoo lekker is? En wat nou anders het vlees angeet, och, wij zint er, naodat wij van 't land hier kwammen, of ewend en ik hebbe, dunkt mij, 't ook niet neudig.”
„Niet neudig” – ruep ik – „och man, ik zie…” bijnao hak te veul ezegd, want de waorheid kan ook zeer doen.
Verder vertelde de vrouw mij, dat ze veule met ziekten hadden eworsteld. „Jao Veltink” – zee ze – „een arbeids-mense kan met weinig toe, maor as de kinders ziek ligt, dan veult men eerst dat er dingen bint, die men niet kan kriegen en zoo graog wol hebben en dat is hard. Een fabrieks-knegt in de stad hef 't lange zoo goed niet as en arbeider op 'tland. Wij bint ook oet Drenthe en daorom weten wij dat zoo goed. Mien man krig Zaoterdagsaovonds pront zien geld en dan bint meneer en hij kiet. Hij verhuurt zien kracht aan zien heer per weeke en als die umme is krig ie zien geld en meer hef ie niet te pretendeeren. Hoe of ie 't in hoes hef wordt niet nao evraogt. Een arbeider in een dörp of loeg, die werken kan en wil en eerlik is en een oppassende vrouwe hef en de kinders knap en fatsoenlek hold, wordt er meer eteld en as hun wat overkomp vindt ie deelneminge en hulpe en toespraoke. Toespraoke Veltink, is soms meer as geld. Och as en rieke of en veurnaome nog is nao jou vrag, ai je ziek bint, dat is zoo troostriek. Dan zegt men bij zich zölfs, wij bint toch nog meer weerd as zeuven of acht gulden in de weeke. „Broeders en zusters!” dat heuren wij nog wel in de kerke, maor ai je weer over de drumpel bint, merkt men somtieds dat die namen buten deure niet völle weerd zint. Dat hew we ondervunden toe oes oldste jonge heel erg ziek was.”
„Ik heb” – zee ze – „wat aokelige daoge en nagte bij 't zieke kind deur ebragt. Mien man mus op zien wark wezen en ik was altied zoo bange dat het jongien starven zul as zien vaoder der niet bij was. Hoe mue hie 's aovends in huus kwam, altied waokte ie tot twee uur en dan löste ik hum of. De dokter was goed en medeliedig, maor in de buurt heft nums nao 't kind evraogd. Nou mui je niet meenen, Veltink, dat de Grönnegers een mense, die in lieden verkeert, niet helpen wilt, maor wij leeft zoo stille onder mekaor voort, dai we lange as 't waore onbekend bleven en zoo wus men niet hoeveul leed en zörge der in dit kleine kaomertien was. Gelukkig, Veltink, dat er een Helper is, die zuk niet laot zien maor veulen in de hope en in de kragt die Ie gef. Onze Willem wuerd weer beter en wat wassen we toe riek. Daor ligt ze nou met heur vieven en we wollen der gien eene van missen, veur 't heele rieke Grönningen niet.”
Heur man knikte, terwiel ze zoo sprak en schreide en lagte tegeliek, met het heufd, krek of ie zeggen wol: „braof zoo, riek binne we!”
Ik zweeg stille – ik kun ok gien woord zeggen. As zoo'n moeder over kinders sprek, mut er nums praoten. Dan hei je genog an 't luusteren. Ik docht een oogenblik an onze arbeider in 't loeg, Roelf Balder. Zien vrouwe hef bij ons meid ewest. Braove lue in 't kleine huttien veur an op de heide. Wat wassen ze ook gek met heur beide kinder, een jonge en een wiggien, en wat een treurigheid kwamp er in dat hoes, toe Trinao, zes jaor old, begun te kwienen. Elke dag maokte Jaaije wat veur 't stumper klaor en dat bragten wij er dan om 't andere hen en Jaaije gaf 't heur zölfs. Nooit kwam ik oet 't kleine liedenskaomertien, of ik was beter eworden. Een ziekehoes is een leerhoes. 't Duurt niet lange meer – zee Jaaije is op en aovend, dat ze der schreijend van daon kwamp – en daorumme mui je, as je overmörgen naor Assen gaot, een stuk of wat sinaosappels metbrengen. Dat zal een verkwikking wezen veur Trinao. Dat dee'k en alhoewel 't laote was, toe 'k weerumme kwamp, gunk ik, 't was mien beurte, der tog nog hen met een sinaosappel en een zakkien met suuker en een lepeltien. „Hij mog is wat zoer wezen” – zee Jaaije. „Drukke wat van 't nat in 't lepeltien en doe der en beettien suuker deur en dan mui je 't Trinao laoten prueven.”
Toe 'k er kwam, was alles stille in 't kaomertien. De vaoder stun met 't heufd tegen de schörstienmantel. Hij keek, toe 'k inkwam, niet umme. 't Jongien zat op een stoove bij 't vuur en kreet zaggies. De moeder zat bij de krubbe, daor Jaaije en gerdien had over maokt, en zag Trinao pal an, dat met de beide oogen heur moeder strak ankeek. De hond, die ze van oes ekregen hadden en die aanders altied tegen mij opsprunk, zee niks en kwispelsteerte zölfs niet. Hie zat ook bij de wiege. Ik dee wat Jaaije mij hadde ezegd en hueld Trinao het lepeltien toe en knikte tegen 't kind en zee: dat is van Jaaije-meuije. En zie, het dee met meuite 't mondtien open, 't pruefde is en – lachte even. O, dat zak nooit of nummer vergeten, hoe old of ik ook worde. De moeder begun te krieten en gaf mij de hand en drukte die, maor zee niks. 't Huefde ook niet, ik kon wel vuelen wat ze zeggen wol. Twee menuten laoter was Trinao estörven. Ik gunk nao hoes om Jaaije dat bekend te maoken. Daolik gunk ze nao 't huus der droefenisse en bleef der tot middernagt en toe ze terugkwamp, mus ik heur vertellen wat er gebeurd was. Balder en zien vrouw zatten bij 't dooije wiggien, maor spreken konnen ze niet. Wat was Jaaije over stuur, toe 'k heur zee dat Trinao nog een beettien van de sinaosappel had epruefd en nog is elagt hadde toe ze mien vrouws naom heurde. „Och” – zee ze – „wat had ik dat graog an 't kind hebben willen geven, maor ik gun dij 't ook wel, Berend!” Wat heb ik heur dat al vake mutten vertellen en dan steet onze Geert naost heur en dan drukt ze hum de haand en kust hum. En vrouw Balder! O, as ze Jaaije zöt, komt ze daodelik op heur toe en drukt heur de hand en dan worden heur de oogen nat. Roelf, die nooit völle zeg, komt altied in ons hoes as ie heurt da'k er oet bin en vrag of ie ok wat veur Jaaije doen kan en 's aovends en 's nagts bij zwaor weêr zwarft ie op ons arf, om te zien of wij ook hulpe neudig mogten hebben en as ie met zien zeuntien veurbij ons hoes komt, lat ie 't altied de pette ofnemen en zeg hum dan, dat daor de mensen wonen, die zien zussien Trinao, dat estörven is, goed hebt edaon en dat ie dat nooit mut vergeten.
Aan dat alles dagt ik toe de vrouw tegen mij zee: „och, an toesprake zoo nou en dan, an een klein bewies dat wij net zoo goed als de groote lue op reize bint, al geet dat veur ons zoo makkelik niet, nao een aandere wereld, daoran hebt wij, bij al ons werken en zwoegen, bij al de kommer en ellende in 't leven, behoefte. Die ons dat gef – meer as gold of zulver gef hij ons.”
't Was al bij twalven, toe we nao bedde gungen. Ik in een heel klein zolder-kaomertien, maor netties daor was 't ende van weg! Er was een taofel en een stoel en een spiegeltien en op 't bedde lag een slaopmusse en een halsdoek.
Ik gunk is zitten, want ik had nog geen tikkeltien slaop in de ooge. Te veulle zien en heuren dat bezwaort ook. Alles daanste om mij hen, de vuurwagen, de dragonder, de Trakheener hengsten, de klowwens, de flodder-madams, Roelf en zien vrouw, 't zieke wiggien in de wiege dat lachte, daor beneden die eenvoldige brave lue met de vief kinders en Jaaije met Geert an de haand, die um de hoek van de schure keken of ik der ook ankwam… Langzaom an verdwenen van die gedaonten oet mien gedachten, maor 't is aordig, daor 't harte an hung, die bleven en ik hueld ze ook zoo geerne bij mij.
De huusvrouw was nog an 't hemmelen, markte ik en 't scheut mij te binnen wat Jaaije wal is antwoordde as ik 's aovens zee: „kom Jaaije, nao bedde, laot dat nou maor staon, 't löp ummers neet weg.” – „Berend” – zee ze dan – „mien moeder hef mij eleert: alles an kante en opebargd eer ie nao bedde gaot. 's Nagts mui je, as 't wezen mut, ieder in oe hoes kunnen ontvangen. Een flinke hoesvrouw kan neet slaopen as alles overal is. 't Is maor een umtast veur rappe haande en as die heur wark daon hebt, wilt de ooge wal digt gaon.” Dat zee ze en dan namp ze mij in de leere. De bokse netties op de stoel, met de piepe nao beneden. 't Vessien der onder en de hoozen der op. 't Buis an een spieker naost 't bedde, de kiepe an de knop van de stoel en de klompe vlak naost mekaor, zooda'k, onverwachts, as bij veurbeeld 't boerhoorn brand röp of er aander onraod is, nooit met de regter voet in de linkse klompe stappe. En Jaaije zölfs – as ze, 't is wal is gebeurd, pardoes oet bedde mut, zooas 't veurevallen is bij okkasie van een dunderschoer met een windhooze, dan is ze in vief menuten zoo kant en klaor, dat ze wal met de koniniginne van Scheba bij Salomo op koffie-visite kon gaon. Maor ze hef ook bij olderwetse deftege lue dient – dat loont nao.
Endeliek stapte ik in 't bedde en was in een tik in slaop en om zes uur klopte de huusvader al op de deure en ruep: „Veltink, 't is tied!” Ik stund op, trok mij an, pakte toe mien blauwe zakdoek oet, lee op de taofel alles wat er in was en vief guldens naost elkaor en een pampiertien er bij, waorop ik met een potlood schreef: veur de kinders – ieder ééne.
In de haost drunke wij koffie en moeder de vrouw tapte in en ik at ook een kerdettien. Dat stund heur an, de goedhartige ziele. De jonges wassen ook al wakker en fluusterden met mekaar. „Order in de sjambree!” – zeg Snikkink en hier was orde. Toe 'k ten leste klaor was veur de reize, zeek de jonges goeijen dag en kuste de slaopende wiggies en drukte de moeder wal dreemaol de haand en wenschte heur gezondheid en kracht en dankte veur al heur goedheid.
„Doet de groetenisse an oe vrouw en an Hindrik en an Marregien, zien wigt, onbekend, en veural an jou eenigste kind, an Geert” – zee ze en in ieder houkien van heur oogen zat een traon.
Heel op oes gemak kuijerde ik met de brave huusvader nao 't staotsiejon en daor namp ik harteliek afscheid van mien gastheer.
„Komt ies bij oes!” – zee ik en drukte hum de hand.
„Zeuven gulden en vief kinders,” – antwoordde ie – „nee Veltink! werken zoo lang het dag is!”
„Doe dat en ik wensch er Gods zegen op” – zee ik.
Nog een handslag en ik stapte in de trein.
Ik gunk stillegies in een huekien van de wagon zitten, want ik wol graog met mij zölfs allennig wezen om te overpeinzen wat ik al ezien en eheurd hadde.
„Goddank – zee ik – daor is geen dregonder!” en geen mense sprak mij an. Zoo vleug de trein met mij vort, hier en daor eventies stille, tot an Hoogeveene. Vrag men mij: hei je geen woord veur Assen en Beilen? dan zeg ik: nee, want Jaaije en Geert zatten mij in 't heufd. Ik wol nao vrouw en kind en nao mien eigen hoes. Te Hoogeveene rustte ik een oogenblik oet bij Thomas, want daor bin ik eigen en toe gunk ik op mars. Een uur of achte mus ik kuijeren en daarumme gebruukte ik en goeije verstarkinge. Te half tiene nam ik de stok, die ik bij Thomas had laoten staon, in de haand en stapte 't Hoogeveene oet. 't Was een mooije dag en ik was bliede dak weer vrij man was in de natuur. In zon stad zul men veur zik zölfs verwilderen. Niks heurt jou toe en ie zölfs beheurt an nums. Um dai je niet alles kunt overzien, kieke ie eigentliek nao geen mense. Zoo goest en bromt 't um oe hen, dak in 't leste an mij zöls vrueg: ben i nou nog Berend Veltink of ben je een aander? Saovens bij de zwaoger van oeze knegt, daor hak schik. Och wat leeft die zeuven stumpers daor vergeten hen tusschen en dartig doezend Grönnegers en toch tevreden! Genog is beter dan te veule – zeg een olde spreuke en dat is een waorachtege waorheid. Die spreuke mag wal staon boven de deure van het werkmanshuussien, waorin ik overnagt hadde.
Overal zag ik op het vrugtbaor land um 't Hoogeveene mensen an den arbeid. Staodig an, niet met geweld. De natuur was ook rustig, maor ze dee wal wat. Ze is nooit tuemig, al maakt ze geen drokte. Ze is soms een stille dienstdoender. In de stad geet ieder op de jagt. Um een klein entien verder te komen, loopt ze op een draf en as ze zint waor ze wezen wollen, draaft ze nog harder weerumme. Ze loopt veurbij zich hen en zint oet epraot, eer ze zegt hebt, wat de bosschup was. In 't staotsiejon eet ze staonde. Zit hef 't volk niet. 't Huppelt altied um oe hen en as ze jou ankiekt, denkt ze an wat aanders. Nee, de stad is niet veur mij. Ik holde 't met oes loeg. Daor kenne wij mekaor van haver tot görte en van older tot older en wij kent ook al de kinders en 't dienstber volk, jao zölfs 't kastentuug van mekaar. As ter eene een nije bokse krig, weet dat 't heele loeg. Halfweg hueld ik is stille in een klein harbargien, maor ik had geen rust en mus vort. Mue wuerd ik niet, contrarie, ik luep hoe langer hoe harder. Endeliek – endeliek, daor lag 't loeg, onder an de lucht, an 't entien van de eerde. An de boome kon ik weten waor ieder zien hoes lag en oet de schörstien van 't miene kwamp rook. Jaaije kookte zeker 't koffie-water. Ik kwam al naoder en naoder. Wat gluep daor tussen die beide eiken deur? Och God, 't is Geert, mien jonge. Daor kwam ie anhuppelen. Hij wol roepen: vaoder! maor ie kon niet. 't Gemoed was hum te vol. Daor stund ie veur mij en ik tilde hum in de heugte en zee: „hoe is 't jong?” en hij zee: „bestig en de groetenisse van moeder” en toe wees hij mij op zien bokse, an de regtse kaante van 't lief. Ik kun niet begriepen wat ie meende en toe zee ie: „vuel is vaoder!” Dat deek en wat zat daor? Mien allosie. Jaaije had hum 's mörgens er een zakkien in eneit en tegen den aovend ezegt: „loop dien vaoder maor te muete en laot hum 't vuelen.”