_Ե՞րբ է հարսանիքը,_հետաքրքրվեց Կառլենը։
_Երեք օր հետո։
_Ես անպայման նոր շոր պիտի վերցնեմ,_ասաց մայրը ու մեկին փնտրեց աչքերով,_ու՞ր է Սանամը։ Սանա՜մ… ինչու՞ գնացիր խոհանոց… մենք պիտի նոր շորեր գնեք Բարսամյանների հարսանիքի համար։
Մայրը գնաց դստեր մոտ։ Սանամը ջուր էր խմում։
_Ի՞նչ ձև շոր ես ուզում։ Ես ուզում եմ երկա՜ր, փայլու՜ն, կարմի՜ր կամ սև…
_Ես չեմ գնալու,_ցածրաձայն արտասանեց աղջիկը։
_Եվ կոշիկներ… թե չե վերջին անգամ ե՞րբ եմ կոշիկներ գնել․․․ չեմ էլ հիշում։ Բա՜, վարսավիրանոց պետք է գրվել։
Մայրը անվերջ պլանավորում էր ապագա միջոցառումը։ Ներս մտավ Կառլենը։
_Բալես դու չես ուզու՞մ նոր շորեր վերցնել։ Քեզ էլ անհրաժեշտ է գնալ վարսավիրանոց։ Թե չէ վիճակդ տեսնողը… մազերդ Սանամի մազերից երկար են, բա մորուքդ… կարծես հարյուր տարեկան պապիկ լինես։
Կառլենը չպատասխանեց։ Մայրը դարձավ նորից դստերը.
_Սանա՛մ, չասացիր, ի՞նչ ես ուզում վերցնել։
_Ոչի՛նչ։ Ես չեմ գնալու։
_Ինչպե՞ս։
_Չե՛մ ուզու՛մ։
_Ես էլ չեմ գնալու,_քրոջ կողքը կանգնեց Կառլենը։
Սանամը հուզված նայեց նրան։ Արցունքներով լի աչքերը հարցական գամվել էին իրեն։
_Չեմ հասկանում ի՞նչ է կատարվում այստեղ։ Կառլե՛ն… Սանա՛մ… Ձե՛զ, ի՞նչ եղավ… Սանա՛մ, վատ ես զգում քեզ… գույն չունես… աչքերդ էլ մի տեսակ են… հո ոչինչ չի ցավու՞մ…
Մայրը շոշափեց դստեր երեսը։ Նոր նկատեց աղջկա հուզմունքից դողացող շրթունքները։
_Բալե՛ս, ի՞նչ է պատահել։ Մի՞թե վատ ես զգում քեզ։ Ինչու՞ ես դողում,—բռնեց աղջկա ձեռքը։
_Ա՜խ, մայրիկ… ես լավ եմ… ոչինչ չի ցավում,_Սանամը խլեց ձեռքը։ Օդը չէր հերիքում։ Սիրտը կրծքից դուրս պիտի գար։ Նա հազիվ էր մնում ոտքի վրա։
_Սանամ ի՞նչ եղար…
_Մա՛մ, ես լա՛վ եմ։
_Ո՛չ… տեսնում եմ որ զոռով ես կանգնել… ի՞նչդ է ցավում… նորից գլու՞խդ է… էլի սպիերդ են ցավում… ես հիմա շտապ օգնություն կկանչեմ…
_Չեմ ուզում… ամեն ինչ նորմալ է… մա՛մ, հանգստացի՛ր… լա՛վ եմ…
Դուստրը շարժվեց դեպի ննջասենյակ։
_Ու՞ր,_կանչեց ետևից մայրը։
_Գնամ․․․ մի քիչ քնեմ։
_Սանա՜մ…
_Մայրի՛կ, ես լավ եմ։
Սանամը գնաց ընկավ անկողնու վրա ու դառնությամբ հեկեկաց։
_Սանա՛մ,_թթկացրեց դուռը եղբայրը։
Սանամը ձայն չհանեց։ Սրբեց աչքերը։
_Սանա՛մ, մտնում եմ։
_Գնա՛, Կառլեն գնա՛,_Սանամը թաղեց երեսը բարձի մեջ։
_Չե՛մ գնա՛։
Կառլենը մտավ մեջ։ Քույրը ուղղվեց նստավ, սրբեց արցունքները։ Ինքը կանգնեց նրա առաջ։
_Ո՞նց ես։
_Ես լավ եմ։
_Ապա ինչու՞ ես լացում։
_Հուզվեցի… երբ մայրիկը սկսեց թվել ինչ ուզում է վերցնել, իսկույն միտս եկավ ի՛նչ ես չեմ կարող հագնել… հիշեցի որ զուրկ եմ ընտրելու հնարավորությունից,_Սանամը դառնությամբ հեկեկաց։
Կառլենը կարեկցանքով նայեց քրոջը։ Օրիորդը փակեց երեսը։
_Միայն դա՛ է պատճառը քո արցունքների։
Աղջիկը դրական շարժեց գլուխը։ Իհարկե Կառլենը չհավատաց։ Նա տեսավ քրոջ դեմքը երբ հայրը հայտնեց հարսանիքի լուրը։ Ու հիմա… նրա երեխայական սիրտը ջարդուփշուր էր եղել։ Չեր խոստովանում ու Կառլենը չէր էլ ստիպում։ Բայց նեղվում էր նրա վիճակից։
_Սանա՛մ, մի լացի, աղաչում եմ։ Այդ սպիերը իմ պատճառով են… ե՜ս… չես պատկերացնում քանի՜ անգամ եմ փոշմանել այն օրը մեքենայի ղեկին նստելու համար… ատու՛մ եմ ի՛նձ… բարկանում որ ոչինչ փոխել չեմ կարող։ Հազար անգամ էլ ասեմ կներես, սպիերը չեն կորչի… եթե իմանայի որ աշխարհի ծայրին կա դեղ ու դարման, կգնայի կբերեյի, որ բուժեմ քեզ…
Կառլենը չգիտեր ինչպես սփոփել քրոջը։ Սանամը դադարեց լացել։ Նայեց արցունքներից թաց աչքերով ու ասաց.
_Կառլեն իմ վերքերը ոչ մի դարման չի բուժի… Այսպես էլ կապրեմ մինչև կյանքի վերջը։ Բայց դու մեղավոր չես… այն օրը, ինքս եմ նետվել նստել քո մեքենան… ոչ ոք չի ստիպել… հանգամանքներն դասավորեցին այդպես… աստված ուզեց որ այդ ավտովթարը լինի,_ մատները ուժեղ սեղմեց երեսին, այնքան ուժեղ որ կարմիր հետքեր մնացին,_բայց չեմ հասկանում ինչու՞ այդպես դաժան… ո՞ր մեղքիս համար…
«Երևի իմ մեղքերի… աստված ինձ է պատժում քեզ տանջելով»։
_Մի հուզվի, Սանա՛մ։ Դու՜… դու շատ ուժեղ ես… գուցե մեր ընտանիքում ամենաուժեղը և դիմացկունը։
Սանամը ոչինչ չասաց, միայն թերահավատությամբ բերանը ծռեց, ծանր շնչեց։ Չեր ուզում մատնել հոգու փոթորիկը։ Ու եղբայրը իրավացի էր։ Իսկապես ինքը դիմացկուն է… միայն թող Վռամը երջանիկ լինի, թեկուզ և ուրիշի կողքին, ոչինչ ինքը կդիմանա, բայց էլ երբեք չի երազի նրա մասին, որովհետև Սանամը չի մտածում ամուսնացածների մասին։