Qum fırtınası

Amma bir ay sonra hər şey alt-üst oldu.

Başındakı xatirələri qovmağa çalışan Safiyə nəhayət ki, havasını dəyişmək üçün stol arxasından durdu. İş otağı həddindən artıq boğanaq idi. Onun bir az gəzişməyə, hətta london qışının soyuq nəmli küləyini üzündə hiss etməyə ehtiyacı var idi. Safiyə paltosunu geyinib qapını kilidlədi.

Onun iş otağı ikinci mərtəbədə yerləşirdi. Birinci mərtəbəyə aparan pilləkən Kensinqton qalereyasının yanında, koridorun əks tərəfində idi və nəticə etibarilə Safiyə yenə də partlayış baş verən yerdən keçməli idi. O, bu yerdən keçmək istəmirdi, amma, seçim yox idi.

Safiyə cəmi bir neçə qırmızı siqnalizasiya lampaları ilə işıqlandırılmış uzun, qaranlıq koridorla irəlilədi. O adətən günün sonunda boşalmış muzeydə gəzməkdən zövq alırdı. Gərgin keçən gündən sonra muzeyə sakitlik çökürdü.

Amma bu gecə hər şey tərsinə oldu.

Binanın şimal tərəfindəki koridor boyu hündür ştativlərə bərkidilmiş, gurultulu səslə fırlanaraq yanmış ağac və plastmas iyini ətrafa yayan sərinkeşlər düzülmüşdü. Döşəmə hisdən qaralmış suyu nasoslar vasitəsilə çəkib boşaltdıqdan sonra salonları və koridorları qurudan qızdırıcıların əyri-üyrü şnurları ilə örtülmüşdü. Sanki binanın bütün şimal tərəfində qızmar tropiklərin boğucu bürküsü var idi. Fasiləsiz işləyən sərinkeşlər çox çətin olsa da havanı bir az təmizləmişdi.

Safiyə ayaqqabısının dabanını döşəmənin mərmər plitələrinə möhkəm taqqıldadaraq muzeyin kelt, rus, çin etnoqrafik kolleksiyalarının sərgiləndiyi salonların yanından ötüb keçirdi. Kensinqton qalereyasına yaxınlaşdıqca partlayış nəticəsində yaranmış dağıntılar daha da çoxalırdı: his bağlamış divarlar, polislərin bağladığı sarı lentlər, süpürülüb bir yerə yığılmış suvaq töküntüləri, qırılmış şüşələr.

Misir qalereyasının girişinin yanından keçərkən arxadan şüşə xışıltısına bənzər boğuq cingilti səsi eşitdi. O, dayanıb geri baxdı. Bir anlıq Bizans qalereyasında işartı gördüyünü sandı. Yerində donub qalmış Safiyə qaranlığa diqqətlə baxdı, amma, heç nə görə bilmədi.

O, həyəcanını basdı. Tutmalar başladığı zaman Safiyə həqiqi təhlükə ilə əsilsiz təhlükəni ayırmaqda çətinlik çəkirdi. Ürəyi sürətlə döyünür, boğazı qəhərdən düyümlənir, tükləri ürpərirdi. Başının üzərində sərinkeş xırıltı ilə fırlanırdı, sanki astma idi.

Yəqin ki, bu sadəcə ötüb keçən maşınların işığı idi – düşünərək Safiyə özünü inandırmağa çalışdı. Bir az özünə gəlmişdi ki çevrildiyi zaman Kensinqton qalereyasının girişi qarşısındakı koridorda tutqun siluet gördü. Safiyə geri atıldı.

– Safiyə? – həmin adam əlini qaldıraraq fənəri yandırdı. Parlaq işıq Safiyənin gözlərini qamaşdırdı.

– Doktor əl-Məaz? – Safiyə rahat nəfəs alıb, əli ilə gözünü işıqdan qoruyaraq irəlilədi. Qarşısındakı adam təhlükəsizlik xidmətinin rəisi Rayan Flemminq idi.

– Rayan? Mən elə bilirdim siz artıq çoxdan evə getmisiniz.

Flemminq gülümsəyərək fənəri söndürdü.

– Mən elə getməyə hazırlaşırdım ki, direktor Tayson peycerimə mesaj göndərdi. İki amerikalı alim partlayış yerinə baxış keçirmək üçün icazə almağa nail olublar.

O Safiyəni qalereyanın girişinə ötürdü. Toranlıqda göy rəngli eyni idman geyimində iki nəfər görünürdü. Yeganə işıq mənbəyi ştativ üzərindəki tutqun, sarımtıl işıq verən daşına bilən lampalar idi.

Qaranlıqda amerikalı alimlərin, əsasən də Heyger sayğaclarının ləvazimatlarının işıqları aydın seçilirdi. Alimlərin hər birinin bir əlində maye kristal ekranlı ölçü cihazı, digər əlində isə burulmuş şnur ilə ölçü cihazına birləşdirilmiş, üzərində ötürücü olan qara, bir metrlik ştanq var idi. Onlar qalereyanın zallarından birini yavaş-yavaş gəzərək əllərindəki ötürücülər ilə yanmış divarları və zibil yığınlarını diqqətlə yoxladılar.

– Massaçusets Texnologiyalar İnstitutunun fizikləridir. – deyə Flemminq izah etdi. Onların təyyarəsi bu axşam yerə enib və aeroportdan birbaşa buraya gəliblər. Görünür, onların çox nüfuzlu tanışları var. Tayson göstəriş verdi ki, mən dərhal onları qalereyaya buraxım. Hətta “yubandırmadan”, bizim hörmətli direktorumuzun dediyi kimi. Deyəsən sizi tanış etməliyəm.

Hələ də qorxudan özünə gələ bilməyən Safiyə nəzakətlə xudahafizləşmək istədi:

– Mən artıq evə getməliyəm.

Amma, Flemmin qalereyaya tərəf irəlilədi. Alimlərdən biri – hündür, qarabuğdayı kişi əvvəl onu, sonra isə Safiyəni gördü. O əlindəki ötürücünü yerə qoyaraq tez Safiyəyə yaxınlaşdı.

– Doktor əl-Məaz, nə xoş təsadüf! – Kişi salamlaşmaq üçün əlini ona uzadıb özünü təqdim etdi:

– Doktor Peynter Krou.

Safiyə onun əlini sıxdı. Onun mavi gözləri dərin və diqqətli idi. Şəvə kimi qara saçları isə çiyinlərinə qədər uzanmışdı. Onun bürüncləşmiş üz dərisinin rəngi Safiyənin diqqətini çəkdi. Ona elə gəldi ki, qarşısındakı hindudur, amma, mavi gözlər onu çaş-dırırdı. Bəlkə də bu onun adının qəribə olmasından irəli gəlirdi. Peynter Krou. Hər halda, bəlkə də o latın amerikalıdır.

– Koral Novak isə mənim iş yoldaşımdır.

Qadın başı ilə salamlaşaraq Safiyəyə əlini uzatdı. Görünür o hələ tədqiqat aparmağa tələsmirdi.

Bir-birinə heç bənzəməyən bu iki insanın amerikalı alim ol-duğunu təsəvvür etmək çətin idi. Qadın öz əsmər ortağının yanında kölgə kimi qalırdı. Onun dərisi təzəcə oturmuş qar kimi parlayırdı. Nazik dodaqları rəngsiz, gözləri isə buz mavisi rəngində idi. Anadangəlmə açıq rəngli saçları çox qısa kəsilmişdi. Boyca Safiyədən heç də balaca olmayan bu çevik amerikalı qadında bir iradəlilik, mətinlik var idi. Bu onun salamlaşarkən əl sıxmasından da hiss olunurdu.

– Siz məhz nə axtarırsınız? – Safiyə geri çəkilərək soruşdu.

Peynter əlindəki ötürücünü göstərdi.

– Biz radiyasiya izlərini axtarırıq.

– Radiyasiya izlərini? – Safiyə təəccübünü gizlədə bilmədi.

Peynter mehribanlıqla güldü.

– Narahat olmayın. Biz dalğa zərbəsindən sonra qalan müəyyən izi axtarırıq.

– Sizi işinizdən ayırmayım. Tanışlığımıza şad oldum. Kömək lazımınız olsa əlimdən gələni edərəm.

O çıxışa tərəf yollandı. Peynter onun ardınca getdi.

– Doktor əl-Məaz, mən elə sizi axtarmaq istəyirdim. Sizinlə müzakirə etmək istədiyim bir neçə məsələ var. Bəlkə nahar əsnasında.

– Əfsus ki, çox məşğulam.

Safiyə onun mavi gözlərinə baxanda hiss etdi ki, tələyə düşüb və baxışlarını çəkə bilmir. O Peynterin üzündəki məyusluğu sez-di.

– Bəlkə nəsə fikirləşdik, doktor Krou. Sabah səhər mənim iş telefonuma zəng edin.

Peynter başı ilə razılığını bildirdi.

– Əla.

Safiyə baxışlarını çətinliklə də olsa Peynterdən çəkdi. Sonra isə Rayan Flemminq onun köməyinə gəldi.

– Sizi ötürüm, – deyə o, təklif etdi.

Safiyə onun ardınca getdi və çalışdı ki arxaya dönüb baxmasın. Çoxdandır kişi ilə ünsiyyət zamanı özünü belə axmaq və hə-yəcanlı hiss etməmişdi. Bu, Omaha ilə gözlənilməz söhbətin ge-cikmiş nəticələri ola bilərdi.

– Biz pilləkənlə piyada aşağı düşməli olacağıq. Liftlər hələ də işləmir.

O, Flemminqdən geri qalmamağa çalışırdı.

– Bu amerikalılar qəribə adamlardırlar – Flemminq pilləkənlərə çatanda dedi. – Həmişə harasa tələsirlər. Onlar nədənsə bura məhz bu gecə gəlməli oldular. Onlar təkid edirdilər ki, guya radiyasiya izləri tez yox olur. Ya indi, ya da heç vaxt.

Safiyə çiyinlərini çəkdi. Onlar aşağı düşərək xidmət perso-nalının istifadə etdiyi yan çıxışa tərəf getdilər.

– Məncə bunlar amerikalılara deyil, alimlərə xas xüsusiy-yətlərdir. – Safiyə sükutu böldü. – Biz səbirsiz və inadkar insanlarıq.

Flemminq gülümsəyərək razılaşdı.

– Mən artıq diqqət yetirmişəm.

Təhlükəsizlik xidmətinin rəisi siqnalizasiya sistemini söndürdü, açarı götürüb kilidi açdı. Safiyənin keçməsi üçün qapını çiyni ilə itələyib saxladı. O, bir anlıq utandı.

– Safiyə, mən düşündüm ki, əgər sizin də vaxtınız olacaqsa, bəlkə…

Güllə səsi qoz sındığı zaman çıxan səsdən güclü olmadı. Sanki Flemminqin sağ gicgahı içəridən partlayaraq beyni və qanı qapıya sıçradı. Kəllə sümüyünün qırıntıları metal qapıya dəyərək dəhlizə töküdü.

Flemminq yerə yıxılmamışdı ki, maska geymiş silahlı üç adam açıq qalmış qapıdan içəri soxuldu. Safiyəni divara söykəyərək ağzını sıxdılar. Tapançanı onun alnına dirədilər.

– Ürək haradadır?

* * *

 Krou Heyger sayğacının qırmızı əqrəbindən gözünü çək-mirdi. O ötürücünü dağıntıların üzərində gəzdirdikdə əqrəb narıncı sahəyə yerini dəyişdi. Siqnal kifayət qədər güclü idi.

Bu alət Uayt-Sende nüvə laboratoriyasında işlənib hazır-lanmışdı. Skayner çox zəif radiasiya şüalarını da qeydə ala bilirdi. Bu iki cihaz isə radiasiya parçalanmasının izlərinin tapılması üçün quraşdırılmışdı. Maddələr və antimaddələrin atomları toqquşduğu zaman hər ikisi böyük miqdarda enerjinin ayrılması ilə yox olurlar. Həssas cihazar məhz bu enerjinin izlərini axtarıb tapmalı idilər.

– Burdakı siqnal çox güclüdür – Peynterin ortağı dedi.

Onun danışığı işgüzar tərzdə idi. Peynter ona yaxınlaşdı.

Koral Novak “Sigma” sıralarında işləyirdi. Üç il əvvəl onu MKİ (Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsi) – dən dəvət etmişdilər. Buna rəğmən gəlişindən sonra tezliklə nüvə fizikası üzrə doktorluq dissertasiyasını müdafiə etdi və təkbətək döyüşün altı növündə qara kəmərə sahib oldu. Onun intellekt göstəriciləri hədləri aşırdı. Koral müxtəlif sahələrdə ensiklopedik biliklərə malik idi.

Təbii ki, Peynter Koral haqqında eşitmişdi. Onlar hətta bir dəfə ümumi yığıncaqda görüşmüşdülər, amma daha yaxından tanış olmaq üçün onların sadəcə Vaşinqtondan Londonadək qısa uçuş qədər vaxtları var idi. Bu vaxt iki qaradinməz səbirli adam üçün professional münasibətlərdən başqa hər hansı bir münasibət qurmağa kifayət etmirdi. Peynter özündən asılı olmayaraq yeni iş ortağını Kassandra ilə müqayisə edirdi ki, bu da onu daha da susqun edirdi. Hər iki qadının ümumi cizgiləri onda şüuraltı olaraq şübhə oyadırdı. Eyni zamanda çox az fərqləri Koralın səriştəsizliyindən şübhələndirirdi. Bu axmaqlıq idi. Peynter hər şeyi başa düşürdü, amma özü ilə bacarmırdı. Hər şeyi zaman gös-tərəcək.

O yaxınlaşdığı zaman Koral ötürücü ilə ərimiş bürünc rəngli amforanı göstərdi.

– Komandir, zəhmət olmazsa mənim göstəricilərimi yoxlayın. Cihazımdakı siqnal göstəricisi qırmızı zolağadək qalxır.

Peynter öz cihazına baxdığı zaman iş yoldaşının haqlı olduğuna əmin oldu.

Buranın çox isti olduğu açıq-aydın idi.

Koral dizləri üstə oturdu. Qurğuşun rəngli ipləri olan nazik əlcəkləri geyinərək amforanı götürdü və ehtiyatla çevirdi. Am-foranın içində nəsə taqqıldadı. Koral sual dolu nəzərlərlə Peyn-terə baxdı. O da başı ilə Korala davam etməsini işarə etdi. Koral əlini amforanın içinə salaraq oradan barmaq boyda daş parçası çıxardı. Onu ovcunun içinə qoydu. Daşın bir tərəfi partlayışdan qaralmışdı. Digər tərəfi isə bozumtul narıncı metal rəngində qalmışdı. Deməli, bu daş yox, dəmir idi.

– Meteorit parçası, – Koral daşı Krouya uzadaraq dedi. – Heyger sayğacı onu güclü radiasiya mənbəyi kimi qeydə almışdı. Qeydə aldığım əlavə göstəricilərə də diqqət yetirin. Antimaddələrin anihilyasiyası zamanı mümkün ola bilən qamma-şüalanma fonundakı Z-bozonlardan və qlyuonlardan başqa, bu nümunə çox zəif həcmdə alfa və betta – radiasiya şüalandırır.

Peynter qaşqabağını tökdü. Onun nüvə fizikası haqda bilikləri çox səthi idi. Koral qırıntını qurğuşun rənli qutuya qoydu.

Radiasiya şüalanmasının bu cür izləri uran parçalanması zamanı da müşahidə olunur.

– Uran? O maddə nüvə silahının hazırlanmasında istifadə olunmurmu?

O, təsdiq mənasında başını yellədi:

– Zənginləşdirilməmiş. Yəqin ki, meteorit dəmirində bir neçə atom ilişib qalıbmış.

Koral gözlərini cihazın displeyindən çəkmirdi. Onun alnında dərin qırış yaranmışdı ki, bu daş hissiyyatlı qadın üçün güclü emosiyaların ifadəsi demək idi.

– Nə olub? – Peynter həyəcanla soruşdu.

Koral Heyqer sayğacının parametrləri ilə qurdalanmağa davam edirdi.

– Uçuş zamanı mən DARPA mütəxəssislərinin tədqiqatlarının nəticələrini yenidən nəzərdən keçirdim. Amma antimaddənin meteoritin gövdəsində qeyri-stabil qalması haqqında onların yürütdüyü nəzəriyyə məndə şübhələr doğurdu.

– Siz düşünürsüz ki, bu mümkündür? Görünür ki, hipotez çox cəsarətlə ortaya atılıb. Antimaddə həmişə müəyyən bir mad-də ilə, hətta havada oksigenlə əlaqəyə girərək, dərhal mövcudluğunu dayandırır. Antimaddə necə meteorit dəmirinin tərkibində qala bilərdi?

Koral diqqətini cihazdan ayırmadan çiyinlərini çəkdi.

–Bu nəzəriyyə lə razılaşsaq belə, yenə də sual qalacaq: niyə antimaddə məhz həmin konkret zamanda partladı? Nə üçün elektrik cərəyanı onu sabit vəziyyətindən çıxardı? Sırf təsadüf? Yoxsa, burda başqa nəsə var?

– Siz özünüz nə düşünürsüz?

Koral Heyqer sayğacına işarə etdi.

– Uran parçalanması. Bu, özünəməxsus saatdır. Minilliklər ərzində enerji çox ciddi bir şəraitdə, əvvəlcədən müəyyən olunan miqarda tədricən azad olur. Güman ki, radiasiya dərəcəsi hansısa müəyyən bir həddi aşıb, antimaddə də sabit vəziyyətindən çıxıb. Ondan sonra isə ildırımın güclü elektrik cərəyanı zəncirli reaksiyanı qızışdırıb. Saat mexanizmi olan bomba.

Min illər bundan əvvəl qurulmuş, nüvə saatlı mexanizmi.

Bu fikir qorxu yaradırdı. Koralın alnındakı dərin qırış hələ də itmirdi. Görünürdü ki, ona həm də başqa bir fikir rahatlıq vermirdi.

– Daha nə deyə bilərsiz? – gənc qadın dikələrək öz ortağının gözlərinin içinə baxdı.

– Əgər bu antimaddənin ana bətni kimi başqa bir mənbəyi də mövcuddursa, onda demək olar ki, o da sabit vəziyyətdən çıxır. Əgər bir mənbəyi araşdırmağa ümid ediriksə, onda bizə heç bir halda ləngimək olmaz. Mümkündür ki, həmin o nüvə saat mexanizmi öz amansız hesabını aparır.

Peynter fikirli halda qurğuşun qutuya baxdı.

– Əgər biz onu tapmasaq, onda yeni enerji mənbəyi tapmaq ümidindən məhrum olacağıq.

– Və yaxud da, ən pisi, – Koral nəzərlərini qalereyanın hisli divarlarında gəzdirdi, – bax bütün bu olanlar daha böyük miqyasda təkrar olunacaq.

Krou bu fikirləri sanki beynində təhlil edərək bir müddət sus-du.

Araya çökən sükutu yaxınlıqdakı pilləkənlərdən eşidilən tə-ləsik addımlar pozdu. Peynter çevrildi. Bir səs gəldi. Sözləri ayırd etmək mümkün deyildi, amma bu, dəqiq doktor Əl-Məazın səsi idi. Peynter ani həyəcan hiss etdi. Kensinqton qalereyasının qo-ruyucusu niyə muzeyə qayıtmışdı? Başqa bir səs də yayıldı. Uca-dan gələn, hökmlü bir səs idi. Və bu səs, tanış gəlmirdi.

– Bizi öz kabinetinə apar.

Burda nəsə düz deyil. Peynter hərbi çalışmalar şöbəsindən olan iki əməkdaşın taleyini xatırladı, hansılar ki, mehmanxana nömrəsində amansızca güllələnmişdilər. O, Korala sarı döndü. O isə gözlərini qıydı.

– Silah? – Peynter pıçıltıyla soruşdu. Onların silah daşımaq üçün icazə almağa vaxtları yox idi. Xüsusilə də, odlu silaha qarşı dözümsüzlüyü ilə ad çıxaran Böyük Britaniyada bunu etmək asan deyil. Koral əyilərək, ehmalca şalvarının ətəyini qaldırdı, to-puğunda gizlətdiyi bıçağı göstərdi.

Peynter məəttəl qalmışdı ki, Koral özüylə bıçaq gətirməyi necə bacarıb. Onlar öz əfsanələrini açmamaq üçün adi reyslə uç-muşdular. Çox güman, gənc qadın bıçağı baqaja vermişdi, sonra da “Hitrou” aeroportunun tualetində çantadan çıxarmışdı.

Koral bıçağı çıxardı. Titan və polad – uzun yeddi düyməlik tiyə, görkəmindən alman malına oxşayırdı. O, bıçağı Peynterə uzatdı.

– Götürün.

O isə bunun əvəzinə, fəhlələr tərəfindən qalmış alətlərə əlini uzatdı, uzun dəstəyi olan beli götürdü.

Addımlar yaxınlaşırdı. Bəlkə də, bu, sadəcə muzeyin müha-fizəçisi idi, lakin Peynter risk etmək istəmirdi. İşarələrlə Korala öz planını başa salaraq, işığı keçirib qalereyanı alaqaranlığa bürüdü.

Onlar yanğından dağılmış hissəyə olan girişin hər iki tərəfində yer tutdular. Krou pilləkənə yaxın yerdə, taxta altlıq yığının arxasında gizləndi. O, taxtalar arasında görünmədən baxa bilirdi. Koral isə üç mərmər tumba arxasında çöməlib oturdu. Peynter əlini qaldırdı: “Mənim siqnalım üzrə”… O, öz yerindən diqqətlə girişi izləyirdi. Çox gözləmək lazım gəlmədi. Yaxından bir qara kölgə keçərək, pilləkən meydançasında göründü. Onun üzündə qara maska var idi, çiynindən avtomat salannırdı. Hər halda, bu, muzeyin mühafizəçisi deyildi. Bəs onlar nə qədərdir? İkinci adam da göründü. Eynən maskalı və silahlı idi. Naməlum adamlar dəhlizi nəzərdən keçirdilər. Məkanda eşidilən yeganə səs vintelyatorun uğultusu idi. Üçüncü adam da göründü. O, Safiyə əl-Məazın dirsəyindən tutmuş, qabırğasına tapançanın lüləsini dirəmiş halda irəli itələyirdi. Əl-Məaz çətinliklə yeriyir, hər addımında səndələyirdi. Gənc qadın boğula-boğula höccələyirdi:

– O… O mənim kabinetimdə… seyfdədir.

Safiyə sərbəst olan əli ilə dəhlizin o başını göstərdi. Onu tutan kişi başı ilə öz yoldaşlarına irəli keçməyi işarə etdi. Peynter yavaşca arxaya çəkildi və ortağı ilə baxışaraq, jestlərlə “hazır ol” əmrini verdi. Koral başını tərpədərək, səssizcə hərəkət mövqeyini aldı.

Safiyə Əl-Məaz dəhlizlə keçərkən, çevrilərək Kensinqton qalereyasının girişinə nəzər saldı. Əlbəttə ki, amerikalıların hələ də orda olduğunu anlamışdı. Birdən, özündən asılı olmadan hansısa sözlə və ya jestlə onları satsaydı? Safiyə addımlarını yavaşlatdı, hündürdən səsləndi:

– Xahiş edirəm.... Öldürməyin məni!

Qadını dirsəyindən tutan adam onu irəli itələyərək:

– Sənə deyiləni et, – deyə çımxırdı.

Safiyə büdrədi, lakin özünü ayaq üstdə saxlaya bildi. Onun baxışları yenə də qalereyanın alaqaranlığına yönəldi. Krou anladı ki, qorxulu səslənişlə gənc qadın onları qorumağa, gizlənmələri üçün imkan yaratmağa çalışırdı. O, cəsur qadına qarşı rəğbət bəslədi.

Maskalılardan ikisi dəhlizlə sürüşərək, Peynterin gizləndiyi yerlə üzbəüz dayandılar, silahları lüləsini dağılmış qaleryada sağa-sola gəzdirərək, heç nə tapmadan yenidən yola davam etdilər. Onlardan iki addım geridə üçüncü adam özü ilə Safiyə Əl-Məazı dartırdı. Qalereyanın girişinin yanından keçərkən, Safiyə qaranlığa nəzər saldı. Peynter dəhlizə yaxın zalları boş görən Safiyənin yüngül köks ötürdüyünü fərq etdi. Safiyə onu tutan adamla aralaşan kimi, Peynter öz ortağına “getdik” işarəsi verdi.

Mərmər tumbalar arxasından sıçrayaraq çıxan Koral çiyni üzərindən diyirlənərək iki silahlı ilə Safiyəni tutan adam arasında dayandı. Onun qəfildən peyda olması həmin adamı çaşdırdı. O, tapançanın lüləsini əsirin qabırğasından çəkdi. Peynterə elə bu lazım idi. O istəmirdi ki, Kensinqton qalereyasının qoruyucusu təsadüfi atəşin qurbanı olsun. Hərdən, başına zərbə dəyən adam şüursuz şəkildə tətiyi çəkə bilir.

Səssizcə qaranlıqdan çıxaraq, Peynter ustalıqla əlindəki beli Əl-Maası girov tutan maskalının başına endirdi. Onun başı yana tərpəndi və boyun sümüyü möhkəm xırçıldadı. Silahlı adam leş kimi tirtap yerə sərildi, Safiyə xanım da onunla bərabər yıxıldı.

– Uzanın və qalxmayın! – deyə Peynter onu ataraq ortağının köməyinə tələsdi.

Amma buna artıq gərək yox idi. Koral artıq hərəkətdə idi. Koral sərbəst əli üzərində çökərək, hər iki ayağını önə vermiş, ən yaxın yaraqlıya dizdən aşağı zərbə endirmişdi. Onun qıçları qat–lanmış, eyni anda Koralın dəqiqliklə onun kəllə nahiyyəsində onurğa sütununa endirdiyi bıçaq zərbəsi öz işini görmüşdü.

Həmin adam hıqqınaraq üzü üstə sərildi. Koral xüsusi çevikliklə salto vuraraq, var gücü ilə durmağa çalışan maskalının sifətinə kabluku ilə sərt zərbə endirdi. Həmin adam arxası üstə yerə sərildi. Koral onun üstünə cumub işini bitirməyə çalışdı, amma baxtı ki, qurbanı artıq keçinib. İkinci maskalı isə hərəkətsiz halda yerdə uzanmışdı. Döşəmə qan içində idi.

Safiyə meyitin altından çıxmağa çalışırdı. Peynter dizi üstə oturub ona əl uzatdı.

– Yaralı deyilsiz?

Safiyə döşəmədə oturub kürəyini divara söykədi.

– Yox… Deyəsən, yaralanmamışam.

O, bu qanlı mənzərəyə nəzər atdıqdan sonra, gözlərini boşluğa zillədi. Başında kəskin ağrılar hiss edirdi.

– Aman Tanrım, Rayan! Onun girişdə güllələyiblər. Peynter pilləkənlərə sarı boylandı.

– Onlar neçə nəfər idi?

Safiyə başını yellədi. Onun gözləri dəhşətlə bərəlmişdi.

– Üç nəfər. Bəlkə də çox. Bilmirəm…

Peynter ona qarşı əyildi.

– Doktor Əl-Məaz, – şok halda olan Safiyənin diqqətini çə-kərək sərt səslə dedi, – Deyin görüm, daha kimsə var idimi?

Qadın bir neçə dəfə dərindən nəfəs aldı. Onun üzü qorxudan ağappaq olmuşdu. Özünü birtəhər toplayaraq sərt səslə cavab verdi:

– Aşağıda başqa kimsə yox idi. Amma Rayan…

– Mən onunla məşğul olaram.

Peynter Korala sarı döndü.

– Sən doktor Əl-Məazla qal, mən görüm aşağıda nə var. Çalışaram, mühafizə çağırım.

O, yerə yıxılmış yaraqlının əlindən tapançını götürdü. “Valter” idi. Özü beləsini ömründə seçməzdi. Ona daha çox özünün tabel tapançası əziz gəlirdi. Lakin indi əl altında olanla yetinmək lazım gəlirdi.

Koral bir qalaq zibil arasından kəndir topası tapıb çıxardı ki, yeganə sağ qalan basqınçının əl-ayağını bağlasın.

–Bəs bizim əfsanəmiz? – o, ötəri olaraq Safiyəyə baxıb Peynterlə pıçıldaşdı.

–Nə edək, biz səninlə hərtərəfli bacarıqları olan amerikalı alimlərik, – deyə Peynter cavab verdi.

– Başqa sözlə, həqiqəti deyəcəyik, – Koralın gözlərində şən bir işartı peyda oldu.

Belə ortaqla işləmək çox xoş idi. Peynter qapıya yön aldı.

Safiyə pilləkənlə aşağı düşən kişini nəzərləri ilə yola saldı. O elə səssiz hərəkət editdi ki, elə bil buz üstündə sürüşürdü. Kim idi axı o?

İnilti yenidən əl-Məazın diqqətini Korala çəkdi. Koral sağ qalan basqınçını yerə dizi ilə yerə sıxaraq durmuşdu. O, basqınçının qollarını belinə burmuş, onsuz da yaralı olan əsirini daha da inləməyə məcbur edirdi. Daha sonra qadın xüsusi çevikliklə onun əllərini bağladı. Safiəyədə bir anlıq belə fikir yarandı ki, Koralın ya buzov saxlamaq təcrübəsi çoxdur, ya da o, sadəcə alim-fizik deyil. Lakin Safiyə Əl-Məaz öz xəyallarına genişlənmək üçün imkan vermədi. Diqqətini yalnız dərin və nizamlı nəfəs almağa yönəltdi. Vintelyatorların fasiləsiz işləməsinə baxmayaraq, sanki havada kislarod çatışmırdı. Safiyənin üzü və bütün bədəni tərdən yapışqan olmuşdu. O, hərəkətsiz halda divara söykənib oturmuş, dizlərini qarnına yığaraq başını sinəsinə əymişdi. Özünü ələ almaq üçün, çox səy göstərməli oldu. Safiyə havalı kimi görünmək istəmirdi. Bu fikir ona biraz sakitləşməyə yardım etdi. O, iki meyit tərəfə baxmamağa çalışırdı. Yəqin ki, artıq həyəcan siqnalı çalınıb. İndilərdə muzeyin təhlükəsizlik xidmətinin əməkdaşları gələcək, özləri ilə işıq və insan çoxluğunun sakitləşdirici mövcudluğunu gətirəcəkdilər. Amma hələ ki, dəhliz çox boş, qaranlıq və xam görünürdü. Safiyə hiss etdi ki, bayaqdan gözləri pilləkən çıxışından ayrılmır. Rayan… Basqın yenidən qanlı dəhşət filmi kimi onun gözləri qarşısında canlandı. Amma səssiz bir film kimi. Onlar məhz Safiyənin tapdığı dəmir ürək üçün gəlmişdilər. Safiyə bu kəşlə elə fəxr edirdi ki… Amma ona görə Rayan həlak oldu. Yəni bütün bunlar bir də təkrar olunacaq? Xiffətdən bütün bədəni əsirdi. Ağzını əli ilə tutmağa çalışdı və hiss etdi ki, boğulur.

– Yaxşısız? – deyə Koral soruşdu.

Safiyə səsiszcə titrəyərək, yumağa dönmüşdü.

– Qorxu geridə qalıb. Doktor Krou bu dəqiqə bura müha–fizəçilər gətirəcək.

Safiyə divara sıxılaraq oturmuşdu. O, bütün dünyadan uzaqlaşmaq, gizlənmək istəyirdi.

– Bəlkə daha yaxşı olardı… Əgər mən…

Fizik qadının səsi boğuq xırıltıyla çıxırdı.

Safiyə nəzərlərini qaldırdı. Qeyri-təbii halda amerikanka qəfil geriyə atıldı, əlləri yanına düşdü, başını arxaya qatladı. Sanki onu təpədən dırnağa qədər əsməcə bürümüşdü. Tutma idi. Boğuq xı–rıltı davam edirdi. Dəhşətə gələmiş Safiyə iməkləyərək pillə–kənlərə tərəf süründü. Nə baş verirdi?

Qəfildən qadının bədəni yumşaldı və o, irəli əyildi. Dəhlizin alaqaranlığında Safiyə dəqiq şəkildə Koralın kürəyindən mavi odun çıxdığını gördü. Amerikalı qadının paltarından tüstü qalxırdı. Bu nəsə absurd bir şey idi… Amma mavi ocaq söndüyündə, Safiyə nazik naqili fərq etdi. Naqil yerə sərilmiş qadından üç metr aralıda duran adama sarı uzanırdı. Daha bir maskalı şəxs. Onun əlində qəribə bir tapança var idi. Beləsini Safiyə filmlərdə görmüşdü. Bu, tazer idi: səssiz ölüm göndərən silah. Safiyə elə yerdə qaldığı halda, dikdabanlarını mərmər plitələrə sürtərək dal-dala geri çəkildi. O, kabinetdən çıxarkən qəribə bir bəla gözləntisi hiss etdiyini xatırladı. Ona elə gəldi ki, o, Bizans qalereyasında kimisə gördü. Deyəsən, bu sirli görüntü onun qarabasması deyildi.

Adnrenalik və panikadan doğulan qətiyyətlə, Safiyə cəld ayağa sıçradı. Pilləkənə əl uzatmaq yetərdi. Əgər pilləkənə qədər, ordan da mühafizə bölməsinə qədər qaça bilsəydi....

Onun ayaqları arasında mərmər döşəməyə taqqıltı ilə nəsə düşərək mavi qığılcımlar yaratdı. Daha bir tazer atəşi… Bundan özünü qurtaran Safiyə pilləkənə qaçdı. Basqınçıya tazeri yenidən qoşmaq üçün bir neçə saniyə lazım idi.

Safiyə isə kürəkləri arasında hər an şimşək hiss etməyə hazır halda pilləkənlərə sarı qaçırdı. Yaxud da adi bir güllə… Amma bunların heç biri baş vermədi. Safiyə sözün əslin mənasında özünü pilləkənlərə atdı. Onu aşağıdan gələn çığırtılar qarşıladı. Adamı kar edəcək qədər möhkəm atəş səsləri qapalı məkanı bürüdü. Deməli, girişdə düşmənlər var idi. İnstinktinə güvənərək, Safiyə yuxarı qalxmağı qərara aldı. Onun bütün fikirləri dayanmamağa, birtəhər burdan xilas olmağa yönəlmişdi. O, təngnəfəs halda iki pilləni birdən tullanıb qalxırdı. Muzeyin bu qanadında üçüncü mərtəbə yox idi. Pilləkən dama aparırdı. Birinci meydançaya çatan kimi, Safiyə qapıda tornanı çevirməyə başladı. Növbəti aralıq qəza çıxışının qapısına aparırdı. Bu qapı çöldən bağlı olsa da, içəridən sadəcə itələməklə avtomatik açılırdı. Həyəcan siqnalı çalınacaqdı, lakin indi bu yerində olardı. Təkcə dua etmək qalırdı ki, qapı gecələr bağlanmış olmasın. Safiyə əllərini irəli verərək qapını açmağa çalışdı. Lakin qapı təslim olmurdu. Əlacsızlıqdan, qadın əsəbi şəkildə polad qapını yumruqlamağa başladı. Yox…

Krou əlləri başı üstündə qaldıraraq ayağa qalxdı. “Valter” yerdə, onun ayaqları altında idi. Hansısa möcüzəylə Peynterin başına güllə dəyməmişdi, amma onun yanağını sıyıraraq keçmişdi. Onu yalnız cəld yana sıçrayış xilas etmişdi. Peynter hər şeyin kənardan necə göründüyünü təsəvvür edirdi. O, əlində silah sıxaraq girişdə sərilmiş Rayan Flemminqin cəsədi qarşısında diz çökmüşdü. Hadisə yerinə təhlükəsizlik xidmətinin üç əməkdaşı gəlmiş və xaos yaranmışdı. Hər şeyi qısa əkildə izah etməyə çalışan Krou silahı ataraq əllərini qaldırmağa məcbur olmuşdu.

– Doktor Əl-Məaz hücuma məruz qalıb, – Peynter onu hədəfdə saxlayan mühafizəçiyə dedi.

İkincisi o vaxt onun üstünü axtarır, üçüncü isə ratsiya ilə danışırdı.

Peynter inandırıcı olmağa çalışırdı.

–Cənab Flemminqi öldürüblər, onu isə girov götürüblər… Mən və həmkarım yuxarıdakılarla bacara bildik…

Eynən bu cür uğurla kara da xitab etmək olardı. Mühafizəçi sadəcə tapança ilə hərəkət etdi. Krounun alnından iri-iri tər damcıları süzülürdü. Ratsiya ilə danışan mühafizəçi yoldaşlarına sarı dönüb dedi:

– Polis gələnə qədər, biz onu mühafizə bölməsində saxlamalıyıq. Patrul maşını artıq yoldadır.

Peynter pilləkənə baxdı. Sinəsində artmaqda olan həyəcan hiss etdi. Atəş səsini yuxarıda eşitməliydilər. Yəni, Koral və Safiyə qorxaraq gizlənmişdilər?

– Ey sən, əllərini başının arxasına qoy, – deyə Peynterə silahını zilləyən mühafizəçi əmr etdi, – Bura gəl!

O, pilləkəndən aralı – dəhlizə işarə edərək tapançanı tərpətdi. Üç mühafizəçidən yalnız onda odlu silah var idi və görünürdü ki, özünü silahla çox narahat hiss edir. Mühafizəçi tapançanı çox aşağı və çox tərəddüdlə tutmuşdu. Çox güman, bu, bütün mühafizə xidmətinə düşən yeganə silah idi və onu naftalinli qutudan çox nadir hallarda çıxarırdılar. Lakin təzəliklə baş verən yanğın hamını hövlnak və ürkək eləmişdi.

Peynter barmaqlarını başınınn arxasında çarpazladı və ona göstərilən tərəfə sarı döndü. Ona yenidən vəziyyəti sahiblənmək lazımdır. Əllərini başının arxasında tutduğu halda, səriştəsiz mühafizəçiyə tərəf dönərək ona yaxınlaşdı. Eyni zamanda bütün bədən ağırlığını sağ ayağına topladı. Mühafizəçinin gözünü yarım saniyəlik kənara yayındırması kifayət etdi. Peynter sol ayağını irəli və yuxarı qaldırdı, mühafizəçinin biləyinə təpik ilişdirdi. Tapança tappıltı ilə dəhlizin o başına uçdu. Peynter sürəti ilə cumub “Valter”i döşəmədən götürdü və onu özünü itirmiş üç mühafizəçiyə yönəltdi.

– İndi isə, hər şeyi mən dediyim kimi edəcəyik.

* * *

Bütün vücudunu ümidsizlik bürüyən Safyə yenidən qəza çıxışındakı qapının dəstəyinə sarıldı. Qapı isə tərsliklə tərpənmək bilmirdi. Gənc qadın aciz halda qapının sürahisinə yumruq vurdu. Və birdən, divarda kod qurğusu gördü. Kart ilə olan yox, sadəcə kombinasiya yığmaqla qapını açan bir qurğu idi. Safiyənin panikası başlamışdı…

Hər muzey işçisinə xüsusi kod kombinasiyası verilmişdi və həmin əməkdaş istədiyi vaxt o kodu başqasına dəyişə bilərdi. Amma başlanğıc olaraq, kombinasiya kimi doğum tarixi göstərilmişdi. Safiyənin hələ də ağlına gəlməmişdi ki, öz kodunu dəyişsin. Addım səsləri onu fikirdən ayırdı. Geriyə baxdı. Təqibçi bir anda pilləkəni qalxaraq meydançada durmuşdu. Onların baxışları toqquşdu. İndi təqibçi əlində tazer yox, tapança tuturdu.

Kürəyini qapıya söykəyərək, Safiyə gözüyumlu və tələsik halda əlini kod qurğusunun klaviaturasında gəzdirdi və təvəllüdünü yazdı. O, muzeydə işlədiyi bu neçə il ərzində klaviaturaya baxmadan kod yığmağa öyrəşmişdi. Safiyə qapını dəstəyini itələdi. Dəstək tıqqıldadı, amma çevrilmədi. Çıxış hələ də bağlı qalırdı.

–Çıxmazda ilişmisən, – təqibçi soyuq səslə dilləndi, – Düş aşağı, yoxsa ölərsən.

–Qapıya sıxılıb qalmış Safiyə öz səhfini anladı. Yeni minilliyin başlanması ilə, mühafizə sisteminin təqvimi yenilənmişdi indi ili iki rəqəmlə yox, 4 rəqəmlə yazmaq lazım idi. Safiyə qeyri-ixtiyari halda tələsik 8 rəqəm yığdı. Doğum gününə 2, aya 2 və il üçün də 4 rəqəm. Təqibçi tapançanı qaldıraraq addımlamağa başladı. Safiyə kürəyi ilə qapının dəstəyini itələdi, qapı taybatay açıldı. O, kürəyində soyuq küləyin zərbini duydu. Qadın hövlnak halda özünü tez bayıra atdı və kənara çəkildi. Güllə dəmir qapıya dəydi. Safiyə qapını düz maskalının sifətinə çırparaq bağladı.

Bir an belə ləngiməyərək, qapının yenə açılacağını bilmədən belə, Safiyə qəza çıxışının özünü bitdiyi kiçik köşkə atdı. Gecə çox aydın olmuşdu. Bəs indi bu qədər lazım olan məşhur London dumanı harda qalmışdı? Gənc qadın pərişan halda sağa-sola baxaraq gizlənməyə yer axtarırdı. Yeganə gizlənmə yeri kimi kiçik metal avadanlıqlar gözə dəyirdi: vintelyasiya sistemlərinin qapaqları, istilik sistemlərinin boruları, elektrik paylayıcıları. Lakin onlar bir-birindən aralı yerləşirdi. Damın qalan hissəsi isə mərkəzi meydanı şüşə kimi əhatə edən qala divarına bəznəyirdi. Arxadan boğuq atəş səsi gəldi. Qapı gurultu ilə açıldı. Təqibçi dama çıxdı.

Safiyə ən yaxın yerə sığındı. O, iki akr sahəsi olan, üçkünc formalı şüşə plitələrin üzəri ilə Oxu zalının günbəzinə çatmaq, onun arxasında gizlənmək niyyətindəydi. Dünənki doludan sonra bəzi şüşələr zədələnmiş, onlar müvəqqəti olaraq plastmas plitələrlə əvəzlənmişdi. Oxu zalının mis günbəzi isə şüşə dənizində adaya bənzəyirdi.