Na een paar seconden wrik ik haar eindelijk los. Tranen rollen over haar wangen.
“Ik was zo bang,” zeg ze.
“Dat weet ik, liefje,” antwoord ik. “Het spijt me zo erg.”
“Gaan we nu naar huis?” vraagt ze met hoop in haar ogen.
Naar huis. Wat een gekke woorden. Ik weet niet eens meer wat dat betekent. Ooit dacht ik dat dit Manhattan betekende; daarna dacht ik dat het de bergen betekende. Nu weet ik dat het geen van beide is. We zullen een nieuw thuis moeten vinden. Ergens waar we nog nooit zijn geweest.
“We gaan op zoen naar een nieuw huis, Bree,” zeg ik. “Een veel beter huis.”
“Mag Rose ook mee?” vraagt ze.
Ik kijk naar Rose, die naast haar zit en me hoopvol aankijkt. Ze zijn al twee handen op een buik.
“Natuurlijk,” zeg ik. “Ze hoort nu bij de familie.”
Ik glimlach naar Rose, die mij verrast door me te omhelzen. Ze houdt me stevig vast, net als Bree, en ik vraag me af waar ze vandaan komt, waar haar familie is, waar ze werd gevangen. Ze zal ook door een hel gegaan moeten zijn en ik besef me dat we haar ook hebben gered. Ik denk aan een oud gezegde: wanneer je iemands leven redt, wordt die persoon je verantwoordelijkheid voor het leven. Ik heb hetzelfde gevoel. Ik voel me nu verantwoordelijk voor Rose. Zij en Bree zijn onlosmakelijk verbonden.
“Dank je,” fluistert Rose over mijn schouder in mijn oor.
Ik kus haar op haar voorhoofd en ze gaat langzaam weer zitten. Ze doet me op zoveel manieren aan Bree denken.
“En hoe zit het met Sasha?” vraagt Bree. “Mag zij ook mee?”
Het is de vraag waar ik voor vreesde. Ik haal diep adem en zoek naar de beste manier om het te verwoorden. Ik moet haar de waarheid vertellen; na alles wat ze heeft meegemaakt, verdient ze de waarheid.
“Het spijt me, Bree,” zeg ik terwijl ik naar beneden kijk. “Sasha heeft het niet gered.”
Verse tranen rollen uit de ogen van Bree, en ze begint hysterisch te huilen. Rose omhelst haar.
Maar na een paar seconden veegt ze har tranen weg en kijkt ze me met rode ogen aan.
“Ik wist het,” zegt ze. “Ik heb gedroomd. Sasha kwam bij me op bezoek. Op de een of andere manier wist ik al dat ze dood was.”
“Misschien zal dit je opvrolijken,” zegt een stem plotseling.
Ik draai me om en zie Ben staan. Verrassend genoeg heeft hij een lach op zijn gezicht.
Ik kijk en zie dat hij iets in zijn hand houdt. Iets kleins wat in een deken is gewikkeld. Hij geeft het aan Bree.
Plotseling steekt een klein hondje zijn kop uit de deken. Ik kan het nauwelijks geloven. Het is een kleine Chihuahua. Hij mist een oog. Hij rilt en beeft, en lijkt doodsbang.
“OH MIJN GOD!” schreeuwen Bree en Rose tegelijkertijd, met hun ogen wijd open van verbazing.
Bree pakt het hondje en houdt het stevig vast. Ze wiegt het hondje heen en weer, en Rose aait hem. Ze buigen zich allebei over het hondje, die hun gezichten likt. Beide schreeuwen ze het uit van plezier.
“Ik vond hem in de boot,” zegt Ben. “Ik ging er bijna op zitten. Iemand heeft hem denk ik achter gelaten. Of misschien is hij zelf de boot op geklommen.”
Ik schrik me rot. Ik had de hond helemaal niet gezien, en nu ik eraan denk, realiseer ik me dat ik helemaal geen tijd heb genomen om de boot te inspecteren. Ik kijk om me heen wat ik nog meer kan vinden.
I zie alle compartimenten aan de zijkant en begin ze haastig te checken. Ik open ze een voor een. Ik ben verrast en blij wanneer ik allerlei spullen aantref. Ik open een krat en ben sprakeloos wanneer ik de inhoud zie: het is volgeladen met chocoladerepen, snoep, koekjes, crackers en allerlei soorten lekkernijen.
Ik pak een grote zak met gevulde chocolaatjes. Ik houd de zak voor Bree, Rose, Ben en Logan open, die allemaal met grote ogen een hand uit de zak grijpen. Dan pak ik zelf een grote hand vol en prop mijn mond ermee vol.
Het is verrukkelijk, verreweg het lekkerste wat ik ooit heb geproefd. De suiker verspreid zich door mijn lichaam en het voelt alsof ik in de hemel ben beland. De rest werkt ze ook snel naar binnen, met hun ogen dicht, langzaam kauwend, genietend van elke hap.
Ik kijk in het krat en zie zakken mer gummyberen en Twizzlers. Ik ben verbaasd. Ik had nooit verwacht deze ooit nog te zien. Dit is net als goud en ik weet dat ik zuinig moet zijn.
Maar na wat wij allemaal hebben meegekmaakt, is het nu niet de tijd om zuinig aan te doen—en voor een keer laat ik mijn emoties de overhand nemen. Ik gooi de zakjes naar iedereen in de boot. Ik verdeel ze eerlijk en iedereen vang ze met een kreet van geluk. Wanneer Logan die van hem vangt, heeft hij zijn hand even van het stuur en zwaait de boot even heen en weer, maar meteen varen we weer recht.
Ik scheur mijn zakje gummyberen open en eet de hele inhoud in een paar seconden op. Ik schuif ze allemaal in mijn mond. Daarna richt ik me op de Twizzlers. Voor deze neem ik de tijd en ik kauw ze een voor een. IK heb dagen bijna niks gegeten en dit komt als een schok voor mijn maag. Ik dwing mezelf rustig aan te doen.
Achter in de boot zie ik een kleine koelkast. Ik haast me er heen om het te openen. Niet te geloven. Het is volgepropt met alles van sap tot champagne. De oneerlijkheid maakt me woest: wij komen om van de honger, terwijl deze dikke slavendrijvers al die tijd champagne drinken. Nu is het eindelijk tijd voor wraak.
Ik grijp een fles champagne, draai het draad los, en schiet de kurk eraf. De kurk vliegt door de lucht, overboord, de rivier in. Iedereen draait zich om en ziet mij daar staan met de fles in mijn hand, en het schuim dat uit de fles gutst. De champagne is ijzig koud, maar dat interesseert me niet. Ik zet de fles aan mijn mond en neem een slok. Het stijgt meteen naar m’n hoofd.
Ik weet dat ik dit niet zou moeten doen, maar na alles wat we hebben doorgemaakt, geef ik de fles aan Bree en Rosie; ze nemen beide giechelend een slokje. Daarna geef ik de fles aan Ben die achter elkaar een aantal grote slokken neemt. Hij geeft de fles terug maar kijkt me nog steeds niet aan. Hij houdt zijn ogen nog steeds op het water gericht. Ik vraag me af of hij zich misschien schaamt omdat hij zijn broertje niet heeft kunnen redden.
Ik observeer hem terwijl hij naar het water staart. Zijn ogen zijn rood. Ik kan zien dat hij heeft gehuild. Hij wrijft in zijn ogen om een traan weg te vegen. Ik kan me nauwelijks voorstellen wat hij heeft doorgemaakt.
“Wil je er over praten?” vraag ik.
Hij schudt nee.
Ik begrijp het. Als ik hem was, zou ik er ook niet over willen praten. Hij ziet eruit alsof hij wat ruimte wilt, en ik wil hem niet onder druk zetten.
Wanneer hij er klaar voor is, denk ik in mezelf.
Ik ga weer naar voren en ga in de passagiersstoel zitten. Ik geef de fles aan Logan. Hij haalt een Twizzler uit zijn mond, pakt de fles aan, neem een grote slok, en geef de fles dan weer terug aan mij. Zijn ogen blijven de hele tijd op het water gericht. Dan doet hij weer een Twizzler in zijn mond en kauwt hij langzaam.
Ik zit in de luxe lederen passagiersstoel en leun naar achteren. We varen een paar minuten in stilte. Het enige geluid komt van de brommende motor. Uiteindelijk wendt Logan zicht tot mij.
“En, waar gaan we naartoe?” vraagt hij.
Ik staar over het water en denk na. Ik denk aan wat Logan eerder zei. Over de perfecte plaats ergens in Canada. En voor het eerst sinds een lange tijd voel ik een sprankje hoop. Ik vraag me af of hij misschien gelijk heeft. Of er misschien echt nog een plek op aarde is die niet is verwoest. Misschien is het wel goed om nog te dromen.
Ik wend me tot hem.
“Ik zit te denken aan Canada,” zeg ik.
Hij kijkt me met grote ogen verrassen aan. Hij realiseert zich vast wat ik eigenlijk probeer te zeggen: misschien heb je gelijk.
Langzaam begint hij te lachen, en ik lach terug.
Hij leunt naar voren en duwt het gas in. Ik voel de boot een beetje versnellen.
“Op naar Canada,” zegt hij.
Ik leun verder naar achter om voor het eerst te relaxen. Om een of andere reden denk ik aan papa. Ik vraag me af of hij van boven op ons neer kijkt. En of hij dan trots zou zijn? Ik denk dat hij trots zou zijn. Ik kan zijn stem bijna horen: Brooke, jij hebt nu de leiding. Doe wat je moet doen om hen in leven te houden. En blijf op je hoede, soldaat.
We hebben een lange tocht voor de boeg. Het zal niet lang duren voordat we zonder brandstof komen te zitten. Daarna zonder voedsel. Het zal donker worden, en kouder. De Hudson zal bevriezen en we zullen onderdak moeten vinden. De slavendrijvers zullen achter ons aankomen, dus we moeten blijven bewegen zodat ze ons niet vinden.
Maar ik zal me hier later allemaal druk om maken. Voor het eerst in mijn leven kan ik de rust pakken en genieten van nu. Dit moment. Voor het eerst in mijn leven realiseer ik me dat dat echt is wat er toe doet. Niet later vandaag. Maar dit moment.
Ik neem nog een slok van de champagne en die stijgt regelrecht naar mijn hoofd. Ik heb al dagen niet fatsoenlijk gegeten, en ik weet dat ik niet zou moeten drinken. Maar dat interesseert me nu niet. We varen op de Hudson, het is een zonnige, prachtige ochtend, en voor het eerst sinds ik me kan herinneren, is alles goed in de wereld. Ik kijk en zie tot mijn verbazing een bos paarse bloemen die het overleefd hebben en uit de sneeuw steken. Het zijn de mooiste bloemen die ik ooit heb gezien, glimmend in het zonlicht. Ik vraag me af of ze wel echt zijn.
Als deze bloemen kunnen overleven, denk ik vanbinnen, kunnen wij dat ook.
Ik sluit mijn ogen en voel de zoutige lucht op mijn gezicht. En voor de eerste keer sinds ik me kan herinneren, denk ik: dit voelt goed. Dit voel heel goed.
NU VERKRIJGBAAR!
ARENA TWEE
(Boek #2 van de Overlevingstrilogie)
“Verslavend....ARENA ÉÉN is een van die boeken die u tot laat in de avond leest totdat u scheel begint te kijken omdat u niet kunt stoppen met lezen."
--The Dallas Examiner
De #1 Bestsellerserie gaat verder met ARENA TWEE!
In ARENA TWEE, varen Brooke, Ben, Logan, Bree en Rose, nadat ze net het verraderlijke eiland Manhattan zijn ontvlucht, in hun gestolen boot de Hudson rivier op met weinig brandstof, weinig voedsel, terwijl ze wanhopig op zoek zijn naar onderdak tegen de kou. De slavendrijvers zitten ze op de hielen en zullen alle middelen inzetten om hen te vangen en terug te brengen naar Manhattan.
Terwijl ze in deze post-apocalyptische, actievolle thriller, de rivier op varen, op weg om de mythische stad in Canada te vinden, zullen ze al hun vindingrijkheid en survival skills moeten gebruiken om in leven te blijven. Gaandeweg ontmoeten ze krankzinnige overlevers, zwervende bendes met plunderaars, kannibalen, wilde dieren, een verlaten woestenij en een onstuitbare sneeuwstorm. Ze raken gewond, worden ziek, en de Hudson bevriest terwijl ze hun best doen om te redden wat ze kunnen en uit de handen van de slavendrijvers te blijven. Ze vinden een klein eiland en denken dat ze een veilige plek hebben gevonden—totdat alles niet gaat zoals ze willen. Pas als ze aan boord van een mysterieuze trein naar nergens gaan, komen ze er achter dat het allemaal nog erger kan.
Ook worden de gevoelens van Brooke voor Logan sterker, alsmede haar gevoelens voor Ben. Verscheurd tussen de twee jongens, gevangen tussen hun jaloezie, weet ze niet goed wat ze voelt—totdat de gebeurtenissen voor haar kiezen.
Als ze weer in een arena worden gesmeten, schrikken ze wanneer ze er achter komen dat Arena Twee nog erger is. Tijdens onmenselijke gevechten, voorzien van wapens, tegenover andere tieners—en tegen zichzelf—worden Brooke en de anderen gedwongen om te kiezen wat belangrijk is, en de meest moeilijke offers van hun leven te maken. Want in Arena Twee overleeft niemand ooit.
“Greep vanaf het begin al mijn aandacht en liet niet meer los…. Dit verhaal is een verbazingwekkend avontuur op snel tempo en vanaf het begin vol met actie. Er is geen saai moment te vinden”
--Paranormal Romance Guild {betreffende Gekeerd}
ARENA TWEE
(Boek #2 van de Overlevingstrilogie)
Luister naar DE OVERLEVINGSTRILOGIE in audioboekformaat!
Boeken door Morgan Rice
KONINGEN EN TOVENAARS
DE OPKOMST VAN DE DRAKEN (Boek #1)
DE OPKOMST VAN DE HELDHAFTIGE (Boek #2)
DE ZWAARTE VAN EER (Boek #3)
THE SORCERER’S RING (DE TOVENAARSRING)
EEN ZOEKTOCHT VAN HELDEN (Boek #1)
EEN MARS VAN KONINGEN (Boek #2)
EEN LOT VAN DRAKEN (Boek #3)
EEN SCHREEUW VAN EER (Boek #4)
EEN GELOFTE VAN GLORIE (Boek #5)
EEN AANVAL VAN MOED (Boek #6)
EEN RITE VAN ZWAARDEN (Boek #7)
EEN GIFT VAN WAPENS (Boek #8)
EEN HEMEL VAN SPREUKEN (Boek #9)
EEN ZEE VAN SCHILDEN (Boek #10)
EEN BEWIND VAN STAAL (Boek #11)
EEN LAND VAN VUUR (Boek #12)
EEN HEERSCHAPPIJ VAN KONINGINNEN (Boek #13)
EEN EED VAN BROEDERS (Boek #14)
EEN DROOM VAN STERVELINGEN (Boek #15)
EEN STEEKSPEL VAN RIDDERS (Boek #16)
HET GESCHENK VAN DE STRIJD (Boek #17)
DE SURVIVAL TRILOGIE
ARENA ÉÉN: SLAVERSUNNERS (Boek #1)
ARENA TWEE (Boek #2)
DE VAMPIER DAGBOEKEN
VERANDERD (Boek #1)
GELIEFD (Boek #2)
VERRADEN (Boek #3)
VOORBESTEMD (Boek #4)
BEGEERD (Boek #5)
VERLOOFD (Boek #6)
GEZWOREN (Boek #7)
GEVONDEN (Boek #8)
HERREZEN (Boek #9)
VERLANGD (Boek #10)
VOORBESCHIKT (Boek #11)
Over Morgan Rice
Morgan Rice is de #1 bestverkopende en USA Today bestverkopende auteur van de epische fantasy serie DE TOVENAARSRING, die uit zeventien boeken bestaat; de #1 bestverkopende serie DE VAMPIER DAGBOEKEN, bestaande uit elf boeken; de #1 bestverkopende serie DE SURVIVAL TRILOGIE, een post-apocalyptische thriller bestaande uit twee boeken; en de nieuwe epische fantasy serie KONINGEN EN TOVERNAARS. Morgans boeken zijn verkrijgbaar in audio en print edities, en vertalingen zijn verkrijgbaar in meer dan 25 talen.
VERANDERD (Boek #1 van de Vampierverslagen), ARENA ÉÉN (BOEK #1 van de Overlevingstrilogie), DE OPKOMST VAN DE DRAKEN (Boek #1van de Koningen En Tovenaars), en EEN ZOEKTOCHT VAN HELDEN (Boek #1 van De Tovenaarsring) zijn allemaal gratis te downloaden!
Morgan hoort graag van je, dus breng gerust een bezoekje aan www.morganricebooks.com om je in te schrijven voor de nieuwsbrief, een gratis boek te ontvangen, gratis giveaways te ontvangen, de gratis app de downloaden, op de hoogte te blijven van het laatste nieuws, en via Facebook en Twitter in contact te blijven!