Mahallenin En Güzel Kızı

Umarım ölümüm gazetelerin ikinci sayfalarına çıkar böylece sıradan kimliğim bir günlüğüne de olsa kuşe kağıdına basılmış olur. Nurdağı geçitlerinde otomobil hakimiyetini kaybedip kontrolünü kaybeden genç, bilmem kaç metre yüksekten düşerek hayatını kaybetti. Haberi süslemek için yalan yanlış birkaç cümleyle beraber kimliğimdeki fotoğrafımı da eklerlerdi.

Madem kendimi öldürmeye niyetliydim neden gazetelerin birinci sayfasına çıkacak kadar büyük bir şey yaparak ölmüyorum, diye düşündüm bir ara. Mesela bir bankayı soyup paraları fakir fukaraya dağıtmak ne de güzel olurdu! İnanıyorum ki haberleri okuyanlar şöyle derdi, “Analar ne yiğitler doğurmuş, Robin Hood gibi mübarek!” Yıllardır bankalar insanları soymuştu. Biraz da bankalar soyulsaydı çok muydu?

Banka soyma fikrini düşündükçe bunun pek de iyi bir fikir olmadığı kanaatine vardım. Çünkü çok fazla risk vardı. Paraları alamadan enselenebilir ömrümü karanlık koridorlarda geçirebilirdim. Üstelik şu özdeyişi de unutmamak gerek: Silahın yoksa meyve bıçağıyla banka soymaya gitmemelisin. Banka soyma fikri zihnimde saman alevi gibi parlayıp sönmüştü. Gazetelerin birinci sayfa haberlerine çıkmaktan vazgeçmiştim. Üçüncü sayfa haberlerine çıkmak yeterince gururumu okşardı şu zamanda.

Ben mezarıma nane ekilmesini istiyorum çünkü kokusu çok severim. Elbette ki ölünce koku filan alamayacağım ama yine de istiyorum. Ben öldükten sonra bisikletim ve bilgisayarım sekiz yaşındaki yeğenime kalmalı çünkü bisikletini bana verir misin diye sorup duruyordu epeydir. Geri kalan eşyalarımı ise kim alırsa alsın, umurumda bile değil ancak otuz yaşındaki Ford’um benimle aynı kaderi paylaşacak. Çünkü intiharıma kaza süsü vermek istiyorum. Aslında bunu geride bıraktıklarımın iyiliğini düşündüğüm için yapacağım.

İntihar konusunda nasıl bir yol izleyeceğime dair bir tiyatro eserinin yadsınamaz katkısı oldu. Arthur Miller tarafından 1949 yılında yazılan Death Of Salesman adlı oyunun ana karakteri olan Willy Loman, intiharının geride bıraktıklarına bir fayda sağlaması için kendine hayat sigortası yapıyordu. Böylece öldükten sonra ardında bıraktıklarının güzel bir hayat yaşaması için yüklü miktarda para kalacaktı. Tiyatro oyununun beyaz perdeye uyarlanmış versiyonunu seyrettikten sonra kendime neden ben de hayatımı sigortalatmıyorum ki diye sordum. Neticede kendimi öldürmeye kararlıydım en azından ardımda bıraktıklarıma faydam dokunmalıydı. Ertesi gün ilk işim bankaya gidip en yüksek sigorta primi vadeden poliçeyi imzalamak oldu. Herhangi bir kronik hastalığınız ya da görmekte olduğunuz bir kanser tedaviniz var mı sorularının her birine hayır dedikçe kendi içimden gülüyordum.

İntihar konusunda kesinlikle sağlam bir plana ihtiyacım vardı. Kesinlikle pazartesi günü ölmeliydim çünkü pazartesi gününden nefret ederdim. Pazartesi günü sıradanlığın daniskasıdır. İnsanlar otobüs köşelerinde uyuklar, öğle yemeği berbat çıkar, haftanın en yorucu günüdür… Anlayacağınız pazartesi günü ölmekle hem kendime iyilik etmiş olacağım hem de çevremdekilere çünkü pazartesi günü ölürsem cenazemi muhtemelen hafta içinde kaldıracaklar. Böylece insanlar mezarlığa gelmek için o sıkıcı işlerine ara verebilirler.

Son zamanlarda kendimi çoğu şeyden soyutladım. Sabaha dek gece kulüplerinde eğlenmiyorum ya da ibadet ederek geçirmiyorum zamanımı. Çünkü eğlenirsem mutlu olabilirim, mutlu olduğumda da ölmekten vazgeçebilirim. İbadet etmeye kalksam intiharın günah olduğunu biliyorum. Alnım secdeye her gittiğine vicdanım sümüklü bir çocuk gibi yakama yapışacak. Öyleyse eve kapanmalı, perdeleri çekmeli ve sonunda kötülerin kazandığı ne kadar film varsa izlemeliyim. Kendimi öldürme kararını almam kolay olmadı. Bu karardan vazgeçmek de kolay olmamalı.

Ölmem gereken yer Adana’nın yüz otuz dört kilometre kuzeybatısına düşen Nur Dağı geçitleri veyahut Kapuzbaşı kayalıkları olmalıydı. Böylece herkes kaza yaptığıma ikna olabilirdi. Nur Dağında ikinci geçit ile üçüncü geçit arasında sağ tarafı dere yatağı olan muazzam bir yer var. Eğer bir gün oradan geçerseniz dağların üstündeki rüzgâr tribünlerinin usulca döndüğünü de görebilirsiniz. Arabayı sağa çekip dere yatağına baktığınızda ise suyun içinde parıldayan cam kırıklarını da fark edebilirsiniz.

Hayatıma son verme kararımı aldığım için kendimle övünmüyorum. İnsan bazen yaşamın bir anlamı olmadığı hissine kaplıyor. Elbette ki bu his durup dururken ortaya çıkmıyor. Dağlar bile küçük taşlarla oluştu tahammül de böyle bir şeydir işte.

 
Yaşamak,
 
 
Antidepresan ilaçlarının faydasını sorgulamak,
Ve bir dizi intihar düşünceleriyle boğuşmaktır.
 

3

Arzu’nun kliniğinden ayrıldıktan sonra eve yürüyerek gitmeye karar verdim. Bizim Macit’in cadde üzerinde Saklısaman adında hediyelik eşya dükkânı vardı. Bir ara karın tokluğuna orada çalışmıştım. Arzu’nun kliniğine gidip gelirken Macit’in dükkânının önünden geçerdim.

Macit öyle yaralı parmağa işeyen tiplerden değildi. Kadın düşkünü zirzopun tekiydi. Uzun boylu, argoyu seven, kendinden emin, söylediklerinin aksine duygusuz ve izbandut gibi bir herifti. Kadınların onda ne bulduğunu anlayamazdınız. Ulu orta yerde herhangi bir sebebi olmadan yattığı kadınların namahrem fotoğraflarını gösterir, yatakta hangi pozisyona girdilerse en ince ayrıntısına kadar anlatırdı. Sarışın olanlar, orta yaşlılar, emekliye ayrılanlar, zayıflar, şişmanlar, üniversiteliler, depresyona girenler bir ayağı çukurda olanlar ve genellikle eşinden yeni boşanmış olanlar…

Saklısaman hediyelik eşya dükkânı olmadan önce ahşap içerikli her türlü ev gerecinin bulunduğu depoyu andıran büyük bir mağazaydı. Parkeler, mutfak dolapları, abajurlar, yatak başlıkları, kalın bloklu masalar, sallanan sandalyeler gibi gerekli gereksiz yüzlerce şey vardı.

Orada çalıştığım sıralar Saklısaman’a gelen müşterilerin çoğu evini dekore etmek isteyen yeni evli çiftlerdi. Onları dükkânın kapısından girdikleri an ayırt etmek mümkündü. Aynı zamanda iş yerine en çok onlar para kazandırırdı. Saklısaman’da çalıştığım süre boyunca patronu -ki daha sonra Macit’e Kıbrıs’taki halasından yirmi beş dönüm arsa miras kalınca arsayı satıp Saklısaman’ı aldı- hiç görmedim. Sanırım patronumuz Miami’de Mojito’sunu yudumluyordu ya da Como Gölü’nün kıyısındaki villasında sevgilisinin poposunu okşuyordu. Patronun o sıralar nerede olduğunu ve tam olarak ne yaptığını bilmiyordum ama bunun gibi şeylerle vakit geçirdiğini düşünüyordum. Ne de olsa hayat zenginler için sadece oyun alanıydı, yoksullar ve orta sınıftan insanlar ise zenginlerin oyun alanını genişletmek için çaba harcayıp duruyordu.

Macit’le olan dostluk bağlarımı kopardığım günü çok iyi hatırlıyorum. Mayıs ayının son pazar günüydü. Yol kenarındaki ağaçlar artık tamamen yeşermişti. Birkaç hafta sonra kavurucu sıcaklar gelecek ve şehirdeki insanlar yazlıklara akın etmeye başlayacaktı. Mayıs ayının son haftası ev dekore etmek için yılın en uygun zamanıdır çünkü herkes tatile gitmeden önce aklını meşgul eden işleri tamamlamak ister. Evin parkeleri değişir, çürüyen mutfak dolaplarının kapakları onarılır, eskiyen vestiyerler atılır ve yenisi alınır, eğer bahçeli bir eve taşınıldıysa iki masa ve bolca sandalye temin edilir, çocuğu olanlar yeni tip beşikler için arayışa koyulur ve tabi eve gelen misafirleri ağırlamak için on binlerce lirayı gözden çıkaran nişanlı çiftler; el alemi kıskandıracak misafir odası takımına sahip olmak için birbiriyle yarışır. İnanın bana orada çalışsaydınız yaralı parmağa bile işemeyen insanların hiçbir işe yaramayan eşyaları satın almakta ne kadar acele ettiklerini görürdünüz. Ben buna sonradan kazanılmış ahmaklık diyorum. Zekâsı ve yetenekleriyle toplumun gözüne girmeyi başaramayan insanların satın aldıklarıyla bu beklentiyi karşılama isteği.

Bir gün yeni evlendikleri her halinden belli olan çift, koyu renk masif parke almak için dükkâna gelip Macit’ten yardımcı olmasını istemişti. Macit genç çifti parkelerin olduğu kısma götürmüştü. Her şey tipik bir müşteri çalışan ilişkisi gibiydi oysa Macit’in kadına olan ilgisi uzaktan bile fark edilebiliyordu. Farklı bir ilgiydi bu Macit avını gözüne kestiren bir aslan gibi konuşuyordu kadınla. Kadının kocası parkelerin dokusunu incelerken Macit kadına bir şeyler fısıldayıp durmuştu. Kadın ise adeta Macit’e karşılık verircesine gözlerinin önüne düşen kâkülünü kulağının arkasına atıp durmuştu. Macit’le olan kısa süreli arkadaşlığımda bu tavırların ne anlama geldiğini tahmin edebilmiştim ancak Macit’in evli bir kadınla yatacağını düşünmemiştim. Bana o kadının çıplak fotoğraflarını gösterdiğinde kadını hemen tanımıştım. Kadının zavallı kocası evine en uygun parkeyi seçmek için nasıl da titiz davranmıştı. Acaba biliyor muydu karısının onu aldattığını. Ya parkeler? Yoksa yeni parkelerin üzerinde mi gerçekleşmişti bu çirkin olay. Ne kadar da acı verici, Tanrım! O günden sonra bir daha da Macit’le görüşmedim. Kabul etmeliyim ki dini bütün bir insan değilim hatta din ile aramda çoktandır soğuk rüzgarlar esiyor yine de Macit’in ve o kadının yaptığı şeytanlıktan başka bir şey değildi. Peki bu olayın meleği kimdi? İnanın bana bilmiyordum. Şu sıralar kime melek gözüyle baksam içinden bir şeytanlık geçiriyordu.

Saklısaman’a girer girmez etrafa göz gezdirmeye başladım. Ünlü ressam, şair ve bilim adamlarının olduğu ışıklı tablolar vardı bir köşede. Tablonun ortasındaki ışıklar birkaç saniyeye bir değişiyordu. Kırmızı ve mor ışıklar, hipnotize eder gibi… Tabloların hemen yanında ise çok satan kitap reyonu vardı. Yine hangi saçmalıklar çok satmıştı merak ettim. Eskiden sokak başlarında türlü türlü oyunlarla insanları gammazlayan yankesiciler olurdu. Şimdiki yankesiciler kitap yazarak söğüşlüyordu insanları çünkü böylesi daha yasaldı.

Kuşkusuz insanlığın olduğu yerde istismar vardır çünkü insanlık başlı başına istismardır. Duyguları, beklentileri, arzuları, istekleri, hayalleri, kısacası aklınıza gelecek her şeyi istismar eden; doymak nedir bilmeyen hergelelerle aynı dünyada yaşıyoruz. Kitap yazan yankesiciler bu dağın görünen yüzü. En basit tabiriyle terörizm, teröristlerden çok siyasetçilerin işine gelir. Siyasetçinin hitap gücü kuvvetliyse toplumdan onay alması kaçınılmazdır. On binlerce insanın katıldığı mitinglerde siyasetçilerin terörizme nefret kusması sadece rolleri icabıdır. Ülkede patlayan her bomba özellikle iktidarı ele geçirmiş ve terörizmle mutlak mücadele içinde olduğunu ifade eden siyasetçilerin sevinç çığlıkları atmasına neden olur. Bunun nedeni siyasetle terörizmin yadsınamaz ilişkisiyle alakalıdır. Terörizm varsa fanatizm artar bu da beraberinde siyasilerin kuralsız davranmasına ve küçük çaplı usulsüzlüklerin göze görünmemesine neden olur.

Özellikle Orta Doğu ve Afrika ülkelerinde bizzat terörizmi besleyen ve ona kaynak sağlayan iktidarlar ya da muhalefetler vardır. Orta Çağ’da kiliselerin cennetten yer satma vaadiyle insanları yolunmuş tavuğa çevirmesi de televizyon ekranlarına çıkan bazı din adamlarının yoksullara şükretmeyi öğretmesi için yüzbinlerce lirayı cebe indirmesi de aynı istismarın kuzenleridir. Enjeksiyon yaparken hastanın kalçasını şevkle avuçlayan bir pratisyen hekim ile makamını kullanarak ayrıcalık bekleyen savcı istismarın somut örnekleridir. İstismar altın çağını yaşarken yankesicilerin kitap yazması basit bir yüzsüzlük sadece.

Bir ülkede yaşayan insanların bilinç seviyelerini, mutluluklarını, arzularını, ideolojilerini çok satan kitaplar listesine bakarak kabaca tahmin etmek mümkündür. Listeye baktığım kadarıyla anlaşılan o ki bu aralar toplumumuz yine birilerinden medet ummaya başlamıştı. Kişisel gelişim kitapları listenin ilk iki sırasını ele geçirmişti. İnsanlar gerçek hayatta elde edemediği mutlulukları kişisel gelişim kitaplarında bulmaya çalışıyordu. Asla sahip olamadığı bir dostun samimi öğütlerini kişisel gelişim kitaplarının sayfalarında tatmak istiyordu. Bu yüzden de psikopatoloji tekniklerinden bir hayli uzak olan yazarlar banka hesaplarını şişirmek için iki aya bir kişisel gelişim kitaplarını yazıp duruyordu. Kitaplarda sadece kelimelerin yerleri değişiyordu. Somut olarak ifade edilen her durum aslında birbirinin tekrarı niteliğindeydi. Çağa ayak uyduran bu kitaplar toplumun huzursuzluğunu yok edebilecek miydi? Bana sorarsanız boş verin! İnsanların elinden tutkularını alırsanız, farklılıkları kalın bir zımpara kağıdıyla eritmeye çalışırsanız, insan kendini yalnız hissetmeye devam edecektir ve huzursuzluk çağımıza kene gibi yapışıp kalacaktır. Öğüdü veren çoğunlukla uygulamaz. İnsanlara yapma demek kolaydır. Mutluluk çok basit gibi görünür oysa mutluluk basit filan değildir. Kişisel gelişim kitaplarına neden dudak bükerek baktığımı anlamışsınızdır belki. Çocukluğumdan beri yönlendiriliyorum. Çocukluğumdan beri birileri bana sadece tavsiye veriyor. Çocukluğumdan beri birileri benim adıma karar veriyor. Çocukluğumdan beri uzun bir zaman eder, yaklaşık yirmi sekiz sene. İnanın bana öyle tavsiyelerle doldum ki artık bir başkasının tavsiyesine ihtiyacım kalmadı. Kendi fikirlerime uzun zamandır ayıp ediyorum.

Çok satan kitapları incelediğimi gören John Lennon gözlüklü kambur herifin teki, “Yardımcı olmamı ister misiniz?” diye sordu bana.

“Öyle bakıyordum,” dedim, “Belki de bana yardımcı olabilirsin, hediyelik bir kitap arıyorum.”

“Hımm,” dedi bilmiş bir edayla, kamburu biraz daha dikeldi, “Hediye edeceğiniz kişi ne tür kitaplar okur?” diye sordu.

“Aslında o pek kitap okumaz. Okuma yazması olduğundan bile emin değilim ama kadınları sever. Duyguları törpülüdür ve şefkat gösterebildiği tek şey kendi erkeklik organıdır. Sence bu özelliklerini saydığım kişiye göre bir kitap bulabilir miyim burada?”

“Şey,” dedi bıyık altı gülümseyerek, rafın alt kısımlarından beyaz kaplı bir kitap çıkardı, “Beyni hayasında olanlar için bu kitabı tavsiye ederim.”

“Roberto Bolano, katil orospular”

Kitabın yüzüne şöyle bir baktım, “Pekâlâ,” dedim, “Bunu alıyorum.”

“Hediye paketi yapmamı ister misiniz?” diye sordu John Lennon gözlüklü kambur adam.

“Kalsın,” dedim, “Macit’e alacağım o kitabı.”

“Hangi Macit’e?”

“Patronun olan Macit’e. Söylesene nerede o? Yoksa işe gelmedi mi?”

Jonh Lennon gözlüklü kambur herifin rengi attı, yutkundu, eski neşesi bir anda gidiverdi. Belki de patronuna gizli saklı hakaret ettiğim için gücenmişti bana.

“Macit Bey mi? Bu kitabı ona mı hediye edecektiniz?” diye şaşırdı.

“Evet, ona hediye edeceğim.”

“Sorun şu ki, Macit Bey aslında…” dedi sustu. Gözleri kitaptaydı, parmakları piyano çalar gibi kitaba dokunuyordu, inip çıkan âdem elması tedirginliğin ve korkunun delili niteliğindeydi. Sessizlik öyle bir hal almıştı ki sanki yeryüzündeki bütün canlılar tufana kurban gitmişti. John Lennon gözlüklü kambur adamın konuşmak için neyi beklediğine dair hiçbir fikrim yoktu.

“Evet? Seni dinliyorum…”

Başını ürkek bir edayla öne eğdi, “Şey…” dedi ve yine sustu.

Çıkar artık ağzından şu baklayı, diye yakasına yapışmak istedim. Sararmış yumruğumu camekana doğru savurmak geldi içimden. Merakımı dizginleyemiyordum, içimdeki canavarın haykırışları zihnimin en ücra köşelerinde yankılanıyordu.

“Sorun şu ki,” diye tekrar etti, sanki asla devamını getiremeyecekti. Macit’in nerede olduğunu bir türlü söylemiyordu. Sanki dairesel döngünün içinde ikimiz de sıkışıp kalmıştık. Geçen saniyelerin yıllara bedel olduğuna dair kutsal kitaba el basabilirdim.

“Burada Saklısaman’ın eski sahibi Macit’ten bahsediyoruz değil mi?” diye şaşırdı, belli ki etrafında bir avuç dolusu Macit vardı.

“Eski sahibi mi? Ne yani Macit bu dükkânı sattı mı?”

“Şey,” dedi, John Lennon gözlüklü kambur adam, “Macit Bey iki yıl önce sizlere ömür. Artık burayı kardeşi Sibel Hanım işletiyor.”

“Macit öldü mü?”

“Ne yazık ki.”

“Nasıl öldü?”

“Eşiyle birlikte Antalya’ya balayına giderken direksiyon hakimiyetini kaybedip bir ağaca çarpmış. Müstakbel eşi o vakit ölmüş, Macit Bey’i ise ağır yaralı olarak hastaneye kaldırmışlar, ancak sabaha çıkamamış. Anlayacağınız Macit Bey sizlere ömür,” dedi.

“Yaa…”

Macit’i hiç sevmezdim ama öldüğünü öğrenince içim bir tuhaf oldu. Eski anılarım depreşti. Bir ara düzdüğü kadınların birini bana ayarlamaya kalkmıştı, kadının ağzı kömür gibi kokuyordu.

John Lennon gözlüklü kambur adam benim sustuğumu, hiçbir şey söylemediğimi görünce, “Kitabı alacak mısınız?” diye sordu.

“Hayır,” dedim, “O kitabı hediye edeceğim başka birini tanımıyorum.”

Saklısaman’dan çıktıktan sonra eve yürüyerek gitmeye karar verdim.

Macit’le anılarımız gözlerimin önüne geldikçe Acaba Shakespeare’de mi cinsellik düşkünüydü diye soruyordum kendime. Hayatı boyunca hiç kitap okumayan, tek derdi kadınlarla yatmak olan Macit, gözüne kestirdiği kadınlarla yatmak için Shakespeare gibi kelime oyunlarına başvururdu çünkü.

Bir gün gittiğimiz bir barda yine bir kadını gözüne kestirmişti ve o kadının aklını çelmek için türlü türlü kelime oyunları yapmıştı. Macit’in taktiği on dakika sonra meyve vermişti. İki kadın o süslü kelimelerden sonra bize eşlik etmek için masamıza gelmişti. Kumral olan kadın -sanırım ismi Filiz’di- Bodrum’da kaldığı villadan söz edip durmuştu gece boyunca. Sarışın olan ise -yirmili yaşların sonlarındaydı ve göğüs dekoltesi oldukça cüretkardı- kumralın aksine pek konuşkan değildi, birkaç kez göz göze gelmiştik, hepsi bu. Gece yarısı olduğunda hesabı ödeyip bardan ayrılmaya karar vermiştik. Arabayla yaptığımız yarım saatlik şehir turundan sonra Macit’i ve Filiz’i aynı yerde indirmiştim. Diğer kadını ise eve ben bırakacaktım. Macit arabadan inerken kulağıma eğilip, “Eğer istersen gerçekler hayallerden daha güzel olmayı başarır,” demişti yanımdaki sarışını işaret ederek. Neyi kastettiğini elbette ki anlamıştım. Bu işler böyle oluyordu demek ki. Nihayetinde sarışını evine götürdüğümde, sarışın bana kahve içelim mi diye sormuştu. Aslında ikimiz de biliyorduk kahve içmeyeceğimizi. Bu sadece formaliteydi çünkü kimse karşı cinsine benimle yatmak ister misin diye sormazdı. Bunun yerine daha masumane sorularla cinsel birleşmeyi ilişkilendirirlerdi.

Arabayı yol kenarına park ettikten sonra sarışınla eve çıkmıştık. Sarışın önüm sıra yürürken sağa sola hareket eden kalçaları erkekliğimi okşayıp durmuştu. Vay be diyordum kendime, birazdan bu kalçaların üzerinde ileri geri gidip gelecek miyim yani?

Oturma odasına geçtiğimde birkaç duvar tablosu -sürrealist çalışma olduğu aşikardı- dikkatimi çekmişti. Tabloların birinde baş aşağı duran taşra evi vardı ancak etrafındaki ağaçlar ve diğer nesneler ters değildi. Evin hemen yanında adeta bir siluete benzeyen iki insan dikiliyordu. Doğrusunu söylemek gerekirse hayatım boyunca gördüğüm en rahatsız edici tablolardan biriydi bu tablo. İnsan hiçbir nedeni olmasa bile bu tabloya bakarak kendini kötü hissedebilirdi. Sanırım ben böyle bir tabloya sahip olsaydım gazete sayfalarına dolayıp tavan arasına fırlatır bir daha da onu oradan çıkarmazdım. Hangi uçuk psikoloji böyle bir tabloyu ortaya çıkarırdı ki?

Birkaç dakika sonra sarışın elinde küçük bir tepsiyle kahveyi getirmişti. Kahvenin yanına da küçük çakıl taşlı çikolatalardan koymayı ihmal etmemişti. Kahveden bir yudum aldıktan sonra evin içinde uğursuz bir hayaletmiş gibi dolanan sessizlikten kurtulmak için sarışına duvardaki sürrealist tablonun anlamını sormuştum. “Oldukça rahatsız edici bir tablo öyle değil mi?” diye kabul etmişti tablonun ne kadar ucube bir görüntüsü olduğunu. “O tabloyu ailemi kaybettikten sonra yaptım,” demişti ve susmuştu, tablonun derinliklerine, özellikle alt üst olmuş eve doğru uzun uzun bakmıştı.

Bazı insanlar kelimelere dökemediği duyguları susarak anlatırlar. Sarışın sessizliğe gömüldükçe onu daha iyi anlamıştım. İnsanlar kendilerini yalnız hissettiğinde her şeyden kaçmak isterlerdi ve bunun için türlü türlü yolları denerlerdi. Tıpkı bir simyacının taşı altına çevirmek için binlerce seçeneği değerlendirmesi gibi… Ne yazık ki simyacı taşı hiçbir zaman altına dönüştüremezdi ve insan her şeyden kaçamazdı. Tahmin edildiğinin aksine sarışınla o gece cinsel bir münasebet içine girmemiştik. Sadece uzun uzun konuşmuştuk. Bana anılarından bahsetmişti. On ikinci yaş gününde pastadaki mumlara üflerken az kalsın saçından olacakmış. Tamamen kendi ahmaklığından kaynaklanmış çünkü o sıralar sağ olan annesi mumlara üflemeden önce saçını at kuyruğu yapması konusunda onu uyarmış. Bir keresinde de yaz tatili için gittiği otelin bahçesindeki ceviz ağacına tırmanmış -ki bunu tamamen iddia üzerine yapmış- amacı üst dalların birine çaput bağlayıp dilek dilemekmiş, henüz ağacın yarısına bile tırmanmamışken büyük bir aksilik sonucu ayağı kaymış ve kendini bir anda yerde bulmuş, bütün yazı ayağındaki alçıyla geçirmek zorunda kalmış.

Sabaha doğru beni evinden uğurlarken artık evinin yolunu öğrendiğimi, istediğim zaman çıkıp geleceğimi, bir sonraki gelmeme daha farklı şeyler yapabileceğimizi söylemişti. Kuşkusuz böyle diyerek ateşli bir sevişmeyi ima ettiğini anlamıştım. Oysa o sarışının evine bir daha hiç gitmedim.

Saklısaman’dan uzaklaşmıştım eve doğru yürümeye devam ediyordum. Kafamı kaldırıp gökyüzüne doğru baktım, “Ulan Macit,” dedim hoyratça, “Ulan kadın düşkünü dürzü! Dünya’daki kadınlar senin elinden kurtuldu ama bu sefer de hurilerin vay haline…”

Saklısaman’ın iki yüz elli metre ötesinde belediyeye ait ve genellikle üniversite öğrencilerinin kullandığı eski bir otobüs durağı vardı. Kenarlarında yarım asırlık palmiye ağaçları boy vermişti. Apartmanların arasında biten bir inci tanesi gibi görünüyordu. Otobüs durağı eskiden meşe kerestesinden yapılmaydı ancak birkaç yıl önce belediye otobüs durağını söktü ve yerine sofistike görünümlü olan yeni bir otobüs durağı yaptı. Otobüs durağındaki bu köklü değişim bile anılarımı yok etmeyi başaramadı. Ne zaman ki o durağın önünden geçsem Yasemin aklıma geliyordu. Yüzüm kızarıyor, kendime bir kez daha kızıyordum.

Yasemin’in yokluğuna zamanla alıştım ancak onu tamamıyla unuttuğumu ve ona karşı herhangi bir şey hissetmediğimi söylersem yalan söylemiş olurdum. Birkaç kez Yasemin’le iletişim kurmaya çalışmıştım ancak ne mesajlarıma geri döndü ne de telefonlarıma cevap verdi. Neden bilmiyorum ama sürekli benden kaçmayı tercih ediyordu.

Bazen başımı yastığa koyduğumda kendimle yüzleşiyordum. Kendimle yüzleştikçe uykularım kaçıyordu, kalkıp bir sigara yakıyordum, gece bitiyordu, gün doğuyordu, Yasemin aklımdan çıkmıyordu. Kendimi öldürmeden önce yapacaklarım arasında onu ziyaret etmek de var. Ancak onunla yüzleşmekten o kadar korkuyorum ki…

Yasemin’le olan münasebetimiz ilk okul sıralarında başlamıştı. Yedinci sınıfın sömestr tatiline kadar da onu sevdiğimi söyleyemedim. İlk şiirlerimi onun için yazmıştım. Bir sabah ansızın sırt çantasının içine bırakıvermiştim ilk yazdığım şiiri. Bu şiir şöyleydi:

 
Yasemin çok güzelsin,
Saçlarında kelebekler uçuyor farkında değilsin.
Seni geçen gün anneme bahsettim.
 
 
Mutfakta puding yapıyordu,
Kakaolu tatlı var ya bilirsin,
Ah Yasemin sen pudingden de güzelsin.
 

Şiirin altına ismimi filan yazmamıştım ama Yasemin el yazımdan şiiri benim yazdığımı anlamıştı. O yıl Yasemin’le rüya gibi bir yaz sömestri geçirmiştik. El ele tutuşup kırlarda koşmuştuk, pikniğe gittiğimizde yan yana oturmuştuk, yakar top oyunu oynarken birbirimizi kayırmıştık, isim şehir oyununda birbirimize tüyo vermiştik. Liseye geçtiğimizde ise yarattığımız ütopik dünya yavaş yavaş silinmeye başlamıştı.

İntihar etmeye karar verdikten sonra kendime yakın gördüğüm insanlar için bir şeyler yapmaya karar verdim. Uzun zamandır sevdiklerime mektup yazıyorum. Henüz hiçbir mektup adresine ulaşmadı. Yasemin’e de bir mektup yazdım:

Yasemin, çocukluk sevdam, gençliğimin özlemi, yarım kalanım, kalbimin ebedi sahibi, gelinciğim, kır kelebeğim, göğe mavi olanım, geleceğe ümitle bakanım…

Bu mektup ben öldükten sonra açılacak olan miras sandığımın en önemli parçalarından biri. Bu mektubu yazmaya karar vermek dört yılımı, yazmak ise üç yılımı aldı. Bu mektubu sana yazmamın sebebi, bana acıyıp ardımdan gözyaşı dökmen için değil. Sadece senin tarafından anlaşılabilmek istiyorum. Eğer maddi açıdan zengin olsaydım hayatın boyunca ekonomik özgürlüğünün olması için tüm malvarlığımı sana bırakırdım, oysa sana şiirlerimden başka bir şey bırakamıyorum Yasemin. Şunu söylemek isterim ki sana âşık olduğum için bir gün bile pişmanlık yaşamadım. Seni severek geçirdiğim günler hayatımın en güzel günleriydi. Özellikle yedinci sınıfın sömestr tatilinde, sana bir kova dolusu kâğıttan çiçek yaptığımda, yüzünün aldığı şaşkın ama mutlu ifadeyi asla unutmayacağım. Yanağında beliren o beyhude gülümsemeyi görmek bile, cennetin bir gülüşe sığabileceğini kanıtlıyordu. Çok güzel gülümsüyordun, o gülümsemeyi hayatın boyunca kaybetme. Elbette hayatına kötü insanlar girecektir, onlardan arınman mümkün değil, karşına çıkmaya ve duygularını alt üst etmeye devam edeceklerdir, ancak sen gülümseyebildiğin kadar güçlü olabilirsin, gülümseyebildiğin kadar onlara kafa tutabilirsin. İnsanlar can yakmaya meyillidir. Canını koru. İnsanların seni üzmesine izin verme. Sana hata yapan insanları affet, ancak aynı hatayı ikinci kez yaparlarsa onlardan vazgeç. Vazgeçmek acizlik değildir, hayatın acımasızlığına karşı kendini koruman gerekir. Kendine ve kalbine dair önemli meselelerin olacaktır, bunları dostlarına anlatmaktan çekinme, ancak sırların sende kalmalı, çünkü en güvendiğin dostlar bile bir gün düşmanın olabilir. Maksadım sana birtakım öğütler vermek değil, sadece artık üzülmeni ve eğer dökeceksen de mutluluk gözyaşları dökmeni istediğim için.

Sevgili Yasemin, üvey babanla birtakım sorunlar yaşadığını en başından beri biliyordum. Bu konuda yetersiz kaldığım için kendimi asla affetmeyeceğim. Seni o otobüs durağında beklettiğim için de kendimi affetmeyeceğim. Sevgime sahip çıkamayıp seni unutmanın doğru olacağını düşündüğüm için de kendimi affetmeyeceğim. Ancak şunu bil ki: İntihar etmemde senin hiçbir tesirin yoktur. Bu tamamıyla kendi hatalarımdan, toplumun beni bir kalıba sokmak isteyişinden ve benim bunu reddedişimden kaynaklıdır. Sakın ola ölümüm için kendini suçlama. Çünkü sen bana meleklerin bile kıskanabileceği bir hayat verdin. Duygularımın kalbimde olduğunu hissettirdin. Annem bana sevmeyi öğretti, ancak aşkı, aşkı bana sen öğrettin. İyi kalpli güzel Yasemin, Dünya’ma sevdayı getiren Yasemin, ruh ikizim, yaşam pınarım, elma yanaklım, yeşil saçlım, seni görmeyişimin üzerinden onca yıl geçmesine rağmen her ayrıntını hatırlıyorum. Bu yüzden sana şu birkaç dizeyi uygun gördüm:

 
I.
Seni seyredince Dünya’yı unutuyorum,
Dünya’yı seyredince seni hatırlıyorum.
Bu, şu ana dek,
Karşılaştığım en muazzam gerçek.
Ve sen, şimdiye kadar,
Gördüğüm, tek, yaşam, barındıran, insan, olarak, kalacaksın…
 

Sana yazdığım geri kalan şiirleri, mektuba ek olarak iliştirdim. Senden tek isteğim: Mektupla birlikte şiirlerimi okuduktan sonra onları çöpe atman. Çünkü biliyorum ki her okuyuşunda kendini kırgın hissedeceksin ve senin üzüldüğünü bilmek beni mahvedecek. Bu benim sana bir vasiyetimdir, lütfen titizlikle uygula. Sevgili Yasemin sana ulaşıp her şeyi telafi etmek isterdim ancak kırılan bir kalbi telafi etmenin çok güç olduğunu biliyorum…

Ve mektup böyle devam ediyordu…