Ο Χορός Του Φεγγαριού

Η Ένβι πίεσε λάγνα το σώμα της πάνω στο δικό του, στριμώχνοντας τον, έτσι ώστε να μπορεί να οπισθοχωρήσει γρήγορα αν χρειαστεί. «Ήρθα να σου δώσω κάτι,» απάντησε, βάζοντας περίσσεια σαγήνη στο βλέμμα της ώστε να του αποσπάσει την προσοχή.

«Ελπίζω να ταιριάζει με αυτό που έχω εγώ για σένα,» βόγκηξε ο Τρέβορ νιώθοντας το χέρι της στα γεννητικά του όργανα.

«Ας το μάθουμε λοιπόν,» μουρμούρισε η Ένβι. Πίεσε το κουμπί του όπλου πάνω στη σκληρή στύση του και πισωπάτησε ενώ εκείνος διπλωνόταν και έπεφτε στα γόνατα χωρίς να κάνει απολύτως κανέναν θόρυβο. «Ουπς!» Η Ένβι χασκογέλασε και ξανάβαλε το όπλο στην τσέπη της, πριν του γυρίσει την πλάτη για να φύγει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να βρίσκεται κοντά του όταν ο Τρέβορ θα ανακτούσε τις δυνάμεις του και θα σηκωνόταν όρθιος.

Καθώς προσπαθούσε να απομακρυνθεί από τη σκοτεινή πίστα ένιωσε κάποιον να την τραβά προς το μέρος του αρπάζοντάς την από το μπράτσο. Νομίζοντας ότι είναι ο αδερφός της δε γύρισε να δει ποιος ήταν και συνέχισε να τον ακολουθεί. Όταν πια σήκωσε τα μάτια της, μια πόρτα είχε ανοίξει και την έσπρωχναν μέσα.

Αστραπιαία η πόρτα έκλεισε και κλείδωσε, πριν εκείνη προλάβει να δει τίποτα. Ένα αχνό φως που αναβόσβηνε αποκάλυψε μία αίθουσα γεμάτη μόνιτορ και τηλεοράσεις, αλλά και το χορευτή του κλουβιού. Άνοιξε το στόμα της να μιλήσει αλλά αυτός την έκοψε αμέσως.

«Έχω την αίσθηση ότι θα ήταν καλύτερα να παρακολουθήσεις τις πράξεις σου από την ασφάλεια του γραφείου,» είπε ο Ντέβον δείχνοντάς της μία από τις οθόνες.

Η Ένβι έριξε μια γρήγορη ματιά, πιστεύοντας ότι η θέα του Τρέβορ να κρατά τα αχαμνά του θα την έκανε να γελάσει… αντίθετα ένιωσε άσχημα γι’ αυτόν. Αμέσως ένιωσε τσιμπήματα στην καρδιά της να τον βλέπει να πονάει έτσι και ξαφνικά ανακουφίστηκε που το βίντεο δεν είχε ήχο. Δεν ήθελε να ξέρει τι έλεγε εκείνη τη στιγμή.

Παρακολούθησε στη τον Τζέισον και τον Τσαντ να παραμερίζουν τον κόσμο και να πηγαίνουν να τον βοηθήσουν να σηκωθεί. Όταν όμως είδε τον Τρέβορ να σπρώχνει το Τσαντ μακριά του, με περισσότερη δύναμη από ότι θα έπρεπε να είχε μετά το ηλεκτροσόκ τα μάτια της γύρισαν στην πόρτα, έτοιμη να τρέξει πάλι έξω να προλάβει πριν κάποιος από τους τρεις τραυματιστεί.

Βλέποντας το χορευτή, που στεκόταν ανάμεσα σε εκείνη και την πόρτα, να κουνάει προειδοποιητικά το κεφάλι του, γύρισε πάλι στο μόνιτορ για να δει το Τζέισον να ακινητοποιεί με μία λαβή τον Τρέβορ και τον Τσαντ να του περνάει χειροπέδες.

Νιώθοντας κάτι παραπάνω από θυμωμένη με την παιδιάστικη συμπεριφορά της, ξεκίνησε να προχωρά προς την πόρτα για να πάει να πει στον Τσαντ να αφήσει τον Τρέβορ. Το χέρι του Ντέβον την άρπαξε ξανά. Το βλέμμα της ήταν στραμμένο προς τα κάτω αρνούμενη να τον κοιτάξει στα μάτια. Οι ενοχές προστέθηκαν στο θυμό της και τη βοήθησαν να ξαναβρεί το θάρρος της.

«Θεωρείς ότι είναι καλή ιδέα αφού με είδες να χρησιμοποιώ το ηλεκτροφόρο όπλο εναντίον κάποιου;» Τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω προσπαθώντας να μη χάσει την ηρεμία της αναπνοής της. Τώρα που τον έβλεπε από τόσο κοντά, παρατηρούσε ότι τα μάτια του ήταν ακόμα πιο μαγευτικά από ότι όταν ήταν μέσα στο κλουβί.

«Όποιοι κι αν είναι αυτοί οι τύποι καλό θα είναι να τους αφήσεις να βγάλουν τον άλλο έξω από το κλαμπ πριν επιστρέψεις στην πίστα.» την προειδοποίησε ξανά ο Ντέβον, κοιτάζοντάς την με φλογερό ύφος. Μπορούσε σχεδόν να διακρίνει την έντονη επιθυμία της να τρέξει να σώσει τον τύπο που μόλις είχε πληγώσει… όμως δεν είχε καμία πρόθεση να την αφήσει. «Πως σε λένε;»

«Γιατί;» η Ένβι τραβήχτηκε και απελευθερώθηκε από τη λαβή του. «Για να μπορέσεις να βάλεις το όνομά μου στη λίστα των ανεπιθύμητων του κλαμπ;»

«Μπα, δε νομίζω,» μουρμούρισε ο Ντέβον. «Ωστόσο, καλό θα ήταν να κρατήσεις το όπλο στην τσέπη σου για το υπόλοιπο της νύχτας.» Την είδε να προσέχει πάλι τις οθόνες για να δει τι είχε απογίνει το θύμα της.

«Γαμώτο» είπε από μέσα της η Ένβι γέρνοντας την πλάτη της στην πόρτα και νιώθοντας τις δονήσεις της μουσικής να διαπερνούν το ξύλο. Δάγκωσε το κάτω χείλος της ξέροντας ότι το είχε παρακάνει. Θυμήθηκε το δεύτερο λόγο που την είχε κάνει να πάει στο Μούνντανς εκείνο το βράδυ και αναρωτήθηκε αν ήταν η κατάλληλη στιγμή να ζητήσει δουλειά. Για τι να αφήσει την ευκαιρία να χαθεί; Σκέφτηκε.

«Ξέρεις αν γίνονται προσλήψεις;»

Ο Ντέβον δεν μπορούσε να σταματήσει το χαμόγελό του. Ο Ντέβον θα έδινε τα πάντα να μπορούσε να την κλείσει μέσα στο κλουβί μαζί του για λίγο και να προσπαθούσαν μαζί να δαμάσουν τη φωτιά που τους έκαιγε. «Χορεύεις;» ρώτησε με ελπίδα.

Τα μάτια της Ένβι άνοιξαν διάπλατα καθώς τον θυμήθηκε μέσα στο κλουβί και το μυαλό της δυναμιτίστηκε… αλλά αμέσως στεναχωρήθηκε. «Όχι,» ψιθύρισε δειλά. «Δε χορεύω. Είμαι μπαργούμαν σε μερικά κλαμπ της περιοχής και αφού ήρθα σκεφτόμουν να κάνω μία αίτηση κι εδώ.»

«Κρίμα,» ψέλλισε ο Ντέβον καθώς άνοιγε το συρτάρι του γραφείου. Τράβηξε έξω μία αίτηση και της την έδωσε. Ακόμα δεν του είχε πει το όνομά της αλλά αν συμπλήρωνε τα έγγραφα θα είχε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόταν. Ήθελε επίσης να σιγουρέψει ότι δεν είχε δουλέψει για το Νυχτόφως.

Είχε αρχίσει να κουράζεται από τους σπιούνους που κατά καιρούς τους έστελναν για να τους κατασκοπεύσουν. Ο Κουίν ήταν εκείνος που ευθυνόταν για τη διάλυση της φιλίας μεταξύ κούγκαρ και ιαγουάρων, έτσι το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν να τους αφήσουν στην ησυχία τους.

Κάποιος από το Νυχτόφως είχε στείλει τον τελευταίο που είχαν προσλάβει και τώρα, μετά τη δολοφονία της οι κούγκαρ γύρευαν απαντήσεις στο Μούνντανς. Και το ίδιο έκαναν και οι μπάτσοι. Τη μοναδική νύχτα που δούλεψε εκεί είχε ζητήσει να μπει στο κλουβί μαζί του.

Ο Ντέβον τράβηξε την καρέκλα από γραφείο σκεπτόμενος ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος να την κάνει να μείνει περισσότερο ήταν να της δώσει ότι ήθελε. «Μπορείς να την συμπληρώσεις τώρα και ίσως μέχρι το τέλος της βραδιάς να έχεις μία ακόμα δουλειά.»

Η Ένβι κάθισε κάτω αλλά το βλέμμα της στράφηκε πάλι στην οθόνη. «Πιστεύεις ότι ο ιδιοκτήτης είδε αυτό που έκανα στον Τρέβορ;» δάγκωσε τα χείλια της και σκέφτηκε τι εντύπωση θα έδινε όλο αυτό. «Πραγματικά εύχομαι να μην το είχα κάνει.»

Ο Ντέβον πλησίασε στην πλάτη της καρέκλας της και έσκυψε δίπλα της σα να κοιτούσαν το μόνιτορ μαζί. Πλησιάζοντας τα χείλη του στο αυτί της τη ρώτησε «Αν ο ιδιοκτήτης το έβλεπε αυτό και σου ζητούσε εξηγήσεις, τι θα του έλεγες;» Ανάπνευσε βαθιά για να μπορέσει να ρουφήξει το μεθυστικό της άρωμα που έκανε το αίμα του να βράζει.

Η Ένβι άρχισε να στρέφει το κεφάλι της προς εκείνον αλλά σταμάτησε. Τα αισθησιακά ρίγη που της προκαλούσε η εγγύτητά τους είχαν τώρα απλωθεί από τους ώμους στο λαιμό της. «Ήμουν απλά κακιά,» είπε χαμηλόφωνα και ένιωσε τη θερμοκρασία του σώματός της να ανεβαίνει κατακόρυφα. Αυτός ο τύπος προκαλούσε τις αισθήσεις της επικίνδυνα. Δεν ήξερε αν έπρεπε να γυρίσει, να τον βουτήξει και να τον φιλήσει με πάθος, ή να τρέξει να κρυφτεί.

Μία υποψία χαμόγελου σχηματίστηκε στη γωνία των χειλιών του Ντέβον αλλά δεν κουνήθηκε από τη θέση του. «Δηλαδή γυρνάς έξω και κάνεις ηλεκτροσόκ στον κόσμο έτσι! Χωρίς έναν καλό λόγο.» Μπορούσε σχεδόν να μυρίσει το πόσο ερεθισμένη ήταν και αυτό έκανε το παντελόνι του να μοιάζει τόσο στενό. «Όχι,» η Ένβι άρπαξε ένα στυλό από τη μολυβοθήκη και άρχισε να συμπληρώνει την αίτηση. «Μόνο σε εκείνους που το αξίζουν,» απάντησε απρόθυμη να συνεχίσει την κουβέντα.

Ο Ντέβον σηκώθηκε όρθιος και προσπάθησε να υπερνικήσει την επιθυμία του να την τραβήξει από την καρέκλα του και να την ξαπλώσει ανάσκελα πάνω στο γραφείο του. Έτσι όπως καθόταν μπορούσε ήδη να τρίβει τα μεταξένια της μαλλιά, που έπεφταν πίσω από την πλάτη της καρέκλας, ανάμεσα στα δάχτυλά του.

Παρέμεινε σιωπηλός μέχρι να συμπληρώσει την αίτηση και αφού τελείωσε τη διάβασε χαμηλόφωνα πάνω από τον ώμο της. Τα κλαμπ των κούγκαρ και των βαμπίρ ευτυχώς έλειπαν από το βιογραφικό της Ένβι Σέξτον. Ήξερε ότι με κάνα δυο γρήγορα τηλεφωνήματα θα μπορούσε να απελευθερώσει μεγάλο μέρος του χρόνου της ζητώντας τους να την αφήσουν εκτός προγράμματος. Δεν ήθελε καθόλου να μοιραστεί αυτήν τη μικρή αγριόγατα.

Η Ένβι τελείωσε την αίτηση και προσπάθησε να σηκωθεί αλλά ο Ντέβον έβαλε το χέρι του στον ώμο της και την έκανε να ξανακαθίσει.

«Μείνε εδώ, θα επιστρέψω σε λίγο με την απάντηση.» είπε ο Ντέβον ενώ είχε ήδη πιάσει το πόμολο της πόρτας αλλά σταμάτησε όταν εκείνη μίλησε.

«Πως σε λένε;» ρώτησε η Ένβι ενώ σκεφτόταν ότι ίσως να ήταν καλύτερα να δώσει η ίδια την αίτηση στον ιδιοκτήτη, προσπερνώντας έτσι το άχαρο μέρος της συνέντευξης.

«Ντέβον Σάντος,» της απάντησε και αμέσως μετά εξαφανίστηκε πριν εκείνη προλάβει να τον σταματήσει.

Ήξερε ότι ο Νικ τον περίμενε έξω από την πόρτα γιατί μπορούσε να τον μυρίσει. Δίνοντας το βιογραφικό στο Νικ τον πληροφόρησε, «έχουμε καινούργια μπαργούμαν.» Περίμενε μέχρι ο Νικ να ρίξει μια ματιά στο χαρτί και ήξερε πως ο αδερφός του έψαχνε για τα ίδια πράγματα που πριν λίγο έψαχνε εκείνος.

Ο Νικ είχε πέσει πάνω σε μια ομάδα βαμπίρ. Ένας είχε καταφέρει να τρυπώσει μέσα και είχε χαλάσει η διάθεσή του. Μισούσε τους βρικόλακες αλλά και τους ανθρώπους που ήταν τόσο ηλίθιοι ώστε να κάνουν παρέα μαζί τους. Μη βλέποντας καμία σχέση μαζί τους και μυρίζοντας τη διέγερση που είχε προκαλέσει στον αδερφό του αυτή η κοπέλα, αποφάσισε να τον αφήσει να το χειριστεί όπως νόμιζε.

Τελικά του έδωσε την αίτηση πίσω. «Πες της να αφήσει το όπλο ηλεκτροσόκ σπίτι.» Ο Νικ κοίταξε τον αδερφό του στιγμιαία και πρόσθεσε, «Η Κατ ότι ο τύπος που σόκαρε είναι το αγόρι της και ότι ο τύπος που του έβαλε χειροπέδες είναι αδερφός της.»

«Αυτός, ο φίλος της, είχε όπλο. Το μύρισα.» μουρμούρισε ο Ντέβον. «Μπορεί και να μην ήταν φίλος της προκοπής.»

«Ίσως να πρέπει να είσαι προσεκτικός μ’ αυτόν.»Ο Νικ κούνησε το κεφάλι του και στα μάτια του αδερφού του είδε έντονο ενδιαφέρον. «Αν τη θες τότε είσαι υπεύθυνος γι’ αυτήν όταν βρίσκεται εδώ.» Ο Νικ έτριξε τα δόντια του όταν ένιωσε στον αέρα τη μυρωδιά ενός βαμπίρ. Χωρίς να πει άλλη λέξη εξαφανίστηκε προς τις σκάλες.

Η Ένβι κοιτούσε γύρω της νευρικά μέχρι που πρόσεξε ένα ασανσέρ που δεν είχε δει πριν. Το φρύδι της ανασηκώθηκε όταν παρατήρησε ότι αντί για κουμπί είχε πληκτρολόγιο. Χτυπώντας το στυλό στο γραφείο αναρωτιόταν για πόσο ακόμα θα έπρεπε να περιμένει. Ήταν και περίεργη να μάθει αν ο Τσαντ είχε όντως συλλάβει τον Τρέβορ ή τον είχε απλά αναγκάσει να φύγει από το κλαμπ.

Κοίταξε γύρω της και προσπάθησε να απασχολήσει το μυαλό της με κάτι άλλο. Ήταν γεννημένη ερευνήτρια, ακριβώς όπως ο αδερφός της, παρόλο που ο Τσαντ προσπαθούσε να το κρύβει. Η αλήθεια ήταν ότι ο Τσαντ θα μπορούσε να γίνει ένας εξαιρετικός ντετέκτιβ. Είχε πει σε όλους ότι ήταν ένας απλός αστυνομικός αλλά αυτό ήταν πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Ήταν ο αρχηγός της ομάδας ειδικών όπλων και στρατηγικής.

Κοίταξε το χαρτί που κατά λάθος είχε μαζέψει από το πάτωμα. Ήταν απόδειξη προμηθειών. Έτρεξε με τα μάτια της την απόδειξη για να δει ποιος το υπέγραφε. Μόλις είδε, πέταξε το χαρτί πάνω στο γραφείο. Ντέβον Σάντος… ανάθεμά τον. Ήταν ένας από τους ιδιοκτήτες και την είχε αφήσει να πιστέψει ότι ήταν απλά ένας χορευτής.

Εκείνη τη στιγμή η πόρτα άνοιξε και ο Ντέβον μπήκε μέσα. «Πότε μπορείς να ξεκινήσεις;»

Ο Νικ πέρασε μέσα από την πίστα και κατευθύνθηκε στις σκάλες που οδηγούσαν στην πόρτα εισόδου. Έσπρωξε την πόρτα να ανοίξει, περισσότερο δυνατά από όσο χρειαζόταν και κοίταξε τον κόσμο που περίμενε να περάσει τον έλεγχο ασφαλείας για να μπει μέσα. Μιας και οι περισσότεροι μπράβοι του μαγαζιού ήταν ανθρωπόμορφοι μπορούσαν να μυρίσουν ένα βαμπίρ ακόμα κι αν δεν υπήρχαν άλλες ενδείξεις.

Το γούστο μόδας των βαμπίρ που κυκλοφορούσαν στην πόλη έμοιαζε να πηγάζει από τον κόσμο των γκοθάδων. Τους τελευταίους μήνες όμως, περίπου δέκα άτομα, ντυμένοι με κοστούμια ή κανονικά ρούχα, είχαν προσπαθήσει να μπουν μέσα. Γι’ αυτό πλέον βασίζονταν περισσότερο στην οσμή παρά στην εμφάνιση. Κανένα βαμπίρ δεν μπορούσε να μπει στο κλαμπ χωρίς την άδεια τουλάχιστον ενός από τους ιδιοκτήτες.

«Τι δουλειά έχετε εδώ;» ρώτησε ο Νικ με σοβαρό επαγγελματικό ύφος για να μην κινήσει υποψίες μεταξύ του πλήθους. Ο άντρας έγειρε το κεφάλι του στο πλάι και χαμογέλασε αχνά, κάνοντας το στομάχι του Νικ να ανακατευτεί.

«Θα ήθελα να περάσω μέσα» είπε ο Ρέιβεν, καθώς οι κόρες των ματιών του διαστάλθηκαν και χρησιμοποιώντας όλες του τις δυνάμεις, που μπορούσαν να κάνουν τον οποιοδήποτε να παγιδευτεί στο ξόρκι των βαμπίρ.

Ο Νικ τον κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια. Ο τύπος είχε μαύρα μαλλιά με ροζ άκρες που πλαισίωναν το πρόσωπο του. Ήταν νέος; Πιθανότατα ούτε 25. Είχε πολύ χλωμό δέρμα και είχε βαμμένα με μαύρο αιλάινερ μάτια. Φορούσε επίσης μαύρο κραγιόν και μαύρο μανό στα νύχια.

«Συγνώμη κύριε…» Ο Νικ στάθηκε μπροστά του παρατηρώντας κάθε του κίνηση. Δεν είχε καμία σημασία η ηλικία. Τα βαμπίρ ήταν επικίνδυνα και δεν έπρεπε να τα υποτιμά κανείς.

«Ρέιβεν, μπορείτε να με φωνάζετε Ρέιβεν», απάντησε ο άντρας, διερωτούμενος πόσο πολύ μπορούσε να προκαλέσει έναν ιαγουάρο.

«Συγνώμη Ρέιβεν, αλλά είμαστε πλήρεις» Εξήγησε ο Νικ σφίγγοντας τις σφαίρες του περίστροφου που είχε μέσα στην τσέπη του δερμάτινου μπουφάν του. Είχε γεμίσει τις ασημένιες σφαίρες. Στη γωνία τον χειλιών του σχηματίστηκε ένα αμυδρό σαδιστικό χαμόγελο καθώς αισθάνθηκε τη μυτερή λεπίδα του ξύλινου μαχαιριού που ήταν στερεωμένο στο βραχίονά του.

«Τότε γιατί όλος αυτός ο κόσμος στέκεται ακόμα στην ουρά;» ρώτησε ο Ρέιβεν, παρατηρώντας τη λάμψη του χρυσού σκοινιού της εισόδου να υπερισχύει της λάμψης των ιρίδων των ματιών του ιαγουάρου.

Ο Νικ χαμογέλασε αλλά περισσότερο έμοιαζε να δείχνει τα δόντια του. «Έχουν κράτηση.»

Τα μάτια του Ρέιβεν έλαμψαν για λίγο, σα να καίγονταν από μια εσωτερική φωτιά. Ο Νικ κατέβηκε τα τρία σκαλιά που τον χώριζαν από το δρόμο, στάθηκε μπροστά στο Ρέιβεν και έσκυψε στο αυτί του.

«Πρέπει να φύγεις τώρα βαμπίρ.» του ψιθύρισε με ψυχραιμία, πιέζοντας το ξύλινο μαχαίρι πάνω στα πλευρά του, χωρίς όμως κανένας να μπορεί να το δει. «Δε θα μπεις μέσα.»

Ο Νικ ίσιωσε το κορμί του και σταύρωσε τα χέρια του ώστε να είναι έτοιμος να τον καρφώσει αν χρειαστεί. «Λυπάμαι κύριε, σας εύχομαι ένα ευχάριστο βράδυ.»

Ο Ρέιβεν χαμογέλασε, αυτή τη φορά σχεδόν χαρούμενα. «Κι όμως θα μπω».

Γύρισε την πλάτη του και άρχισε να περπατά στο δρόμο με τα χέρια του στις τσέπες, σφυρίζοντας ένα σκοπό. Όταν ο Νικ έσκυψε στο αυτί του ο Ρέιβεν είχε δει με την άκρη του ματιού του το δάσκαλό του να μπαίνει στο κλαμπ. Είχε αρκετό καιρό να δει τον Κέιν. Για την ακρίβεια αυτή ήταν η πρώτη φορά μετά από αρκετές βδομάδες. Ωστόσο, πολύ συχνά ένιωθε τα μάτια του πάνω του.

Το γεγονός ότι ο Κέιν έμπαινε στη φωλιά των εχθρών του είχε εκπλήξει το Ρέιβεν. Ο Δάσκαλος του είχε πει την ιστορία του. Ότι ο αρχηγός των ιαγουάρων των είχε θάψει ζωντανό. Μήπως είχε όμως κάποιο δικό του σχέδιο;

«Σε παγίδεψαν Δάσκαλε, όμως αυτή τη φορά θα φροντίσω να πέσουν στην παγίδα τους και να είναι αυτοί που θα λερώσουν τα χέρια τους με αίμα.» μονολογούσε ο Ρέιβεν πριν χαθεί στο σκοτάδι. Ήξερε ότι δε θα χρειαζόταν να περιμένει πολύ. Μπορούσε ακόμα να μυρίσει το αίμα του τελευταίου του θύματος, όπως το αεράκι το έφερνε έξω από το Μούνντανς.

Η Κατ παρακολουθούσε, καθώς ο Τσαντ και ο Τζέισον βοηθούσαν τον άτυχο φίλο να βγει από το κλαμπ… με χειροπέδες. Το ρητό έλεγε ότι η περιέργεια σκότωσε τη γάτα αλλά εκείνη έπρεπε πάση θυσία να μάθει τι σχεδίαζαν να κάνουν μαζί του. Αν μη τι άλλο να ικανοποιήσει τουλάχιστον την περιέργειά της.

Βγήκε από τις πλαϊνές πόρτες και τους ακολούθησε μένοντας στο σκοτάδι. Με τις ανεπτυγμένες αισθήσεις που διέθετε μπορούσε να τους ακούσει ακόμα κι αν δεν ήταν πολύ κοντά τους.

Ο Τσαντ και ο Τζέισον ακινητοποίησαν τον Τρέβορ ανάμεσα στο αυτοκίνητό του και στο αυτοκίνητο του αστυνομικού, έτσι ώστε ο παρατημένος φίλος να μην μπορούσε να επιστρέψει στο κλαμπ για να βρει την Ένβι. Ο Τσαντ του έβγαλε τις χειροπέδες. Πραγματικά δεν μπορούσε να τον συλλάβει χωρίς ικανό λόγο… μέχρι τη στιγμή που ο Τρέβορ τον έσπρωξε.

«Πάω στοίχημα ότι εσύ της είπες πως ήμουν εδώ.» ούρλιαξε στον Τζέισον. «Μη νομίζεις ότι δεν έχω καταλάβει πως έχεις αισθήματα για εκείνη. Δεν μπορούσες όμως να μην ανακατευτείς. Έτσι;»

Ο Τσαντ κατέβασε το χέρι του όταν ο Τρέβορ έκανε ένα απειλητικό βήμα προς τα μπρος. «Τζέισον, είμαστε εντάξει εδώ. Γιατί δεν πας μέσα να ψάξεις την Ένβι; Δεν την θέλω εδώ έξω, τουλάχιστον μέχρι να φύγει ο Τρέβορ.

«Δεν μπορείς να με εμποδίσεις να ξαναπάω μέσα. Δουλεύω!» μουρμούρισε ο Τρέβορ χωρίς να το πολυσκεφτεί.

«Ναι την είδαμε τη δουλειά που έκανες,» Ο Τζέισον έσφιξε τις γροθιές του αλλά το βλέμμα του Τσαντ του έδωσε να καταλάβει ότι ήταν καλύτερα να πάει μέσα. Ειδάλλως μπορεί ο Τρέβορ να μην ήταν ο μόνος που φορούσε χειροπέδες απόψε. Κοντοστάθηκε λίγο και πριν φύγει είπε μια τελευταία κουβέντα στον Τρέβορ. «Θα μας βρεις μέσα. Στην πίστα. Κολλημένους τον έναν στον άλλον.»