Kriteri I Leibnizit

Kishte të drejtë.

Jasmine Novak kishte veshur një pallto kafe të hapur me detaje skoceze, të shtrenjtë. Këpucë kafe me takë të ulët dhe flokët të kapura bisht. Nuk kishte çantë.

Ishte ndalur sapo hyri brenda. Priti që Maoko t’i vinte përpara, pastaj me një gjest të matur shkopsiti pallton duke filluar nga lart, një kopsë pas tjetrës, me ritëm të rregullt. Kur arriti në fund, me duar kapi dy fletët në lartësinë e gjoksit dhe dalngadalë i hapi, në mënyrë perfektshërisht simetrike.

Poshtë ishte plotësisht lakuriq.

Maoko e dinte që skandinavet ishin të hapura, por nuk e priste një sjellje të tillë.

Novak ndau dy fletët e palltos derisa veshja filloi t’i binte poshtë nga shpatullat. E la t’i rrëshqiste butësisht mbi krahë, prapa vetes, dhe kur ishte duke i rënë përtokë e mbajti me duar, e palosi përgjysëm dhe e vendosi me rregull mbi mbështetësen e një divani të vogël aty afër.

Fiksoi pastaj sytë e saj tek ata të japonezes dhe shtriu krahët përpara vetes, duke kryqëzuar kyçet me njëra-tjetrën.

Maoko ia ktheu shikimin, thatë, pastaj vëzhgoi ato kyçe: mbetej vetëm një skuqje e lehtë atje ku ishin shtrënguar nga litarët mbrëmjen e kaluar. Kjo ishte për të një kënaqësi e madhe, pasi konfirmonte mjeshtërinë e saj në Shibari, artin japonez të litarit. I kushtohej paralelisht me studimin universitar, duke patur parasysh përmbajtjen e madhe estetike që ai art antik paraqiste, dhe donte të bëhej Nawashi, mjeshtër.

Do kishte mundur të realizonte një skulpturë të rafinuar, duke përdorur litarët mbi trupin statujë të Novak, por nuk besonte që ajo të njihte Shibarin dhe aq më pak të kishte ardhur të ofrohej si modele për një formë arti të tillë.

Jo, norvegjezja donte diçka tjetër, dhe po e kërkonte me sytë e ndezur, dhe me trupin lakuriq që i ofrohej pa rezerva shikimit të Maokos.

E kishte lëkurën të bardhë, siç i përshtatej prejardhjes së saj, dhe flokët biondë arrinin mbi shpatulla me një prerje të thjeshtë por të saktë carré.

Fytyra e patrukuar ishte delikate, ndriçuar nga sy të kaltër të hapur të vendosur me korrektësi dhe dekoruar nga vetulla bionde sipër, dhe nga quka pastel poshtë.

Hunda ishte e vogël dhe pak lart, goja e hollë me buzë rozë e hapur pa buzëkuq.

Mjekër e rregullt, me një birë të vogël që bashkë me formën e buzëve jepte një nuancë mospërfilljeje.

Mollëzat mezi dukeshin, dhe faqet ishin të shtrira dhe të lëmuara. Veshët ishin të vegjël dhe të formuara mirë. Qafa e gjatë dhe e hollë ishte në harmoni perfekte me fytyrën.

Shpatullat kishin gjerësi të përpjestuar me trupin e gruas, e gjatë rreth një metër e shtatëdhjetë, dhe muskulatura e mirë tregonte aktivitet sportiv të rregullt. Klavikulat shfaqeshin prepotente, duke shtrirë lëkurën dhe duke konfirmuar sa i tonifikuar ishte ai trup.

Ashti dhe brinjët vizatonin edhe ato imazhin e tyre të një skeleti të përsosur, me një kafaz kraharori të vogël dhe jashtëzakonisht femëror që çonte në një bel të ngushtë dhe sensual.

Gjokset ishin të përmasave të vogla, të mbajtura mirë nga muskulatura e asaj gruaje që tregonte tridhjetë e tre, tridhjetë e katër vjeç.

Bark i sheshtë me abdominale të dukshme, fryt i stërvitjeve me vrap ose biçikletë.

Këmbët ishin një mrekulli. Gjatësia e femorit dhe ajo e tibisë ishin në proporcione ideale, dhe i bënin të shfaqeshin të mrekullueshme muskulaturat e kofshës dhe të pulpës. Kavilje të holla plotësonin atë kuadër të zilishëm.

Maoko vështroi krahët e gjatë dhe të dobët, të tonifikuara si gjithë trupi, dhe duart, me gishtërinj të hollë dhe të këndshëm. Me një dorë e kapi tek kryqëzimi i kyçeve të buta dhe e çoi me ngadalë deri tek krevati tek.

<Hiqi këpucët.> e urdhëroi me zë të qetë por të vendosur.

Novak u bind, pastaj Maoko u vendos pas saj dhe e shtyu të ngjitej në gjunjë mbi krevat, duke e shtyrë deri në qendër dhe të kthyer nga gjatësia e krevatit. I morri duart dhe ia vuri pas kurrizit, pastaj i kryqëzoi kyçet dhe i mbajti me një dorë.

<Hapi gjunjët.> urdhëroi sërish.

Ajo u bind.

<Akoma.> shtoi.

Novak hapi edhe pak gjunjët mbi krevat, duke mbajtur kofshët drejt për të mbështetur trupin.

<Mirë.> Gjunjtë ishin rreth gjysmë metri largësi njëri nga tjetri.

<Bustin ngritur. Kokën lart. Shiko përpara.>

Norvegjezja u drejtua, e ndihmuar edhe nga tërheqja e ushtruar nga krahët e tendosur nga mbrapa dhe të mbajtura nga Maoko nga kyçet e kryqëzuara.

Ngriti me krenari kokën dhe pa përpara vetes me shikimin fiks.

<Mos lëviz.> urdhëroi në fund japonezja.

I la ngadalë kyçet dhe u largua nga krevati.

Ajo nuk lëvizi as një milimetër.

Maoko shkoi tek dollapi, që ndodhej pas Novak dhe jashtë fushë pamjes së saj, dhe morri një foulard të verdhë mëndafshi, u kthye tek krevati dhe mbështolli foulard-in dy herë rreth kyçeve të kryqëzuara të norvegjezes. Bëri një nyjë të parë të thjeshtë, e shtrëngoi butë dhe mbylli lidhjen me një nyje të dytë.

Novak merrte frymë rregullisht, në pritje, duke mbajtur me kujdes pozicionin që i ishte vendosur.

Maoko kishte veshur pizhama me xhaketë dhe pantallona të gjata, me copë të bardhë stampuar me personazhe Kawaii²⁴. Hoqi pizhamat dhe mbeti në të brendshme me ngjyrë të bardhë.

U kthye tek dollapi dhe nga çanta e laboratorit morri një palë doreza llastiku. I veshi duke i shkundur me zhurmë pasi i rregulloi.

Hipi edhe vetë mbi krevat, në gunjë pas Novak, me lëvizje të qeta për mos ta tronditur.

Mbështeti secilën nga kaviljet e saj mbi ato homologe të norvegjezes, për ta mbajtur akoma më mirë në pozicion, pastaj i mbështeti me ngadalë duart në bel. Novak kërceu dhe nxorri një gulçim që mezi dëgjohej, por u përmbajt shpejt dhe u kthye në palëvizshmërinë që duhej të mbante.

Me lëvizje simetrike, Maoko rrëshqiti duart nga beli afër tek vithet, duke i përkëdhelur. Ishin të forta dhe të mbajtura mirë. Vazhdoi pastaj me ngadalë më sipër, duke u ngjitur përgjatë kurrizit dhe duke mbajtur gishtërinjtë të shtypur në zgavrën e shtyllës kurrizore. Ndërsa përparonte ndiqte me gishtrinj konturet e çdo vertebre, dhe njëkohësisht shtypte me gishtrinjtë e tjerë çdo brinjë. Mbante një presion konstant që stimulonte fundet e ndjeshme nervore të këtyre pjesëve, dhe Novak u rrënqeth. Një djersë e ftohtë i mbuloi ballin dhe kurrizin, por shtrëngoi dhëmbët për të mos lëvizur. Maoko buzëqeshi me vete, duke vlerësuar reagimin e norvegjezes dhe vetëkontrollin që tregonte.

Duart arritën në bazën e qafës. Me gishtrinjtë masazhoi intensivisht dhe disa herë vertebrat çervikale, pastaj kaloi mbi shpatullat dhe, duke mbajtur gjithmonë presion mbi lëkurën, i çoi duart përpara, në lartësinë e pjesës së përparmë të kafazit të kraharorit. I rrëshqiti letshëm për nga lart, duke i marrë progresivisht gjinjtë në pëllëmbën e saj. Kur gishtat tregues takuan pengesën e thithave Maoko vijoi pa kujdes duke mbajtur të njëjtin presion, duke i detyruar ato të tërhiqeshin në masë. Zgjeroi pastaj menjëherë hapësirën midis gishtit tregues dhe atij të mesit, për t’i lënë të dilnin. Sapo dolën pak përjashta, të ngritur dhe të fortë, ndaloi përparimin e duarve. Qëndroi kështu disa sekonda, duke mbajtur gjinjtë me kënaqësi. Novak ishte e mbuluar nga djersë dhe merrte frymë në mënyrë të padukshme, në një tension ekstrem.

Japonezja në atë çast mbylli lehtësisht gishtin tregues dhe të mesit, njëri kundër tjetrit, duke i shtypur thithat në mes. Norvegjezja shqeu sytë dhe gojën, dhe nuk arriti të mbante një <Oooh!> të mbytur.

<Urtë!> e urdhëroi Maoko me një frymë.

Novak ngriu në atë gjendje, me sy të shqyer dhe gojë të hapur, dhe vazhdoi të djersijë.

Japonezja hapi lehtësisht gishtin tregues dhe të mesit duke i lënë thithat, të cilat tani dukeshin të shtypur në bazë, afër areolës ku gishtërinjtë ishin mbështetur. U kthyen në mënyrë elastike në diametrin origjinal në pak sekonda.

Maoko priti disa sekonda akoma, pastaj shtypi sërish duke përsëritur proçesin. Këtë herë shtypi më fort, duke zeruar pothuajse hapësirën midis gishtave. Novak mbylli gojën dhe shtrëngoi dhëmbët, duke mbajtur frymën, por arriti të mos nxirrte asnjë zë. Maoko i lëshoi thithat dhe atyre iu desh më shumë kohë të ktheheshin natyralë. Priti akoma edhe pak dhe shtrëngoi përsëri gishtërinjtë, duke i mbyllur me shumë forcë njëri kundër tjetrit. I mbajti shtrënguar për disa sekonda, gjatë të cilave Novak qëndroi e ngurtë me sytë e fryrë dhe buzët të tërhequra që po zbardheshin nga tensioni.

Në fund Maoko i hapi gishtërinjtë gradualisht, një milimetër çdo herë, dhe këtë radhë thithat qëndruan të shtypur për shumë sekonda. Pak nga pak pastaj u rregulluan, ndërsa norvegjezja djersinte papushim çdo herë që nervat delikate e sinjalizonin për riaktivizimin progresiv dhe torturues të qarkullimit.

Maoko i la gjokset duke i rrëshqitur duart mbi kafazin e kraharorit dhe drejt ijeve, duke i kaluar mbi belin e hollë dhe duke ndaluar mbi vithe nga ku ishte nisur.

E la të pushonte pak.

Frymëmarrja e Novak u kthye e rregullt dhe djersa filloi të thahet.

Ngrohtësia e dhomës, në atë mbrëmje marsi, ishte e rehatshme mbi atë trup lakuriq.

Drita e abat-jour-it mbi komodinë ishte ngjyrë e bardhë e ftohtë, përshtatur për lexim falë kontrastit të lartë që prodhonte mbi faqet e printuara, ndërsa llampadari në qendër të dhomës nxirrtë një dritë të verdhë kashte të butë. Trupi i zbehtë i Novak ngjyrosej uniformisht nga ajo e verdhë, duke marrë një tonalitet të ngrohtë dhe të këndshëm, ndërsa e bardha e abat-jour-it projektuar në tre të katërtat nxirrte hije nga bordet e shpatullave dhe vija e mesit. E palëvizur siç ishte, norvegjezja dukej një skulpturë e ekspozuar në një muze dhe ndriçuar nga ndriçues vendosur posaçërsht. Ishte shumë e bukur.

‘Të shohim tani.’ tha Maoko me një buzëqeshje dinake.

Dalngadalë rrëshqiti duart drejt barkut, duke i mbajtur gishtërinjtë të mbyllur midis tyre. Nuk po shtypte, dhe duke ndenjur fare pak e mbështetur mund të ndjente poshtë tyre shtresat muskulare që po tendoseshin. E paepur vazhdoi drejt ijeve, dhe Novak sapo kishte filluar të djersinte dhe të merrte frymë me zor, edhe pse po mbahej e ngurtë në pozicion. Futi të mesmin, të unazës dhe të voglin të çdo dore në kanalin inguinal respektiv, kryqëzoi gishtat pak sipër vulvës dhe i mbajti treguesit të ngritur. Qëndroi kështu për të paktën gjysmë minuti, gjatë të cilit norvegjezja guxoi të nxirrte vetëm disa psherëtima; zemra e saj pulsonte me shpejtësi dhe me forcë, aq sa Maoko mund ta ndjente të tingëllonte me forcë në kafazin e kraharorit. Uli pastaj treguesit drejt vulvës dhe me delikatesë i përdori për të hapur buzët e mëdha. Nëpërmjet llastikut të butë perceptonte nxehtësinë e lëkurës të lagur nga eksitimi. Ndau buzët me vendosmëri derisa hyrja e vaginës qe plotësisht e hapur. Novak ishte e tendosur në maksimum, me zemrën që i rrihte si e çmendur, e pakontrolluar. Ndihej gjithandej e ekspozuar, e pambrojtur, dhe e tronditur perceptonte ajrin që hynte në vaginë dhe qarkullonte në brendësi të saj, më e ftohtë në kavitet, duke amplifikuar ndjenjën e dobësisë që provonte. Nuk e dinte se ç’farë do të kishte ndodhur, por gjithsesi nuk po guxonte të lëvizte asnjë muskul.

Maoko e mbajti kështu për një minutë të mirë, të lidhur dhe të palëvizshme, plotësisht të djersitur dhe me fytyrën të ngurosur në një maskë, me esencën e saj më intime nxjerrë zbuluar dhe lënë në mëshirë të botës.

Papritur Maoko zgjeroi më tepër treguesit, duke i lënë të rrëshqasin mbi lëkurën e brendshme të buzëve të mëdha deri sa i la përsëri: lëshuan një tingull të thatë dhe të lagësht, të ngjajshëm me një dorë të përplasur mbi një sipërfaqe të lagur. Hoqi duart nga ijet e Novak dhe zhveshi dorezat duke i kthyer mbrapsht. Zbriti nga krevati duke u tërhequr mbi gjunjë dhe shkoi direkt t’i hidhte.

Norvegjezja nuk lëvizi.

Maoko u kthye pranë krevatit dhe i zgjidhi kyçet, duke vendosur pastaj foulard-in mbi komodinë. Nuk kishte shenja të thella, pasi kishin qenë të lidhur për një kohë të shkurtër dhe jo të shtrënguar. Ndërsa Novak kishte ndenjur perfektshmërisht e palëvizur gjatë gjithë kohës dhe nuk kishte ushtruar forcë mbi lidhjen, gjë që kishte ruajtur lëkurën.

<Bashkohu.> urdhëroi Maoko duke i mbështetur një gisht mbi çdo anësi për ta drejtuar.

Norvegjezja zbriti nga pozicioni i drejtë që mbante dhe mbështeti kofshët mbi pulpa. Krahët ishin të lëshuara anash ijeve.

Maoko hoqi jastëkun nga krevati dhe e vuri mbi divan.

<Shtrihu.> shtoi. E kapi nga shpatullat dhe e ndihmoi të shtrihej me barkun lart.

Duke e kapur nga kyçet i zhvendosi krahët sipër kokës, të lëshuara mbi krevat dhe të palosura në mënyrë që duart të gjendeshin rreth njëzet centimetra larg njëra tjetrës, me pëllëmbët e kthyera nga lart.

I vendosi foulard-in midis duarve.

<Mbaje të tendosur. Shiko tavanin.> i tha.

Ajo u bind dhe tendosi foulard-in midis duarve të mbështetura mbi krevat, pastaj fiksoi sytë mbi tavanin e lyer në të bardhë.

<Hapi.> i tha me një zë neutral duke i mbështetur duart në brendësi të kofshëve. Ia hapi derisa gjunjët nuk ishin hapur rreth gjashtëdhjetë centimetra njëri nga tjetri, ndërsa këmbët ishin kthyer drejt qendrës së krevatit.

Japonezja u kthye tek dollapi dhe veshi një palë doreza të tjera, pastaj shkoi në kuzhinë dhe nga një sirtar morri një palë shkopinj ushqimi ²⁵.

Novak kuriozoi me bisht të syrit lëvizjet e Maokos, por kur ajo u rrotullua për t’u kthyer pranë saj e çoi menjëherë shikimin drejt tavanit.

Japonezja iu bashkua mbi krevat në të djathtë të Novak dhe e vështroi me shikim kritik, duke filluar nga këmbët dhe duke ndjekur fleksibilitetin e këmbëve, duke kaluar në bark, mbi kraharor, mbi fytyrë deri në duart që mbanin zellshëm foulard-in. Djersa ishte tharë pothuajse plotësisht. Verifikoi edhe një herë që po shikonte tavanin dhe u përkul mbi vulvë.

Me gishtin e madh dhe atë tregues të dorës së majtë hapi buzët, në lartësinë e klitorisit. Organi i vogël nxorri kokën jashtë nga lafsha klitoride. Ishte i vogël por i dallueshëm qartë, rozë e hapur dhe i fryrë nga eksitimi. Maoko sistemoi shkopinjtë në dorën e djathtë dhe trokiti majat me njëra tjetrën disa herë, me një trokitje të thatë të drurit nga i cili ishin përbërë, pastaj ia afroi vulvës dhe me saktësi të madhe e kapi klitorisin me majat sikur të ishte një karkalec.

E shtrëngoi pak, aq pak sa mjaftonte për ta mbajtur mirë të kapur, dhe mobilizoi dorën. Klitorisi ishte i burgosur midis shkopinjve, i shtypur lehtësisht nga majat që e mbanin nga anët. Pa fytyrën e Novak. Ajo vazhdonte të shikonte me vendosmëri tavanin, por kishte shqyer sytë dhe balli i ishte mbushur me djersë. Goja ishte gjysmë e hapur dhe dukej sikur nxirrte një ‘Oooh’ të heshtur.

E kënaqur nga vetëkontrolli që norvegjezja tregonte, Maoko lëvizi me kujdes ekstrem majat e shkopinjve duke bërë një rreth në drejtim të kundërt të orës, duke deformuar klitorisin. Lëvizja ishte me pak milimetra, por gjashtëmijë funde nervash që arrinin tek organi i vogël transmetonin valë tronditëse kënaqësie në trurin e norvegjezes.

Novak nxorri një psherëtimë dhe kontraktoi dukshëm muskujt e barkut.

<Kontrollohu!> fshikulloi Maoko.

Ajo u zbeh, pastaj me ngadalë çliroi barkun dhe mbajti me forcë foulard-in midis duarve, duke e kthyer atë në valvolën e shfryrjes së tensionit ekstrem ndaj të cilit ishte ekspozuar.

Japonezja vazhdoi lëvizjen rrotulluese duke bërë tre xhiro në një drejtim, pastaj tre xhiro në tjetrin, në mënyrë të alteruar, për të bilancuar stresin mbi klitoris. Gjatë proçesit Novak u mbush përsëri me djersë në të gjithë trupin. Tërhiqte fortë foulard-in për të kontrolluar më mirë dhe bicepsat shfaqeshin dukshëm, të kontraktuara dhe të modeluara mirë.

Tre xhiro nga një anë, tre xhiro nga ana tjetër, vazhdimisht, pa ndalesë. Klitorisi tani ishte i kuq i errët dhe i ngritur.

Pas disa minutave Maoko pa që fytyra e norvegjezes ishte duke u bërë e zbehtë dhe frymëmarrja po përshpejtohej. Muskujt e barkut po kontraktoheshin në formë të pavullnetshme dhe nga gryka e Novak ngjitej një lloj zhurme që rritej në volum. Po arrinte në orgazëm, atëhere Maoko hapi menjëherë shkopinjtë duke lënë papritur të lirë klitorisin. La të lira edhe buzët, që u mbyllën.

<Aaaaah!> u ankua Novak me një zë hundor të moduluar, ndërsa eksitimi u ndërpre papritur. Ishte e zhgënjyer, e paduruar të përfundonte arritjen deri në maksimum, por kjo i ishte ndërprerë në mënyrë të papritur.

Ngriti kokën dhe pa me inat Maokon, por ajo e vuri menjëherë në vendin e saj.

<Urtë! Poshtë!> i bërtiti duke i mbështetur dorën e majtë mbi ballë dhe duke e shtyrë poshtë.

Novak u kthye sërish në pozicion, e inatosur. Shfryu si protestë, por pastaj u relaksua dhe filloi të shikonte tavanin dhe të mbante foulard-in.

Fytyra po i kthehej në ngjyrë normale dhe djersa po thahej me shpejtësi.

Maoko priti edhe pak. Kur e gjykoi që ishte mjaftueshëm e qetë i mbështeti dorën e majtë mbi bark dhe filloi ta përkëdhelë, lehtësisht dhe në mënyrë rrethore, duke vlerësuar lëkurën e lëmuar dhe muskujt e tonifikuar të skalitur. Novak mbylli sytë, e qetë. Merrte frymë rregullisht, qetësisht, duke marrë ajër nga hunda dhe duke nxjerrë nga goja gjysmë e mbyllur. Në gjendje gjysmë gjumi, liroi edhe kapjen e foulard-it.

Në atë pikë, Maoko futi me delikatesë gishtin e mesëm të dorës së djathtë në vaginë, duke e mbajtur pëllëmbën nga lart. Norvegjezja u duk sikur nuk reagoi. Shtoi treguesin, dhe u shty pak më lart. Novak atëhere hapi sytë; e kishte shikimin të zbrazët, dukej e largët. Maoko shtyu akoma edhe pak, dhe duke bërë kështu hynë edhe gishti i unazës dhe i vogli; dora e saj e vogël filloi të penetrojë në vaginë. Novak hapi progresivisht sytë sa herë që Maoko hynte brenda saj. Për çudi nuk filloi të djersijë, por ama filloi të zbardhet, e zhytur plotësisht në ndjenjat e papërshkrueshme që po përjetonte.

Dora e Maokos vazhdonte të ngjitej në kanalin vaginal të vetëlubrifikuar nga eksitimi, dhe edhe gishti i madh hyri në kalim. Hyrja e vaginës ishte zgjeruar dhe shtrënguar rreth diametrit maksimal të dorës, baraz me rreth tetë centimetra. Duke shtyrë akoma Maoko futi dorën plotësisht, dhe hyrja u mbyll e lagësht rreth pulsit.

Tani Novak dukej si e mpirë; i kishte hapur qepallat e syve përgjysmë dhe nuk shfaqte reagime të dukshme. Dukej plotësisht e braktisur në atë marrje në zotërim të pjesës më intime të trupit të saj, dhe dukej se shprehte pranim të plotë.

Me koordinim të madh Maoko kishte vazhduar ti përkëdhelte barkun, për ta mbajtur të qetë. Tani ndaloi dorën e majtë në qendër të barkut dhe shtypi lehtësisht, pastaj brenda norvegjezes lëvizi treguesin dhe të mesmin, duke fërkuar majat e gishtave ndaj mureve të përparmë të vaginës. I lëvizte me ngadalë përgjatë një rrethi, në kërkim, me nyjet të drejtuar nga muri i pasëm për shkak të hapësirës së ngushtë. Vazhdoi të kërkonte me kujdes derisa gjeti atë që po kërkonte. Një zonë e ashpër, jo më e madhe se një monedhë, në qendër të aksit të simetrisë së vaginës. Novak kishte pikën G ²⁶, dhe Maoko e kishte gjetur.

Norvegjezja reagoi menjëherë.

<Aah!> psherëtiu me zë të lartë, duke tërhequr foulard-in dhe duke tendosur muskujt e barkut.

Maoko nuk e qortoi.

Filloi të kalojë gishtërinjtë mbi pikën G, lart e poshtë, me shtypje të moderuar dhe me ritmin e një kalimi në të dytin. Shtypte ndërkaq me dorën tjetër mbi muskujt e barkut, për ta mbajtur në vend. Novak filloi të ngrejë kokën nga krevati, me trupin të kontraktuar dhe gojën në formë O, duke nxjerrë një <Ooh...> të vazhdueshëm dhe të ngjirur. Lëshoi foulard-in dhe solli krahët përpara, duke u kapur me duar në anët e dyshekut dhe duke e shtrënguar me forcë. Në çdo kalim të gishtërinjve brenda saj norvegjezja ngjitej dhe zbriste me kokë dhe një pjesë të trupit.

Maoko vazhdonte kokëfortë me stimulimin dhe linte që Novak të lëvizte lirshëm. Ishte ajo që donte: e kishte mbajtur deri në atë moment pikërisht që të shpërthente në orgazmën më supreme që një grua mund të provojë.

Tashmë fytyra e norvegjezes ishte një maskë e prishur, e skuqur dhe që kullonte djersë. E kuqe ishte edhe qafa mbi të cilën arteriet ishin shfaqur të fryra dhe pulsuese; bashkë me tendinat të tërhequra në limit pikturonin një strukturë manifest nga një tavolinë anatomie sa herë që ajo ngrinte trupin. Trupi shkëlqente nga djersët dhe poshtë ijeve çarçafi ishte lagur me lëng vaginal.

Maoko harkoi lehtësisht gishtërinjtë dhe, në vend që të përdorte majat e tyre siç kishte bërë deri në atë moment, filloi të kalonte thonjtë mbi pikën G. Ishin thonjtë e një shkencëtareje që ishte mësuar edhe me punë të vogla dore, pra me gjatësi mesatare dhe jo të mprehta. I kaloi me vendosmëri mbi mishin e ndjeshëm në brendësi të Novak, përsëri dhe përsëri, ndërsa ajo shtrëngonte me spazma dyshekun e rënkonte duke gulçuar. Akoma edhe pak sekonda, pastaj norvegjezja hodhi kokën papritur mbrapa dhe bërtiti egërsisht me sa forcë kishte.

Maoko qe e shpejtë t’i vinte menjëherë dorën e majtë mbi gojë për mos të lënë të dilte zbuluar atë britmë të tmerrshme.

Muskujt e barkut të Novak kontraktoheshin dhe relaksoheshin me ritëm frenetik, duke shkarkuar energjinë shkatërruese të asaj orgazme që ajo nuk kishte provuar kurrë në jetën e saj. Britma vazhdonte, e mbytur nga dora e japonezes.

Maoko priti.

Pas shumë sekondash kontraksionet e trupit të Novak filluan të pakësohen. Britma u tkurr derisa pushoi, dhe dalngadalë norvegjezja u kthye të mbështeste kokën në krevat. Lëshoi dyshekun dhe braktisi krahët përgjatë trupit. Maoko i hoqi dorën nga goja dhe rifilloi ti përkëdhelte barkun. Me delikatesë filloi të nxjerrë dorën e djathtë nga vagina. Rrëshqiste lehtësisht në kanalin e mbytyr nga lëngu vaginal dhe muskulatura ishte e tensionuar nga zgjerimi ndaj të cilit ishte nënshtruar. Në pak sekonda dora qe jashtë dhe Maoko konstatoi që doreza kishte mbetur e padëmtuar edhe pse ajo kishte përdorur thonjtë me forcë. Për këtë ishte e lumtur, pasi për të gjithë japonezët higjena është një praktikë thelbësore e ndjekur me një kujdes obsesiv.

Vështroi Novak. Prehej e ngurtë mbi krevat, me sytë të përhumbur kthyer nga tavani. Frymëmarrja po kthehej e rregullt. Fytyra pak nga pak po merrte ngjyrën natyrale dhe djersa po thahej shpejt. Pas një minute flinte e qetë, me gojën gjysmë të hapur dhe kokën të kthyer lehtazi nga e djathta.

Maoko zbriti nga krevati, duke lëvizur me kujdes për të mos e zgjuar; shkoi të hidhte edhe këto palë doreza të dyta, fiku dritën kryesore dhe veshi përsëri pizhamat. Me delikatesë ekstreme tërhoqi lart mbulesën nga fundi i krevatit dhe mbuloi norvegjezen që të mos ftohej, pastaj shkoi tek dollapi dhe nga një raft morri një plaid. Fiku edhe abat-jour-in dhe verbazi shkoi deri tek divani. U shtri duke u kthyer në njërin krah dhe u mbulua me plaid-in.

Pa në errësirë për disa minuta, e menduar, dhe në fund e zuri gjumi.

Kapitulli XVI

Drew kishte lënë laboratorin bashkë me të tjerët dhe ishte drejtuar për në shtëpi. Tashmë ishte pothuajse errësirë dhe kishte dëshirë të pushonte, të mbyllte atë ditë të tmerrshme. Kishin ndodhur, gjëra! Qetësia dhe ekzistenca e dhembshur e mësuesit të fizikës ishte tronditur papritur nga ai zbulim i pabesueshëm. Ditët e fundit kishin përjetuar ngjarje ogurzeza, me një rritëm të shpejtë, në një rritje lavdie dhe emocioni, më shumë nga sa kishte provuar gjatë gjithë jetës së tij.

Duke ecur në korridor, rastësisht vështrimi i tij ra mbi ndërtesën ku qëndronte zyra e rektorit.

‘Duhet t’ia them.’ mendoi.

Ishte i lodhur, por sidoqoftë u drejtua në atë drejtim.

Drita filtrohej nga dritarja e McKintockut. Drew e dinte që punonte edhe jashtë orarit të punës.

Zonjusha Watts kishte ikur tashmë, prandaj trokiti drejtpërsëdrejti në derën e zyrës.

<Hyr.> u përgjigj një zë i lodhur. <Ah, je ti, Drew? Eja hyr, miku im.> dhe në atë miku im kishte dhembshuri të sinqertë, vërejti Drew. Ndoshta McKintock nuk ishte vetëm një makinë drejtuese gjithmonë në kërkim të parasë, në fund të fundit. Apo ndoshta po? Në kërë rast, ai manifestim i pazakontë i miqësisë do të kishte qenë vetëm falënderimi për fitimet bujare që rektori parashikonte falë zbulimit të Drew-së dhe Marronit, të cilët duheshin patur në konsideratë të lartë.

Sigurisht, fitimet ishin për Universitetin, por McKintock ishte një idealist, dhe të prosperonte entin që ai drejtonte ishte për të një çështje jetësore. Ishte në atë pikë saqë ai identifikohej me vetë Universitetin, prandaj të mirën që i bënte Universitetit ia bënte vetes. Dhe për këtë ishte akoma atje duke punuar, duke mbyllur praktika administrative që mund të ishin kryer edhe mëngjesin tjetër, por rektori e dinte shumë mirë që të nesërmen mund të kishte dalë ndonjë pengesë tjetër që do ti kishte shtyrë ato praktika, dhe nga kjo do kishin probleme të tjera, në një reaksion zinxhir që ishte më mirë të mos e nxiste.

<Ia dolëm, McKintock.> njoftoi Drew me zë të ngrohtë. <E gjetëm teorinë bazë, dhe jemi në gjendje të vlerësojmë energjinë që shërben për Shkëmbimin mbi largësi të ndryshme dhe për vëllime të ndryshme të shkëmbyera.>

<Shkëlqyeshëm.> u gjallërua rektori. <Dhe sa larg mund të shkojmë?>

<Kudo.> u përgjigj thjesht Drew, duke u ulur.

<Pra, në Pekin, në Moskë, në Anchorage? Ku të duam?>

<Atje, dhe më larg.>

<Si, më larg?> McKintock ishte i çorientuar. U mendua për një moment. <Në hënë?> pyeti pastaj ironik.

<Hëna është këtu afër, për këtë makineri.> u përgjigj Drew i qetë. <Shkëmbimi mund të kryhet me një pikë të çfarëdoshme të universit të njohur.>

McKintock nuk e kishte idenë sa i madh ishte universi i njohur, as sa mund të njihej nga vetë universi. Për të hëna dhe planetet e sistemit diellor ishin tashmë gjithë universi që ai njihte.

<Universi është shumë i madh, McKintock. Vlera aktuale është baraz me nëntëdhjetë e tre miliardë vite dritë. Imagjino një sferë të atij dimetri.>

McKintock e pa ftohtë. Ku kuptonte gjë, ai, nga vitet-dritë?

Drew e kuptoi që duhej t’ia shpjegonte. Nuk kishte dëshirë, por ishte e nevojshme.

<Një vit-dritë është largësia që një reze drite përshkon në një vit. Pasi që drita udhëton me shpejtësinë rreth treqindmijë kilometra në sekondë, në një vit përshkon mbi nëntëmijë miliardë kilometra.>

McKintoc shqeu sytë. Nëntëmijëmiliardë kilometra. Largësitë me të cilat ishte mësuar ishin ato që arrinte ti përshkonte me makinë. Dhjetë kilometra, njëqind, dyqind kilometra, më poshtë se kaq.

Nëntëmijë miliardë kilometra. Nuk arrinte ta imagjinonte një largësi të tillë.

<Mirë,> vijoi Drew duke vëzhguar i zbavitur lebetitjen e rektorit, <për aq sa dimë universi është i madh nëntëdhjetë e tre miliardë herë nga ato nëntëmijë miliardë kilometra, pra tetëqind miliardë kilometra.>

McKintock shikonte Drew-në me sy të zbrazët.

<Mos u shqetëso, McKintock. Edhe unë nuk arrij ta konceptoj këtë largësi. Askush nuk mundet. Nuk është një masë për njeriun. Por, ajo që është e rëndësishme, është që në nivel matematike ky është një numër si të tjerët dhe për këtë i trajtueshëm sipas dëshirës. Dhe akoma më e rëndësishme është që me makinerinë tonë do mund të eksplorojmë çdo zonë që do duam të universit. Kjo është e rëndësishme. Mendo për progresin e shkencës. Të gjitha thesaret e njohjes që na presin. Është e pabesueshme që na ndodhi neve, por ndodhi, dhe jam pafundësisht i lumtur të jetoj në këtë epokë të re që po na pret.>

McKintock qëndroi i heshtur për pak. Duhej të treste ato që kishte dëgjuar. Ndjente që po shtypej nga madhësia e atyre largësive, e atyre njohurive të errëta për të cilat kishte folur Drew. Ishte si i shtypur poshtë asaj mase të pamatshme që imagjinonte e dominonte.

<Po... dhe ndonjë zbatim më tepër, të themi, të përditshëm?> pyeti i pasigurtë.

<Ah, e drejtë. Harrova.> iu përgjigj Drew. <Mund të ndërtohen makina të vogla, të strukturuara në mënyrë të përshtatshme, që do të lejojnë të veprohet në fushën mjeksore. Do të mund të heqin masa tumorale nga trupi, pa prerë. Biopsitë do të bëhen një seancë e thjeshtë aspak traumatike. Mendo ç’farë do të përfshijë, kjo.Do të mjaftojë të rregullosh makinerinë në pozicion, formë dhe përmasa të asaj që do të heqësh, të aktivizosh dhe në një çast ajo masë do të gjendet jashtë trupit. Hapësira e zënë më përpara për shembull mund të zëvendësohet nga një përbërje fiziologjike, ose gjëra të tilla. Nuk jam një mjek, prandaj nuk mund të futem në detaje. Do të mendojnë specialistët.>

Me qëllim nuk citoi mundësinë e zhvendosjes së qënieve të gjalla, duke shpresuar që rektori nuk do e mendonte.

Gabohej.

<Më thuaj pak, Drew,> sulmoi McKintock duke bërë hetuesin <sa të mëdhaja mund të jenë gjërat që do zhvendosen?>

‘Ohu!’ mendoi Drew, duke imagjinuar vijimin. <Epo,> u përgjigj evaziv <nuk e dimë akoma mirë.> gjë që ishte e vërtetë. <Duhet të ndërtojmë një makineri më të madhe dhe të shikojmë se ç’farë arrin të bëjë.> E edhe kjo ishte e vërtetë. Shtrëngoi grushtat në bark, i fshehur pas tavolinës. Nuk i pëlqente të thoshte gënjeshtra, prandaj ishte në vështirësi të madhe.

<Uhm, kuptoj.> foli rektori duke pohuar me ngadalë, dhe serioz. Ishte një njohës i madh i njerëzve dhe e kuptonte kur bashkëbiseduesi po i fshihte diçka.

<Rastësisht,> filloi me pakujdesi <mos keni eksperimentuar edhe me ndonjë formë të gjallë?>

‘Natën e mirë.’ përfundoi Drew me vete. Gjithsesi rrezikoi me një goditje të fundit të dëshpëruar.

<Pse vallë po më pyesni?> guxoi.

<Ashtu, thjesht kureshtje.> u përgjigj akoma McKintock, këtë herë tinëzar. <Nga dritarja pashë të kalonte Bryce me disa kuti dhe po pyesja veten nëse mbanin kavie për laboratorin tënd. E di, kisha patur përshtypjen se po lëvizte diçka e gjallë, në ato mbajtëse. Ç’mund të më thuash?>

<E mirë. Nuk mund të të fshehësh vërtet asgjë, McKintock.> u dorëzuar Drew. <Kemi eksperimentuar efektivisht shkëmbimin duke përdorur edhe bimë dhe kafshë të vogla, dhe gjithçka shkoi për mrekulli, të paktën për aq sa kemi mundur të verifikojmë deri tani.> Bëri një frymëmarje të thellë. <Nuk doja të të mbaja në errësirë, doja vetëm të fitoja kohë për të eksperimentuar akoma më tepër para se të jap konfirmime.>