Deze Liefde

HOOFDSTUK TWEE

Later die avond, toen Keira thuiskwam in het appartement dat ze met haar vriend deelde, trilde ze nog steeds van opwinding en ongeloof. Haar hand beefde terwijl ze haar sleutel in het slot van de deur van hun appartement probeerde te wurmen.

Tenslotte kreeg ze de deur open en ging naar binnen. Er hing een geur van gekookt eten in de lucht, vermengd met de geur van schoonmaakmiddel. Zachary had schoongemaakt. Dat betekende dat hij kwaad was.

“Ik weet het, ik weet het, ik weet het,” begon ze voor ze hem zelfs maar in het oog kreeg. “Je bent boos. En het spijt me.” Ze smeet haar sleutels in de pot bij de deur en gooide de deur dicht. “Maar schatje, ik heb geweldig nieuws!” Ze deed haar hakken af en wreef in haar zere voeten.

Zachary verscheen in de deuropening van de woonkamer, met zijn armen over elkaar. Zijn donkere haar weerspiegelde zijn duistere gezichtsuitdrukking.

“Je hebt de brunch gemist,” zei hij. “Van begin tot eind.”

“Sorry!” smeekte Keira. Ze gooide zijn armen om zijn nek, maar toen hij weerstand bood besloot ze van opzet te veranderen. Ze zette een zwoele stem op. “Wat dacht je ervan dat we er ruzie over maken en ik het daarna goed maak?”

Zachary rukte haar armen van hem af en stampte de woonkamer in, waar hij op de bank plofte. De kamer was werkelijk brandschoon. Zelfs zijn PlayStation was afgestoft. Hij was ditmaal, besefte Keira, nog veel bozer dan gewoonlijk.

Ze ging naast hem zitten en deed zachtjes haar hand op zijn knie. Ze streelde de denimstof onder haar vingertoppen. Zachary staarde recht vooruit naar de TV die niet aan stond.

“Wat wil je dat ik doe, Zach?” vroeg ze zacht. “Ik moet werken. Dat weet je.”

Hij ademde uit en schudde zijn hoofd. “Ik snap dat je moet werken. Ik werk ook. De hele wereld werkt. Maar niet iedereen heeft een baas die maar met zijn vingers hoeft te knippen om zijn hele personeel als een stel zombies te laten aandraven!”

Daar zat wat in.

“Wacht, je bent toch niet jaloers op Josh he?” vroeg Keira. De gedachte was lachwekkend. “Als je hem alleen al ziet!”

“Keira,” blafte Zachary, terwijl hij haar eindelijk aankeek. “Ik ben niet jaloers op je baas. Of in ieder geval niet op die manier. Ik ben er jaloers op dat hij zoveel van je krijgt, van je energie en je focus.”

Ditmaal was het Keira’s beurt om te zuchten. Enerzijds begreep ze wel hoe het voor Zach aanvoelde. Maar aan de andere kant wilde ze ook graag zijn steun voor haar succes. Ze wilde dat hij deze golf uitzat, nu ze nog aan de onderste trede van de ladder stond. Het zou gemakkelijker worden zodra ze deze volgende stap in haar carrière  gezet had.

“Ik heb dat ook liever niet,” stemde Keira in. “Maar er gaat geen verandering komen in de hoeveelheid moeite en energie die ik in mijn baan steek. In ieder geval niet de komende maand.”

Zachary fronste. “Hoe bedoel je?”

Keira wilde niet te opgewonden klinken uit respect voor Zach, maar ze kon het niet helpen. Ze gilde bijna toen ze zei, “Ik ga naar Ierland!”

Er was een lange, lange stilte terwijl Zach die informatie in zich opnam

“Wanneer?” zei hij kil.

“Dat is het nu net,” antwoordde Keira. “Het is een personeelswisseling op het laatste moment. Josh heeft zijn been gebrOkén. Het is een heel verhaal!”

Zach keek haar alleen gekwetst aan terwijl ze doorratelde, wachtend op de uitkomst.

Keira kromp ineen op de bank en probeerde zich zo klein mogelijk te maken. “Ik vertrek morgen.”

Zachary’s gezichtsuitdrukking veranderde bliksemsnel. De regenwolken werden vervangen door donder en bliksem.

“Maar de bruiloft is morgen,” zei hij.

Keira greep zijn beide handen vast. “Het is vreselijke timing, ik zal de eerste zijn om dat toe te geven. Maar ik beloof je dat Ruth het niet erg zal vinden.”

“Het niet erg zal vinden?” snauwde Zach, terwijl hij zijn handen uit de hare rukte. “Je bent bruidsmeisje!”

Met een ruk stond hij op en begon te ijsberen terwijl hij met zijn handen door zijn haar ging. Keira sprong op en snelde op hem af. Ze probeerde hem met wat aanhalen te kalmeren. Maar dit keer had Zach daar geen boodschap aan.

“Ik geloof dit gewoon niet,” zei hij verontwaardigd. “Ik speel de hele dag gastheer van een brunch voor jouw familie, zit Bryn aan te horen terwijl ze eindeloos doorwauwelt over hoe lekker haar nieuwe meditatieleraar wel niet is, en al die leeghoofdige meningen van haar – “

“He!” riep Keira, die nu boos begon te worden. Hij mocht niet haar grote zus bekritiseren.

“En in plaats van dat je me bedankt,” vervolgde Zach, “zadel je me hiermee op! Hoe moet ik dit verdomme aan Ruth vertellen?”

“Ik vertel het haar wel,” stelde Ruth voor. “Laat mij maar de boosdoener zijn, dat vind ik niet erg.”

“Jij bent ook de boosdoener!” riep Zach uit.

Hij stampte de woonkamer uit. Keira volgde hem hulpeloos. Ze waren twee jaar bij elkaar en in die tijd had ze hem nog nooit zo woest gezien.

Ze volgde hem naar de slaapkamer en zag hoe hij haar koffer vanonder het bed trok.

“Wat ben je aan het doen?” vroeg ze verbijsterd.

“Deze eruit halen,” snauwde hij terug. “Je kan niet weg zonder koffer, of wel?”

Keira schudde haar hoofd. “Ik weet dat je boos bent, maar nu ga je te ver.”

Ze pakte de koffer uit zijn handen en smeet het op het bed. Ze vocht tegen de inwendige rang om die met kleding te gaan vullen.

Zach was even zijn kracht kwijt. Hij zakte in, ging op de rand van het bed zitten en deed zijn hoofd in zijn handen.

“Je verkiest altijd je werk boven mij.”

“Het spijt me,” zei Keira, zijn blik vermijdend terwijl ze haar lievelingstrui van de vloer pakte en hem stiekem in de koffer gooide. “Maar dit is een buitenkans die ik gewoon niet kan missen.” Ze liep naar haar kaptafel en rommelde door haar flesjes crème en parfum. “Ruth kan me toch niet uitstaan. Ze heeft me alleen bruidsmeisje gemaakt omdat jij het haar gevraagd hebt.”

“Omdat dat zo hoort,” zei Zach verdrietig. “Familiedingen doe je toch samen?”

Ze draaide zich om en stopte snel de spullen in haar koffer. Maar het viel Zach op wat ze aan het doen was, en zijn toch al duistere gezicht stond nu helemaal op onweer.

“Ben jij aan het inpakken?”

Keira verstijfde en kauwde op haar onderlip. “Het spijt me.”

“Welnee, het spijt je voor geen meter,” zei hij met een koude, afgemeten toon. Toen keek hij op en zei, “Als je gaat, weet ik niet of we wel bij elkaar kunnen blijven.”

Keira tilde een wenkbrauw op, perplex door de bedreiging. “Is dat zo?” Ze kruiste haar armen. Nu had hij haar aandacht te pakken. “Je stelt me dus een ultimatum?”

Zachary gooide zijn armen gefrustreerd de lucht in. “Doe nou niet alsof je me er niet toe dwingt! Kan je je werkelijk niet inzien hoe gênant het voor me zal zijn als ik morgen zonder jou op Ruths bruiloft verschijn?”

Keira zuchtte, eveneens gefrustreerd. “Ik snap niet waarom je niet gewoon kan zeggen dat ik een geweldige buitenkans heb gekregen met mijn baan. Iets dat ik niet kon mislopen.”

“Het huwelijk van mijn zus is iets dat je niet kan mislopen! Het zou een prioriteit moeten zijn!”

Ah. Daar was het weer. Dat woord. Prioriteit. Dat waarvan Keira nooit aan Zach kon toegeven dat niet hij, maar haar carrière was.

“Het spijt me,” herhaalde ze, terwijl ze haar vastberadenheid voelde verzwakken. “Maar het kan gewoon niet. Mijn carrière moet op de eerste plaats komen.”

Ze liet haar hoofd naar beneden hangen, niet uit schaamte maar uit verdriet. Het had niet zo hoeven zijn. Zach had nooit hun relatie tegenover haar carrière moeten plaatsen. Dit was een strijd die hij onherroepelijk zou verliezen.

Keira wist niet wat ze nog meer kon zeggen. Ze keek naar Zachary’s razende gezicht. Ze wisselden geen woord meer. Er viel niets te zeggen. Toen kwam Zach overeind, begaf zich de kamer uit en de gang op, greep zijn sleutels uit het bakje bij de deur, trok de deur open en knalde die achter hem dicht. Toen Keira het geluid van zijn optrekkende auto hoorde, wist ze dat hij deze avond niet meer terug zou keren; hij zou op Ruths opklapbare bank blijven slapen om zijn punt kracht bij te zetten.

Keira had het gevecht gewonnen, maar er zat geen vreugde in de overwinning. Ze zeeg neer op het bed naast de geopende koffer, en voelde een harde brok in haar keel vormen.

Op zoek naar wat medeleven, pakte ze haar mobiel en belde haar moeder.

“Dag lieverd,” zei de vrouw, die direct opnam, alsof het zien van de naam van haar jongste dochter op de nummerherkenning haar tot ogenblikkelijke actie had gedreven. “Alle goed?”

Keira zuchtte. “Ik wilde je vertellen over een opdracht die ik vandaag op het werk heb gekregen. Het is een hoofdartikel. Ik mag naar Ierland vliegen.”

“Lieverd, dat is prachtig nieuws. Wat spannend! Gefeliciteerd. Maar waarom klink je dan zo terneergeslagen?”

Keira rolde op haar buik. “Zach. Hij is boos. Hij heeft min of meer gezegd dat het afgelopen is tussen ons als ik erheen ga.”

“Dat meent hij vast niet,” zei haar moeder sympathiek. “Je weet toch hoe mannen zijn. Als je je eigen prioriteiten boven die van hem plaatst kom je aan zijn ego.”

Keira trok afwezig aan de hoek van een kussensloop. “Het gaat meer om Ruths bruiloft morgen,” legde ze uit. “Hij vindt dat ik hem in de steek laat, dat ik hem laat zitten. Alsof de wereld vergaat als hij daar zonder partner aankomt.” Ze lachte wrang, maar werd begroet met stilte aan de andere kant van de lijn.

“O,” zei haar moeder.

“Wat O?” vroeg Keira met een frons.

Haar moeders stem verloor wat van zijn warmte. Er zat een randje aan dat Keira terdege herkende, aangezien ze het als kind vaak genoeg had gehoord. Afkeuring.

“Tja, ik realiseerde me niet dat je de bruiloft van zijn zuster zou missen,” zei ze.

“En dat verandert in jouw optiek de zaak?” zei Keira, nu wat norser.

Haar moeder antwoordde op de toon die Keira herkende als “diplomatiek.” “Als je al eerdere afspraken had. En dit is wel zijn zus. Alleen op een huwelijk te moeten verschijnen is erg rottig. Iedereen staart en fluistert. Hij zal zich flink ongemakkelijk voelen.”

“Ma!” jammerde Keira. “Dit is de jaren ’50 niet meer. Het gemak van een man is niet belangrijker dan de carrière van een vrouw!”

“Zo bedoel ik het helemaal niet, lieverd,” zei haar moeder. “Ik bedoel alleen dat Zachary een lieve jongeman is en dat er niets mis mee is de bruiloft tot prioriteit te maken. Je wil toch niet als je zus worden? Die is eeuwig op die datingwebsites, en maakt vreselijke avonden door met mannen die zeggen dat ze een meter tachtig zijn maar nauwelijks de een meter zestig halen!”

“Ma!” riep Keira weer, om een eind te maken aan haar loos gewauwel. “Op dit moment wil ik dat je me ondersteunt.”

Haar moeder zuchtte. “Dat doe ik ook. Ik ben heel blij voor je. En ik hou van je…passie. Echt waar.”

Keira rolde met haar ogen. Haar moeder was geen bolwerk van overtuigingskracht.

“Ik vind alleen dat je in dit geval voor je vriend moet kiezen. Ik bedoel, laten we wel wezen, wat is er nu belangrijker? Over drie jaar neem je toch ontslag om kinderen te gaan krijgen.”

“Oké ma, hou maar op met praten!” snauwde Keira. Kinderen krijgen was zo ver van haar bed dat het een lachwekkende veronderstelling was.

“Lieverd,” zei haar moeder zalvend. “Het is ontzettend eervol dat je zo hard werkt. Maar de liefde is ook belangrijk. Net zo belangrijk. Misschien wel belangrijker. Betekent het schrijven van dit artikel echt meer voor je dan Zachary?”

Keira besefte dat ze haar telefoon in een ijzeren greep had. Ze ontspande haar hand een beetje. “Ik moet ervandoor, ma.”

“Denk na over wat ik gezegd heb.”

“Doe ik.”

Met zwaar gemoed hing ze op. Het enthousiasme dat ze eerder vandaag gevoeld had was volledig verdwenen. Er was maar een persoon die haar nu kon opvrolijken, en dat was Bryn. Ze zocht de contactgegevens van haar grote zus op en belde haar.

“Dag zusje,” zei Bryn toen ze opnam. “Je hebt de brunch gemist.”

“Ik was aan het werk,” antwoordde Keira. “Joshua heeft ons allemaal gedwongen naar kantoor te komen, volgens mij uitsluitend om mooie sier te maken tegenover Elliot met het hoofdartikel over Ierland dat hij zou schrijven. Maar hij slipte en…tja, hij brak zijn been.”

“Meen je dat?” riep Bryn uit, gillend van de pret. “Hoe krijgt hij dat überhaupt voor elkaar?”

Keira voelde nu al dat haar mistroostigheid begon te verdwijnen. Dat was de toverkracht van Bryn.

“Het was ongelofelijk,” zei ze. “Ik kon zijn bot zien. En toen blèrde hij over dat hij zijn dure broek had vernield!”

De twee zussen lachten samen.

“En wat gebeurde er toen?” vroeg Bryn, die precies het gefascineerde publiek was dat Keira in Zachary en haar moeder gezocht had.

“Hij werd afgevoerd op een brancard en ik realiseerde me dat de vergadering op het punt stond te beginnen – Elliot haat het wanneer mensen laat zijn – dus ging ik in de vergaderzaal zitten. En kennelijk is dat hem opgevallen, want hij heeft mij het stuk over Ierland toegewezen.”

“Dat meen je niet!” riep Bryn uit. “Echt waar? Mijn kleine zusje schrijft het hoofdartikel?”

Keira glimlachte. Ze wist wel dat Bryn niet helemaal begreep waarom dit zo belangrijk was voor haar, en dat minstens twintig procent van haar enthousiasme geveinsd was, maar ze waardeerde het. Het was de reactie die ze van Zach had willen zien.

“Jazeker. Het is geweldig. Maar ik moet morgen naar Ierland, dus mis ik Ruths bruiloft.”

“O pft. Nou en?” zei Bryn. “Dit is stukken belangrijker. Ik dacht sowieso niet dat je zo’n fan was van Ruth.”

“Ben ik ook niet. Maar ik ben wel een fan van Zach,” zei Keira, om Bryn duidelijk te maken waarom op het laatste moment naar Ierland vertrekken niet zo gemakkelijk was als het wel leek. “Ik heb hem nu echt overstuur gemaakt.”

Bryn blies haar adem uit. “Hoor es. Zus. Ik snap dat dit moeilijk is. En ik mag die gast, echt waar, meen ik. Maar je moet gaan! Je moet dit doen. Ik vind het rottig om te zeggen, maar je moet hoegenaamd niet bij een man blijven die je achterhoudt. Als je toegeeft aan zijn eisen ga je alleen maar een hekel aan jezelf krijgen.”

“En als ik niet toegeef krijgt hij een hekel aan mij.”

“Juist. Het is niet leuk om te horen, maar soms kan het leven de liefde in de weg komen te staan. Twee mensen kunnen uitstekend bij elkaar passen, maar het is er niet de juiste tijd voor.”

Keira voelde een steek in haar borst bij de gedachte dat ze Zachary ten bate van haar werk in de steek zou laten. Maar misschien had Bryn gelijk. Misschien was het niet de juiste tijd voor hen.

“Dus, wat ga je doen?” vroeg Bryn, Keira uit haar dagdromen schuddend.

Keira ademde diep in. “Weet je wat, ik heb al teveel shit gepikt bij het beklimmen van de carrièreladder om bij dit laatste obstakel op te geven. Ik kan dit gewoon niet afslaan.”

Keira voelde haar ambitie weer binnenstromen. Het vooruitzicht Zachary in de steek te laten verdroot haar, maar ze zag geen andere weg. Als ze deze kans afsloeg was het einde verhaal met haar carrière . Zo was het en niet anders.

Ze moest gaan.

HOOFDSTUK DRIE

Met een brul als een misthoorn schudde Keira’s wekker haar de volgende ochtend op een belachelijk vroeg tijdstip uit haar slaap. Ze rolde om en schakelde hem uit. Toen merkte ze op dat de andere kant van het bed leeg was. Zach had hier gisteravond niet geslapen.

Ze stond op, wreef de slaap uit haar ogen, en blikte de woonkamer in. Geen Zach. Dus hij was gisteravond niet teruggekeerd, precies zoals ze had voorspeld. Hij was waarschijnlijk bij Ruth blijven slapen.

Keira duwde haar teleurstelling en verdriet weg en nam een snelle douche, waarbij ze vocht om niet in slaap gesust te worden door het warme water. Ze trok gemakkelijke kleding aan voor de lange reis.

Ze pakte haar tas en controleerde dat ze de tickets en het reisplan had dat ze van Heather had gekregen. Toen ze tevreden was dat ze haar papierwerk en paspoort bij zich had, verliet ze het huis en sprong achterin een wachtende taxi.

Terwijl ze door de vroege ochtend-straten van New York City reed, pakte Keira even een momentje om haar razende gedachten op een rijtje te zetten. Dit gebeurde echt. Ze was echt op weg naar het buitenland voor haar werk, iets waarvan ze altijd al gedroomd had. Ze had alleen zo graag gehad dat Zachary dit moment met haar had gedeeld, in plaats van afstand te houden.

Het was op de luchthaven van Newark net zo druk als tijdens spitsuur op de metro. Om 5 uur ’s ochtends beginnen was doodnormaal voor zoveel drukke carrièretypes, en Keira voelde een plotselinge opwelling van trots dat zij daar nu ook bij hoorde. Ze checkte haar bagage in en voelde zich een superster op LAX, met het hoofd fier opgeheven. Toen ging ze op zoek naar een cafeetje om wat haar ochtendkoffie te drinken en wat tijd te doden voor haar vlucht zou vertrekken.

Terwijl ze in het levendige cafeetje zat keek ze steeds maar weer op haar telefoon. Ondanks dat ze wist dat Zachary nog zou slapen, wilde ze wanhopig op een of andere manier met hem communiceren. Ze wist dat ze het juiste had gedaan door deze opdracht aan te nemen, en ze hoopte dat Zach het uiteindelijk ook zo zou zien. Of misschien was hun relatie werkelijk gedoemd te mislukken, zoals Bryn dacht. Misschien waren hun verschillende prioriteiten inderdaad een obstakel waar ze niet omheen konden.

Ze verzond een luchtig sms’je naar Zachary zonder iets te zeggen over hun ruzie. Ze hoopte dat hij misschien wat tegenover haar zou ontdooien als hij bij het ontwaken een lief berichtje zag.

Haar telefoon tinkelde en ze sprong op van opwinding, met de gedachte dat dit Zach was die antwoordde. Maar het was Heather, die wilde nagaan of alles volgens plan was verlopen en of ze op tijd was voor haar vlucht. Teleurgesteld sms’te Keira terug om Heather te laten weten dat alles in orde was.

Op dat moment hoorde ze de oproep tot boarden van haar vlucht. Ze goot snel het laatste beetje koffie achterover en begaf zich naar de gate. Ze beloofde zichzelf dat ze Zachary zou bellen zodra ze geland was. Er was een tijdsverschil van vijf uur tussen New York en Ierland, daar zou ze steeds rekening mee moeten houden tijdens haar verblijf.

In het vliegtuig nestelde Keira zich in haar stoel, en keek nog een laatste keer of Zach een teken van leven had gegeven. Maar er was niets, en de stewardess keek haar afkeurend aan toen ze haar haar telefoon zag gebruiken na de oproep alle elektronica uit te schakelen. Met een zucht schakelde Keira haar telefoon uit en stak hem in haar zak.

Op dat moment kwam een groep op weg naar een vrijgezellenfeestje het vliegtuig binnen, luidruchtig kletsend. Keira kreunde. Dit ging een lange vlucht worden. Zeven uur, om precies te zijn, naar Shannon in County Clare. Het zou donker zijn wanneer landde, maar haar lichaam zou denken dat het middag was. Ze had gehoopt wat te kunnen slapen tijdens de vlucht, maar het rumoerige groepje mannen maakte aan die droom een einde.

Het vliegtuig begon te taxiën naar de startbaan. In een poging de luidruchtige vrijgezellengroep niet te hoeven horen, deed Keira oordopjes in en sloot haar ogen. Maar het was geenszins genoeg om hun luide gezever buiten te sluiten.

Het vliegtuig steeg op en Keira legde zich neer bij plan B: cafeïne. Ze wenkte de steward en besteld koffie, wetend dat dit de eerste van velen zou worden. Ze dronk het, geïrriteerd, op de achtergrondmuziek van het vrijgezellenfeestje.

Terwijl ze de lucht doorkruisten besteedde Keira wat tijd aan het doorlezen van Heathers reisplan en herinneringen.

Er zijn geen taxi’s, dus er wacht een huurauto op je op de parkeerplaats. Ik hoop dat je in een schakelauto kan rijden. En vergeet niet LINKS te rijden.

Het idee te moeten rijden met zo’n slaapgebrek baarde Keira zorgen. Ze had in geen tijden gereden, aangezien ze altijd de metro pakte. Schakelen was er nog een uitdaging bij. En aan de linkerkant rijden was nog mooier. Als ze enige kans wilde maken op het vermijden van een aanrijding, had ze een verdomd grotere hoeveelheid koffie nodig!

Je logeert in een traditionele Ierse kroeg en B&B, dus reken niet op een Hiltonbehandeling. Luxueus zal het niet worden.

Daar had Keira geen probleem mee. Sinds haar afstuderen was ze arme schrijfster geweest; hotels waren al jarenlang boven haar prijsklasse! Een maandje armoe ging wel lukken. Zolang niet verwacht werd dat ze in een buitenhuisje moest gaan plassen, was ze ervan overtuigd dat ze het meest eenvoudige verblijf wel zou overleven.

Je hebt de avond om gewend te raken voor het werk begint. We hebben een gids geregeld om je rond te leiden. Je gaat de koppelaar en eigenaar van het festival de volgende morgen ontmoeten. Het festival begint de avond daarop.

Tijdens het lezen van al die informatie begon Keira steeds enthousiaster te worden. De vlucht leek sneller te gaan dan ze verwacht had, wat waarschijnlijk te danken was aan de adrenaline die door haar lichaam raasde. En waarschijnlijk ook aan de onvoorstelbare hoeveelheden cafeïne.

Keira landde goedgehumeurd op Shannon. Ze stapte uit het vliegtuig, de kille, frisse septemberlucht in. Ze had glooiende groene heuvels verwacht, en akkers vol koeien en schapen, maar de luchthaven van Shannon was geen schoonheid. De omgeving was wat geïndustrialiseerd, met grote grijze gebouwen zonder enige architecturale flair.

Het autoverhuurbedrijf was al net zo grimmig. In plaats van met een warme Ierse begroeting werd ze ontvangen door een jongeman met een stalen gezicht die zwijgend haar boekingspapier aannam en haar, eveneens zonder een enkel woord, de sleutels overhandigde.

Keira pakte de sleutels en vond de auto op de parkeerplaats. Het was onmogelijk klein. Ze ging aan de rechterkant zitten en herinnerde zich Heathers herinnering dat ze aan de linkerkant moest rijden. Het duurde even voor ze zich weer bekend had gemaakt met het systeem van versnellingspoken en koppelingspedalen, en toen was ze weg, uit Shannon geleid door het navigatiesysteem. Het zou ongeveer een uur duren voor ze haar bestemming van Lisdoonvarna bereikte.

Zodra ze de hoofdweg verlaten had reed ze plotseling op kleine kronkelweggetjes zonder trottoirs, verkeersborden of straatverlichting. Keira greep het stuur nerveus vast en wijdde ieder greintje energie en concentratie aan het rijden op weggetjes die alsmaar smaller leken te worden.

Na vijftien minuten begon ze enigszins te ontspannen. Er was weinig verkeer, en dit kalmeerde haar een beetje omdat ze nu niet zo bang was voor een aanrijding. Ook de omgeving was bijzonder ontspannend, met eindeloze heuvels en akkers vol schapen. Het gras was het groenste dat Keira ooit had gezien. Ze draaide het raam omlaag om de frisse lucht op te snuiven, maar kreeg in plaats daarvan een stevige mestgeur naar binnen. Het raampje ging snel weer omhoog.

Er waren maar weinig verkeersborden om haar te leiden, dus ze was blij dat ze het navigatiesysteem had. Maar er waren geen lantaarnpalen, wat het rijden niet vergemakkelijkte, vooral met zoveel scherpe, blinde bochten. En de wegmarkeringen waren bijna volledig vervaagd. Keira was ook gedesoriënteerd door het linksverkeer. De moeizame rit werd nog verergerd door de enorme hoeveelheid tractoren die ze moest inhalen!

Toen werd de weg zo smal dat er slechts plek was voor een enkele auto. Keira belandde bijna frontaal in het tegemoetkomend verkeer en moest met piepende banden remmen. De auto fladderde naar de kant van de weg en schampte de heg. Keira stak een hand omhoog om haar excuses aan de chauffeur van de andere auto aan, maar die glimlachte slechts terug, alsof er niets aan de hand was, en reed een stukje achteruit om ruimte te maken zodat ze door kon rijden. Thuis in New York City had zo’n incident Keira een stevige scheldpartij opgeleverd. Ze begon al kennis te maken met de beruchte Ierse gastvrijheid.

Met haar hart nog altijd in haar keel van schrik over de bijna-aanrijding, wist Keira beetje bij beetje de andere auto te passeren.

Ze vervolgde haar weg behoedzaam, nog banger voor de weggetjes dan eerst. Ze hoopte dat het schampen van de heg niet in de verf van de auto te zien was – ze had zo’n vermoeden dat haar werk het haar niet in dank zou afnemen als ze terugkeerde met een torenhoge rekening van het autoverhuurbedrijf voor schade!

De laatste restjes enthousiasme die ze had bezeten voor ze aan de ellendige rit begon, waren aan het opdrogen. Adrenaline en koffie konden haar niet verder dan helpen. In plaats bewondering voor de natuurschoonheid, zag ze haar omgeving nu als karig en enigszins grauw. De enige levende wezens om haar heen waren schapen. Er waren wat oude stenen boerenhoeves die verlaten waren en afbrokkelden. Boven op de heuveltop zag Keira ook een verlaten kasteel tussen een paar bomen staan, en vroeg zich af hoe men zo’n historisch oud gebouw zo had kunnen laten verweren.

In haar hoofd begon ze aantekeningen te maken voor haar artikel, de cynische inslag die Elliot wilde indachtig. In plaats van de schoonheid van de kust, richtte ze zich op de grijze wolken. In plaats van het wonder van het weidse uitzicht op de oceaan vestigde ze de aandacht op het sombere rotsgebergte in de verte. Hoewel het enerzijds onvoorstelbaar mooi was, bedacht Keira dat het ontmaskeren van de romantiek van Ierland niet zo’n vreselijke uitdaging zou worden. Ze moest alleen weten waar ze moest kijken en hoe ze de zaken kon omdraaien.

Ze reed langs een handvol kleine dorpjes, omgeven door stenen muren. Eentje heette Killanaboy, en ze lachte hardop. Snel zond ze een foto van het naambord van het dorp naar Zach, en hoopte dat hij het zou waarderen.

Ze was zo afgeleid door het komische naambord dat Keira bijna het volgende obstakel op de weg niet opmerkte – een kudde schapen! Ze ging op de remmen staan en kwam net op tijd tot stilstand, waarbij de auto afsloeg. Het duurde even ze van de schrik bekomen was. Ze had daar een hele schapenfamilie omver kunnen maaien!

Keira pakte even een momentje om haar hartslag weer te doen kalmeren. Ze greep haar telefoon en maakte een foto van het groepje schapenbillen. Ze verzond het naar Zach met de titel: vreselijk druk verkeer hier.

Natuurlijk ontving ze geen antwoord. Gefrustreerd door zijn totale gebrek aan interesse stuurde ze dezelfde foto’s naar Nina en Bryn. Beiden antwoordden vrijwel direct met lachende emoji’s, en Keira knikte, tevreden dat tenminste iemand in haar leven aandacht schonk aan haar avonturen.

Keira bracht de motor weer op gang en haalde stapvoets het konvooi schapen in. Ze bekeken haar met alwetende blikken, en bijna bood ze hardop haar excuses aan. Het begon donker te worden, waardoor de rit zelfs nog benarder leek. Het hielp niet dat de enige gebouwen in verre omstreken kerken waren, terwijl plechtige standbeeldjes van de Maagd Maria aan de kant van de weg stonden te bidden.

Eindelijk arriveerde Keira dan toch in Lisdoonvarna, en was blij verrast door wat ze zag. Het leek in ieder geval op een plek waar mensen woonden! Er waren straten waar meer dan een huis stond, waardoor het als een stadje aanvoelde…bijna. Alle gebouwen, huizen en winkels waren klein en bijzonder, stonden vlak aan de weg, en waren in vrolijke regenboogkleuren geschilderd. Keira was blij eindelijk ergens te zijn dat leek op een gemeenschap, in plaats van enkele woonhuizen verbonden door wegen.

Ze ging langzamer rijden en volgde de wegbewijzering tot ze het adres zocht waar ze naar op zoek was, de St. Paddy’s Inn. De B&B stond vlak op de hoek van twee wegen, en was een donkerrood bakstenen gebouw van drie verdiepingen. Van buiten zag het er in Keira’s optiek erg Iers uit.

Ze parkeerde op de kleine parkeerplaats, sprong de auto uit en greep haar bagage uit de achterbak. Ze was bekaf en wilde naar binnen om uit te rusten.

Maar toen ze dichterbij kwam, besefte ze dat rust er niet in zou zitten. Want zelfs van hieraf kon ze de geluiden van vrolijke conversaties en luidruchtig debat horen. Ze kon ook het geluid van live muziek horen, van violen, piano’s en accordeons.

Een bel boven de deur tinkelde toen ze naar binnen liep. Daar zag ze een kleine, donkere kroeg met oud, rood behang en enkele ronde houten tafeltjes. Het was tot de nok toe gevuld met mensen, allemaal met een biertje in de hand. Ze keken haar aan alsof ze meteen konden zien dat ze hier niet hoorde, dat ze niet gewoon een toerist was, maar een Amerikaanse bovendien.

Keira was enigszins overdonderd door de cultuurshock.

“Wat kaan ik je inschenk’n?” zei een man met een sterk accent dat Keira nauwelijks kon verstaan. Ze draaide zich om naar de bar en zag er een oude man achter staan. Hij had een gerimpeld gezicht en uit het midden van zijn verder kale hoofd stak een toefje grijs haar.

“Ik ben Keira Swanson,” zei Keira, terwijl ze op hem af liep. “Van het Viatorum tijdschrift.”

“Ik kaan je niet hor’n! Luider praat’n!”

Keira verhief haar stem boven de live muziek en herhaalde haar naam. “Ik heb hier een kamer gereserveerd,” voegde ze toe, toen de man haar slechts aan keek met een niet-begrijpende frons. “Ik ben een schrijver uit Amerika.”

Tenslotte leek de man dan toch te begrijpen wie ze was en wat ze hier deed.

“Natuurlijk!” riep hij uit terwijl een glimlach zich over zijn gezicht verspreidde. “Van die krant met die chique Latijnse naam.”

Hij had een warme uitstraling, als een lieve grootvader, en Keira voelde zich weer ontspannen.

“Die bedoel ik,” bevestigde ze.

“Ik ben Orin,” zei hij. “Ik ben de eigenaar van de St. Paddy. Ik woon hier ook. En deze is voor jou.” Plotseling werd een pint Guinness op de bar voor Keira gekwakt. “Een traditioneel St. Paddy-welkom.”

Keira was verrast. “Ik ben niet zo’n drinker,” lachte ze.

Orin zond haar een blik. “Wel terwijl je in County Clare bent, meissie! Je bent hier om plezier te maken, evenals de plaatselijke bewoners. Plus, we moeten een toast uitbrengen op je veilige reis! Met dank aan de Heilige Maria.” Hij maakte een kruisteken.

Keira voelde zich wat bedeesd toen ze de Guinness in ontvangst nam en een slokje nam van de romige vloeistof met een sterke smaak. Ze had nooit eerder Guinness geproefd en vond het niet erg lekker. Na een enkel slokje wist ze al dat ze nooit de hele pint op zou kunnen drinken.

“Mensen,” riep Orin naar de klanten van de kroeg, “dit is de Amerikaanse verslaggever!”

Keira kromp ineen toen de hele kroeg zich naar haar omdraaide en begon te klappen en juichen alsof ze een of andere beroemdheid was.

“We vinden het erg spannend dat je hier bent!” zei een vrouw met pluizig haar, die een beetje te dicht naar haar toe leunde en iets te breed glimlachte naar Keira’s smaak. Toen voegde ze met een ondertoon toe, “Misschien zou je die Guinness-snor willen afvegen.”