Het was tijd om te eten, dus ging Emily iedereen voor naar de eetkamer. Alle gasten namen de opgeknapte kamer in zich op en uitten allemaal hun bewondering.
“Ik kan jullie de balzaal helaas niet laten zien,” zei Emily. “Het raam is beschadigd geraakt tijdens de storm, dus er zitten weer planken voor.”
Niemand leek het erg te vinden. Ze waren te zeer in de ban van de eetkamer. Ze gaven overal complimenten over, van de bloemen die Emily had uitgekozen tot aan de kleur van het tapijt en het behang dat ze gekozen had.
“Je kunt heel goed bloemschikken,” zei Raj, en hij klonk onder de indruk.
“En zijn die stoelen niet fantastisch?” grapte Serena, en ze haalde haar hand over de stoelen die ze voor Emily had gereserveerd bij de vlooienmarkt van Rico.
Het duurde even voor iedereen zat. Toen ze eenmaal zover waren, ging Emily naar de keuken om het eten te serveren. Door het geluid van het geklets dat uit de eetzaal kwam, voelde ze zich warm en geliefd.
Ze ging naar de keuken en ging snel even kijken bij Mogsy en de puppy’s in de bijkeuken. Ze sliepen allemaal tevreden, zonder enige zorg. Toen ging ze terug naar de keuken en begon ze het eten op te scheppen.
“Heb je hulp nodig om het allemaal op tafel te krijgen?” vroeg Serena bij de deur.
“Heel graag,” zei Emily. “Ik krijg vreselijke flashbacks van mijn periode als serveerster.”
Serena lachte en hielp Emily vijf borden te dragen. Zelf droeg ze er ook zoveel, en samen gingen ze naar de eetkamer, waar ze begroet werden door bewonderende “ooh’s” en “ah’s.”
Emily was een beetje gefrustreerd: Daniel had hier moeten zijn om haar te helpen. Ze had bedacht dat ze hun relatie bekend wilde maken op het feestje. Ze had willen zien hoe de mensen hierop zouden reageren, wat ze ervan vonden dat ze een relatie had met een van hen. Ze had gedacht dat het haar misschien een streepje voor zou geven. Maar Daniel was verdwenen en dus moest ze alles alleen doen.
Zodra iedereen een bord had, gelukkig was er genoeg eten voor iedereen, kon de maaltijd beginnen.
“Emily, jouw vader ging toch naar een katholieke school?” vroeg de burgemeester.
De vork die op weg was geweest naar Emily’s mond stopte opeens. “O,” zei ze ongemakkelijk. “Dat weet ik eigenlijk niet.”
“Ik weet zeker dat we elkaar verhalen hebben verteld over gemene nonnen,” zei de burgemeester snel, aanvoelend dat Emily zich ongemakkelijk voelde bij gesprekken over haar vader.
Maar Cynthia leek niets door te hebben. “O, je vader, Emily. Hij was zo’n fantastische man,” riep ze uit. Ze hield haar glas hoog in de lucht. Iedere keer dat ze met haar handen bewoog kwam er rode wijn dicht bij de rand van het glas, en dat gebeurde vaak. “Ik weet nog een keer, het moet al wel twaalf jaar geleden zijn want het was voor de geboorte van Jeremy en Luke, toen ik mijn figuur nog had.” Ze pauzeerde en lachte.
Emily zei niet tegen haar dat het minstens twintig jaar geleden moest zijn, maar aan het ongemakkelijke geschuifel aan de eettafel en de afgewende blikken merkte ze dat genoeg mensen het dachten, en dat ze het rot voor haar vonden.
“Het was de eerste keer dat hij naar mijn winkel kwam,” vervolgde Cynthia, “en hij vroeg om een heel specifiek boek, een oud boek dat niet meer gedrukt werd. Ik kan me de titel niet meer goed herinneren, maar het had iets te maken met bloemenfeetjes. Nu wist ik dat hij in het huis aan West Street was gaan wonen en ik had hem een paar keer gezien. Iedere keer dat ik hem zag was hij alleen. Dus ik kijk naar deze volwassen man en ik voel me een beetje nerveus, ik vraag me af waarom hij een verzamelaarseditie wil van een boek over feeën. Ik dacht dat ik hem verkeerd begrepen had, dus ik liep met hem door de boekwinkel en liet hem veel verschillende boeken zien met titels die erop leken, maar hij zei steeds, ‘nee, nee, dat is het niet. Het gaat over feeën.’ Ik had het boek niet, dus ik moest het voor hem bestellen, waardoor de prijs nog hoger werd. Hij leek het helemaal niet erg te vinden, dus ik dacht dat hij zeker wel veel moeite wilde doen om een verzamelaarseditie van een boek over feeën in handen te krijgen. Dus een paar weken later kreeg ik het boek en belde ik hem om te zeggen dat hij het boek op kon komen halen. Ik was een beetje nerveus, maar toen hij kwam had hij een lief meisje in een kinderwagen bij zich. Dat moet jij geweest zijn, Emily. Ik was zo opgelucht, je zal het niet geloven!”
Er viel stilte rond de tafel en de mensen keken naar Emily, om te zien hoe ze moesten reageren. Toen ze zagen dat zij begon te giechelen, begonnen ze ook te lachen. Het precieze moment dat de spanning werd losgelaten was duidelijk voelbaar.
Cynthia rondde haar anekdote af. “Ik zei tegen hem dat ik dacht dat je nog een beetje jong was om het boek te lezen, maar hij zei dat het was voor als je ouder was, dat zijn moeder een exemplaar had gehad en dat hij wilde dat je er ook één kreeg. Is dat niet het liefste wat je ooit hebt gehoord?”
“Ja,” zei Emily met een grijns. “Ik had dat verhaal nog nooit gehoord.” Ze was dankbaar dat Cynthia haar nog een mooie herinnering had gegeven. Ze werd er ook verdrietig van, omdat ze haar vader alleen maar meer miste.
Na het verhaal van Cynthia werd er verder gepraat over het idee om een B&B van het huis te maken.
“Ik denk dat je het moet doen,” zei Sunita. “Van dit huis een B&B maken. Daar krijg je sneller een vergunning voor, omdat iedereen in de stad daarvan kan profiteren.”
“Dat is waar,” zei de burgemeester. “Het zou je ook voor Trevor beschermen.”
Emily grijnsde. Ze kreeg sterk de indruk dat Trevor Mann niet populair was in de gemeenschap en dat hij niet sprak voor de mensen aan de tafel.
“Nou,” zei Emily, en ze nam een slokje wijn, “het is een leuk idee. Maar ik heb nog maar drie maanden geld en dan ben ik blut.”
“Heb je genoeg om een paar slaapkamers klaar te maken?” vroeg Birk.
“Dat is een goed punt,” zei Barbara. “De eetkamer, de woonkamer, en de keuken zijn allemaal al klaar. Als je een slaapkamer klaar hebt, heb je alles wat je nodig hebt om te beginnen. Voilà. Bed & Breakfast.”
Ze had gelijk. Ze hadden allemaal gelijk. Dat was echt alles wat Emily nodig had om haar droom waar te maken. Er was veel aan het huis en de tuin al zo goed dat gasten ervan zouden genieten. Als ze de lat niet te hoog legde, bijvoorbeeld eerst eens één klant over de drempel, en dat kon ze doen zodra ze een slaapkamer had opgeknapt. Zodra ze dan een beetje geld verdiend had, kon ze dat weer investeren in de zaak en nog een kamer opknappen. Zo kon het langzaam groeien.
“Nou, Barbara,” zei Karen, “ze moet natuurlijk ook het ontbijt verzorgen.”
Iedereen lachte.
“Grappig genoeg,” zei Raj, “heb ik een paar kippen die een nieuw thuis nodig hebben. Je zou ze over kunnen nemen, dan heb je verse eieren voor het ontbijt!”
“En je maakt al de beste koffie van de stad,” voegde de burgemeester toe. “Niet vervelend bedoeld, Joe.”
Iedereen keek naar de restauranteigenaar.
“Zo vat ik het ook niet op!” lachte hij. “Ik weet dat koffie niet mijn sterkste punt is. Ik zou Emily hier graag in ondersteunen.”
“En ik ook,” zei Birk.
“En als je advies nodig hebt,” voegde Cynthia toe, “Zou ik graag mijn wijsheid met je delen. Ik was manager van een B&B toen ik in de twintig was. Ongelofelijk dat ze dachten dat ik daar verantwoordelijk genoeg voor was, maar ik heb het niet afgebrand, dus ze hadden vast gelijk.”
Emily kon haar oren niet geloven. Al deze mensen waren bereid haar te helpen. Het was een fantastisch gevoel en ze was overdonderd door hun steun en hun vriendelijke woorden. En ze was nog wel zo afwijzend geweest toen ze hier aankwam. Zoveel dingen waren er in een paar maanden veranderd.
Maar er was iets wat haar geluk in de weg stond. Daniel. Hij woonde hier ook op het landgoed. Zijn manier van leven zou drastisch verstoord worden als ze een B&B opende. Ze zouden hun privacy kwijt zijn. Ze kon het niet doen zonder eerst met hem te praten. Op een bepaalde manier kon het heel goed voor hen uitpakken. Daniel kon samen met haar in het grote huis komen wonen, zodat ze het koetshuis konden verhuren als vrijstaande verblijfplaats, of misschien zelfs een trouwsuite. En de balzaal zou perfect zijn voor trouwfeesten.
Emily’s hoofd was op hol aan het slaan. Misschien had ze een glas wijn te veel op, maar ze voelde zich optimistischer dan ze in jaren had gedaan. Opeens zag de toekomst er helder uit, mooi en veilig.
Ze vroeg zich alleen af waarom Daniel niet hier was om dit moment met haar te delen.
HOOFDSTUK VIJFTIEN
Het was laat en het feest was allang voorbij toen Emily eindelijk het geluid van de motor van Daniel in de straat hoorde rijden en de oprit naar het huis op hoorde komen. Ze stond op uit bed en keek door het raam naar hem terwijl hij zijn helm afdeed en naar het koetshuis liep.
Emily deed haar nachthemd en haar pantoffels aan. Ze liep naar beneden en de voordeur uit. Het gras was zacht toen ze door de tuin naar het koetshuis liep. Er viel licht vanuit het huisje op het gras.
Ze klopte aan en deed een stap achteruit terwijl ze haar armen om zichzelf heen sloeg tegen de kou.
Daniel deed de deur open. Iets aan de blik op zijn gezicht zei haar dat hij al wist waarom ze daar stond.
“Waar ben je geweest?” vroeg ze. “Je hebt het feest gemist.”
Daniel nam diep adem. “Luister, waarom kom je niet naar binnen? We kunnen theedrinken terwijl we het erover hebben, in plaats van hier in de kou te staan.” Hij hield de deur voor haar open. Emily liep naar binnen.
Daniel maakte thee voor hen beiden en Emily bleef de hele tijd stil, wachtte tot hij iets zou zeggen, uitleg zou geven voor zijn gedrag. Maar hij hield zijn mond dicht en ze had geen keus.
“Daniel,” zei ze krachtdadig, “waarom heb je het feest gemist? Waar was je? Ik was bezorgd.”
“Ik weet het. Het spijt me. Ik vind die mensen gewoon niet aardig, oké?” zei hij. “Zij lieten me vallen toen ik een kind was.”
Emily fronste. “Dat is twintig jaar geleden.”
“Met die mensen maakt het niet uit of het twintig jaar of twintig minuten geleden was.”
“Bij de haven was je vol lof,” zei Emily. “En nu heb je opeens een hekel aan ze?”
“Ik vind bepaalde mensen aardig,” wierp Daniel tegen. “Maar het zijn vooral bekrompen dorpelingen. Geloof me, het was erger geweest als ik er geweest was.”
Emily trok een wenkbrauw op. Ze wilde tegen hem zeggen dat hij ernaast zat, dat deze mensen aardig en leuk waren geweest. Dat ze bevriend met hen geraakt was. Maar ze wilde geen ruzie met Daniel, zo aan het prille begin van hun relatie.
“Waarom zei je niet gewoon dat je niet naar het feest wilde komen?” zei ze uiteindelijk, en ze dwong zichzelf haar toon rustig te houden. “Ik voelde me zo idioot, hoe ik daar op je zat te wachten.”
“Het spijt me.” Daniel zuchtte berouwvol terwijl hij een kop thee voor haar neerzette. “Ik weet dat ik niet zo had moeten verdwijnen. Ik ben het gewoon zo gewend om alleen te zijn, om niemand te hebben waar ik die dingen mee moet bespreken. Het hoort bij wie ik ben. Om ineens al die mensen om me heen te hebben, dat is veel om mee om te gaan.”
Emily had met hem te doen, omdat hij zich alleen beter voelde. Het leek haar niet fijn om zo te zijn. Maar het was geen excuus voor hoe hij zich gedragen had.
“Ik bedoel, Cynthia alleen was al erg genoeg geweest,” vervolgde Daniel met een flauwe grijns.
Emily lachte tegen beter weten in. “Je had het me gewoon moeten vertellen,” zei ze.
“Ik weet het,” antwoordde Daniel. “Als ik beloof dat ik niet nog eens zo zal verdwijnen, kun je me dan vergeven?”
Emily kon niet boos op hem blijven. “Ik denk het wel,” zei ze.
Daniel pakte haar hand. “Waarom vertel je me niet hoe het was? Waar hebben jullie het allemaal over gehad?”
Emily keek hem aan. “Ben je geïnteresseerd in mijn gesprekken met mensen van wie je daarnet hebt gezegd dat je ze haat?”
“Als jij het vertelt zal ik helemaal niets haten,” zei Daniel met een glimlach.
Emily rolde met haar ogen. Ze wilde nog wat langer boos blijven op Daniel om hem een lesje te leren, maar ze kon het gewoon niet helpen. En ze had hem groot nieuws te vertellen over de B&B dat ze niet langer voor zichzelf kon houden. Ze kon haar enthousiasme gewoon niet aan banden leggen.
“Nou, het grootste gespreksonderwerp,” zei ze, “was dat ik een B&B van het huis zou kunnen maken.”
Daniel spuugde de slok die hij had genomen bijna weer uit. Hij staarde haar over de rand van zijn theekopje aan. “Een wat?”
Emily voelde zich gespannen, ineens nerveus om Daniel over haar nieuwe droom te vertellen. Wat als hij niet achter haar stond? Hij had haar net verteld dat alleen zijn hoorde bij wie hij was en nu ging ze hem vertellen dat er allerlei vreemdelingen op het landgoed zouden komen.
“Een B&B,” zei ze, haar stem kleiner en meer timide.
“Is dat wat je wilt?” vroeg Daniel, en hij zette zijn kopje neer. “Een B&B runnen?”
Emily vouwde haar handen om het kopje heen om zichzelf te kalmeren en bewoog ongemakkelijk op haar stoel heen en weer. “Nou… misschien. Ik weet het niet. Ik bedoel, ik moet eerst weten of ik er financieel uit kan komen. Ik kan het waarschijnlijk niet eens betalen.” Ze was nu aan het stamelen en probeerde het idee af te zwakken, omdat ze niet zeker wist wat Daniel ervan vond.
“Maar als je het wel kon betalen, zou je dat willen doen?” vroeg hij.
Emily keek hem aan. “Het is wat ik wilde doen toen ik jonger was. Het was eigenlijk mijn droom. Ik dacht alleen niet dat ik er goed in zou zijn, dus heb ik er niet meer aan gedacht.”
Daniel legde zijn hand op de hare. “Emily, je zou het geweldig doen.”
“Denk je dat echt?”
“Ik weet het zeker.”
“Dus je vindt het geen verschrikkelijk idee?”
Daniel schudde zijn hoofd en lachte. “Het is een fantastisch idee!”
Ze lichtte opeens op. “Denk je dat echt?”
“Natuurlijk,” vervolgde hij. “Je zou een geweldige gastvrouw zijn. En als je geld nodig hebt wil ik graag helpen. Ik heb niet veel, maar ik zal je geven wat ik heb.”
Ze was aangedaan door zijn aanbod, maar Emily schudde haar hoofd. “Ik kan je geld niet aannemen, Daniel. Alles wat ik echt nodig heb om te beginnen is een goede slaapkamer en een pot koffie. Zodra ik de eerste gast binnen heb gehaald, kan ik de opbrengst weer in de zaak stoppen.”
“Maar toch,” zei Daniel. “Als er renovaties gedaan moeten worden, werk op het landgoed enzo, dan weet je dat ik graag wil helpen.”
“Echt?” vroeg Emily weer, want ze kon het nog steeds niet geloven. “Zou je dat voor me doen?” Ze dacht weer aan Daniels vrijgevigheid en wat hij allemaal voor haar deed als ze hem nodig had. “Vind je het echt een goed idee?”
“Ja,” verzekerde Daniel haar. “Ik vind het een geweldig idee. Met welke slaapkamer wil je beginnen?”
Tijdens de herstelwerkzaamheden aan het huis de laatste drie maanden waren ze boven nog niet zo ver gekomen. Hier hadden ze alleen de oude kamer van Emily’s ouders (die nu van haar was) en de badkamer afgemaakt. Ze moest nu een van de andere kamers uitkiezen waarop ze zich zouden kunnen concentreren.
“Ik weet het nog niet,” zei Emily. “Waarschijnlijk een van de grote kamers aan de achterkant van het huis.”
“Een kamer met uitzicht op de oceaan?” stelde Daniel voor.
Emily haalde licht haar schouders op. “Ik moet er eerst nog wat meer over nadenken. Maar het zal toch niet zo lang duren om het op te knappen? Ik kan het af krijgen voor het toeristische seizoen. Als ik een vergunning krijg tenminste.”
Daniel leek het met haar eens te zijn. Ze dronken hun thee en bespraken de details, de hoeveelheid tijd en geld die ze nodig zouden hebben om een kamer af te krijgen en een menu voor te bereiden voor de stroom toeristen in de zomer hun kant op kwam.
“Het zou riskant zijn,” zei Daniel. Hij leunde naar achteren en keek naar het papier voor hem, vol cijfers en berekeningen.
“Zeker,” stemde Emily in. “Maar het was ook riskant toen ik ontslag nam en mijn relatie van zeven jaar verbrak. Dat is ook allemaal goed gekomen.” Ze kneep in Daniels arm. Terwijl ze dit deed, voelde ze vertwijfeling bij hem. “Is alles goed?” vroeg ze met een frons.
“Ja,” zei Daniel. Hij stond op en pakte hun lege mokken. “Ik ben gewoon moe. Ik denk dat ik maar naar bed ga.”
Emily stond ook op en ineens had ze door dat hij haar vroeg om weg te gaan. De passie van de avonden ervoor leek helemaal uitgedoofd. De romantiek van hun ochtend in de rozentuin leek vervaagd. De spanning van de motorrit over de klif weg.
Emily sloeg haar nachthemd strak om zich heen en ging naar Daniel toe om hem een zoen op zijn wang te geven. “Zie ik je later?” vroeg ze.
“Uh-huh,” antwoordde hij, zonder haar aan te kijken.
Emily verliet verward en gekwetst het koetshuis en liep koud en eenzaam terug naar haar eigen huis om de nacht alleen door te brengen.
*
“Goedemorgen, Rico!” riep Emily toen ze de volgende morgen de donkere, overvolle vlooienmarkt binnenkwam.
In plaats van Rico, was het Serena die tevoorschijn kwam vanachter een tafel die ze artistiek uit elkaar aan het halen was. “Emily! Hoe gaat het met Meneer Lekker Ding? Ik heb helemaal niet de kans gehad om er tijdens het feest met je over te praten.”
Daniel was wel het laatste waar Emily het nu over wilde hebben. “Als je het me twee dagen geleden had gevraagd, had ik je kunnen vertellen dat het geweldig ging. Maar nu weet ik het niet zo zeker.”
“O?” zei Serena. “Hij is er dus zo één?”
“Wat voor een?”
“Zo’n man die te diep valt en dan zo bang wordt dat hij er koud van wordt. Ik heb het al duizend keer gezien.”
Emily wist niet zeker hoe iemand van twintig wat dan ook al duizend keer gezien kon hebben, maar dat zei ze niet. Ze wilde nu niet echt een gesprek over Daniel hebben.
“Ik ben op zoek naar een aantal specifieke stukken,” zei Emily. Ze zocht in haar tas naar de lijst die zij en Daniel de avond daarvoor samen hadden opgesteld, voor hij haar zo’n beetje uit zijn huis had gezet. Ze gaf de lijst aan Serena. “Ik ben nog niet zo ver om iets te kopen, ik wil gewoon weten wat het ongeveer gaat kosten.”
“Tuurlijk,” zei de jongere vrouw vrolijk. “Ik zal eens rondkijken.” Ze wilde net de winkel inlopen toen ze pauzeerde. “Hé, dit zijn allemaal spullen voor de slaapkamer. Is dit…”
“Voor een B&B?” Emily glimlachte en bewoog haar wenkbrauwen op en neer. “Jazeker.”
“Dat is zo cool!” riep Serena uit. “Ga je het echt doen?”
“Nou,” zei Emily, “Ik moet eerst een vergunning krijgen, dus moet er een stadsbijeenkomst komen.”
“Oh pfft, dat wordt een makkie,” zei Serena, en ze maakte een nonchalant handgebaar. “Betekent dit dat je niet naar New York terug gaat?”
“Ik heb eerst de vergunning nodig,” herhaalde Emily op iets strengere toon.
“Begrepen,” zei Serena, en ze klikte met haar vingers. “Eerst de vergunning.” Ze grinnikte en liep weg.
Emily glimlachte bij zichzelf, blij dat er in ieder geval één persoon was die graag wilde dat ze in Sunset Harbor bleef. En niet alleen omdat de omgeving er baat bij zou hebben, maar omdat ze haar aardig vond.
Ze liep naar de lade met deurknoppen en begon erin te rommelen. De verzameling van Rico was bijna net zo groot als die van haar vader, maar die van Rico zag er veel beter uit. Ze overwoog lichtblauw voor het kleurenschema van de kamer, en wilde verfijnde glazen knoppen voor de lades.
Terwijl ze in de lade aan het zoeken was, hoorde ze achter zich twee stemmen de winkel in komen.
“Stella zegt dat ze hem gisteren weer op de klif gezien heeft en dat hij urenlang rondreed op zijn motor,” zei een van de stemmen.
Emily pauzeerde en deed haar best om hen beter te horen. Zou het over Daniel kunnen gaan? Hij reed graag met zijn motor over de kliffen en hij was gisteren heel lang weggeweest.
“En hij was ook bij het festival in de haven,” zei de tweede stem.
Emily voelde dat haar hart sneller ging kloppen. Daniel was bij het festival geweest. Alle andere mensen natuurlijk ook, maar niet iedereen reed met zijn motor over het pad bij de kliffen. Ze was er zeker van dat ze over Daniel aan het roddelen waren.
“Je denkt toch niet dat hij hier weer naartoe is verhuisd?” zei de tweede stem.
“Nou, Stella heeft een theorie dat hij nooit is weggedaan,” zei de eerste.
“O jee. Echt? Ik krijg de koude rillingen bij het idee alleen. Bedoel je dat hij de hele tijd bij dat oude huis heeft gezeten?”
“Ja, precies. Stella zei dat iemand tegen haar had gezegd dat hij bij de garageverkoop van dat nieuwe meisje was.”
Emily voelde haar lichaam koud worden terwijl de stemmen verder roddelden.
“Echt? Oh jeetje. Iemand zou haar moeten waarschuwen!”
Emily wist nu zeker dat ze het over Daniel hadden. Ze stapte vanuit de schaduw naar voren. “Waarvoor moet ik gewaarschuwd worden?” zei ze op koele toon.
De twee vrouwen stopten en staarden naar haar als schichtige konijnen.
“Ik zei,” herhaalde Emily, “waarvoor moet ik gewaarschuwd worden?”
“Nou,” begon de eerste vrouw, en plotseling beefde haar stem. “Stella was degene die zei dat ze hem gezien had.”
“Dat ze wie gezien had?”
“De zoon van de Moreys, ik ben zijn naam vergeten. Dustin. Declan.”
“Douglas,” vertrouwde de andere vrouw haar toe.
“Nee, het is exotischer. Komt minder vaak voor,” wierp de eerste tegen.
Emily deed haar armen over elkaar en trok een wenkbrauw op. “Hij heet Daniel. En wat is er met hem?”
“Nou,” zei de eerste vrouw, “hij heeft een reputatie.”
“Een reputatie?” zei Emily.
“Met vrouwen,” voegde ze toe. “Hij heeft veel harten gebroken, die Declan.”
“Douglas,” zei de tweede vrouw.
“Daniel,” corrigeerde Emily hen beide.
De eerste vrouw schudde haar hoofd. “Daniel is zijn naam niet, liefje. Ik kan me niet herinneren wat zijn echte naam is, maar het is niet Daniel.”
“Ik zeg je dat het Douglas is,” zei de tweede vrouw.
Emily begon gefrustreerd te raken. Ze wilde niet geloven wat de vrouwen over Daniel zeiden over de vrouwen in zijn verleden, maar ze kon het niet helpen dat ze haar diep vanbinnen aan het twijfelen brachten. “Luister, ik weet zeker dat dat gewoon allemaal heel lang geleden is. Mensen veranderen. Daniel is niet meer zo en ik ga hier niet met jullie over in discussie. Jullie moeten je met je eigen zaken bemoeien, oké?”
De eerste vrouw fronste. “Daniel is zijn naam niet! Echt meisje, ik woon hier al heel wat langer dan jij. Die jongen heet geen Daniel.”
De tweede vrouw klapte in haar handen. “Ik heb het. Dashiel.”
“Ja, dat is het! Dashiel Morey.”
Op dat moment kwam Serena weer tevoorschijn. Ze bleef stilstaan toen ze de twee oude vrouwen daar zag staan en zag dat Emily de kluts kwijt was.
“Ik moet gaan,” zei Emily. Ze draaide zich om en liep de winkel uit.
“Wacht, en je lijst dan?” riep Serena haar na terwijl Emily verdween.
Zodra ze in de lentezon stond, boog Emily zich voorover en haalde ze diep adem. Het voelde alsof ze aan het hyperventileren was. Haar geest leek snel rondjes te draaien. Ze wist dat de oude vrouwen gewoon bemoeials waren, maar hun woorden hadden wel effect op haar gehad. Ze waren zo zeker geweest over Daniels naam, over hoe hij zich in het verleden gedragen had tegen vrouwen. En Emily was dan wel samen geweest met Daniel in geest, lichaam en ziel, ineens had ze heel sterk het vreselijke gevoel dat ze hem helemaal niet kende, dat je een persoon nooit echt kon kennen. Haar vader had haar dat geleerd. Als een liefhebbende familieman zijn gezin voorgoed kon verlaten, kon een man die ze nog maar een paar maanden kende liegen over zijn naam.
En over zijn intenties.