Het stadhuis van Sunset Harbor was een formeel, maar pittoresk gebouw van rode bakstenen. Er stonden kleine bomen langs de oprijlaan en buiten stond een oud houten bord met gouden, versierde letters. Emily rende de trap op, liet haar map met papieren in haar haast bijna vallen, en ze had bijna het gevoel dat de voorouders van de stad naar haar keken.

Ze rende naar binnen door de dubbele deuren en naar de ontvangstbalie, waar een vrouw vriendelijk naar haar glimlachte.

“Hallo, ik ben laat voor de bijeenkomst,” zei Emily. Ze zocht tussen haar papieren naar de brief waarin stond in welke kamer ze verwacht werd. “Ik kan me niet herinneren in welke kamer het was. Het gaat over het huis aan West Street.”

“Jij moet de B&B-dame zijn,” zei de receptionist met een alwetend lachje. “Hier is je naamplaatje. De bijeenkomst is naar de grote zaal verplaatst, omdat er zoveel interesse was. Het is gewoon door de dubbele deuren aan de rechterkant.”

“Bedankt,” zei Emily. Ze maakte haar naamplaatje vast aan haar jurk en vroeg zich af wat “veel interesse” betekende.

Ze liep naar de dubbele deuren die de vrouw had aangewezen en trok ze open. Ze was verbijsterd toen ze zag hoeveel mensen er waren. Er waren veel inwoners gekomen voor de discussie. Ze zag de Patels, Joe van het restaurant, de Bradshaws en Karen van de buurtwinkel. De mensen vonden het duidelijk belangrijk of haar huis een B&B zou worden.

Haar hart maakte een sprongetje toen ze Daniel helemaal voorin zag zitten. Hij was gekomen. Hij had haar dit keer niet in de steek gelaten. Steeds meer mensen keken naar haar terwijl ze zich naar voren haastte en naast hem ging zitten. Hij kneep in haar knie en gaf haar een knipoog.

“Je kunt het,” zei hij.

Op dat moment zag Emily Trevor Mann vanaf de andere kant van het looppad naar haar kijken, met een opgetrokken wenkbrauw en een spottende blik. Ze beantwoordde zijn koele blik met toegeknepen ogen.

Gelukkig had ze alleen de eerste vijf minuten van de bijeenkomst gemist. De burgemeester was net klaar met het voorstellen van de mensen van de jury en het bespreken van de agenda.

“Dus,” zei hij, en hij gebaarde naar Emily en Trevor, “jullie hebben het woord. Geef ons jullie argumenten, alsjeblieft.”

Trevor verspilde geen seconde. Hij sprong op en wendde zich tot het publiek.

“Ik bewoon het landgoed achter dit huis,” begon hij. “En ik ben er zeer op tegen dat het een nieuwe bestemming krijgt als B&B. We hebben al B&B’s in de stad, we hoeven er niet nog één in een woonstraat als West Street. Het zou mijn leven enorm verstoren.”

“Nou,” zei Emily zachtjes, “eigenlijk woon je helemaal niet op het landgoed. Het is je tweede huis, toch?”

“Eigenlijk,” siste Trevor, “is jouw huis helemaal niet van jou.”

“Touché,” mompelde Emily zacht. Ze besefte dat Trevor Mann zich helemaal niet zou inhouden en zeker gemeen zou spelen als het moest.

Ze bewoog ongemakkelijk heen en weer op haar stoel, overdonderd door de situatie, en luisterde terwijl hij doorratelde over statistieken van geluidsoverlast en afval dat vaker opgehaald moest worden, het toerisme en de lokale bevolking die uit de omgeving zouden worden geprijsd door precies “dit soort zaken.” Emily probeerde steeds iets te zeggen, maar Trevor gaf haar de kans niet. Ze begon zich te voelen als een vis die naar adem hapte, omdat ze alleen maar haar mond open en dicht kon doen.

“Uiteindelijk,” zei Trevor Mann, “hebben we te maken met een onervaren vrouw die niets weet over hoe ze een eigen zaak moet runnen. Ik wil in ieder geval niet dat het land achter mijn huis gebruikt wordt voor haar ijdelheid.”

Hij ging triomfantelijk zitten en hij verwachtte duidelijk applaus of instemmende geluiden. In plaats daarvan bleef het doodstil.

“Ga je die arme vrouw nu eindelijk iets laten zeggen?” zei Dr. Patel.

Vanuit het publiek werd er “Inderdaad!” geroepen. Emily was blij dat de inwoners achter haar stonden. Voor het eerst had ze het gevoel dat ze hier echte vrienden had gemaakt en dat had ze nu echt nodig, na haar ruzie met Amy. Toen ze aan Amy dacht, begonnen de vlinders in haar buik nog harder te fladderen.

Ze ging staan en voelde dat iedereen in de ruimte naar haar keek. Ze schraapte haar keel en begon.

“Allereerst, wil ik dat jullie weten hoe fijn ik het vind dat jullie allemaal gekomen zijn. Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat ik niet erg populair was toen ik hier voor het eerst aankwam. Ik was op mezelf en sceptisch. Maar de stad liet me alleen maar liefde, warmte, vrijgevigheid en vriendschap zien. Dankzij jullie ben ik van deze plek gaan houden, van jullie allemaal. Ik voel me weer zoals ik me voelde toen ik hier als klein meisje kwam. Jullie zijn allemaal als ouders voor me geweest, als mentors en hebben me laten zien hoe ik een vrouw moest worden. Ik wil niet rijk worden. Ik wil gewoon de kans krijgen om in deze stad te wonen en om te kopen wat ik nodig heb om hier te leven. Ik wil het huis van mijn vader renoveren, het huis dat meer voor hem betekende dan wat dan ook ter wereld. Ik ben nog niet klaar om weg te gaan. En ik wil ook gewoon de kans krijgen om iets terug te geven aan deze gemeenschap.”

Emily zag veel mensen bemoedigend glimlachen. Anderen veegden zelfs hun tranen weg met tissues. Ze praatte verder.

“Het huis aan West Street was van mijn vader. De meeste mensen hier kenden hem. Ik geloof, als ik luister naar de warme verhalen die jullie me verteld hebben, dat hij heel geliefd was in de gemeenschap.” Ze voelde dat de emoties haar wilden verstikken. “Ik mis mijn vader. Ik denk dat jullie hem ook missen. Zijn huis renoveren voelt als een eerbetoon aan hem. Door er een B&B van te maken wil ik de stad waarvan hij hield eren. Ik vraag alleen maar om een kans om hem trots te maken. Om jullie trots te maken.”

Op dat moment begon de hele zaal te applaudisseren. Emily was dolblij met de mensen om haar heen, met de liefde en zorg die ze had gekregen zodra ze deze mensen had toegelaten in haar leven.

Nog voordat de mensen klaar waren met klappen, stond Trevor Mann weer op.

“Dat is heel aandoenlijk, mevrouw Mitchell,” zei hij. “En het is heel lief dat je iets terug wilt geven aan de gemeenschap, maar ik moet er toch weer de nadruk op leggen dat je niet gekwalificeerd bent om zo’n groot huis te renoveren, laat staan een B&B te runnen.”

Daar gingen ze dan. Het gevecht was begonnen. En Emily was er klaar voor.

“In tegenstelling tot wat meneer Mann gelooft,” zei ze, “ben ik niet onervaren. Ik ben al maanden aan het werk geweest in het huis en in die tijd heb ik het helemaal getransformeerd.”

“Ha!” riep meneer Mann uit. “Ze heeft gisteren nog een broodrooster opgeblazen!”

Emily negeerde zijn pogingen om haar onderuit te halen. “Ik heb ook alle vergunningen verkregen die nodig zijn voor het werk dat gedaan is en de plannen voor het werk dat gedaan zou moeten worden om het gebouw van een huis in een bedrijf te veranderen.”

“O, echt?” spotte Trevor. “Wil je me zeggen dat je vergunningen voor riolering en elektriciteit hebt? Van gediplomeerde ambachtslieden?”

“Ja, die heb ik,” zei ze, en ze haalde de formulieren die Cynthia haar had gegeven tevoorschijn.

“En heb je ook een HHE-200 formulier voor het afvoeren van afvalwater?” zei Trevor, en hij klonk steeds gefrustreerder. “Heb je dat ook ingevuld?”

Emily haalde nog een paar van Cynthia’s documenten uit haar map. “Drie kopieën, zoals het hoort.”

Trevors gezicht begon rood aan te lopen. “En die schuur die beschadigd is geraakt tijdens de storm? Die kun je niet zo laten staan, dat is gevaarlijk. Maar als je het herstelt, moet het wel overeenstemmen met de verordening voor landgebruik.”

“Daar ben ik me van bewust,” antwoordde Emily. “Dit zijn mijn bouwtekeningen voor de beschadigde bijgebouwen. En voor je het vraagt, ja, ze zijn in overeenstemming met de Internationale Bouwverordeningen van 2009. En,” vervolgde ze, en ze verhief haar stem zodat Trevor haar niet kon onderbreken, “ik heb er een stempel van Maine State Architecten op laten zetten.”

Trevor fronste boos. “Dit is allemaal irrelevant,” beet hij haar eindelijk toe, niet langer in staat zijn frustratie onder controle te houden. “Je vergeet het belangrijkste. Dit huis is al jaren geleden onbewoonbaar verklaard. En haar achterstallige belastingen zijn niet betaald. Ze woont daar illegaal en technisch gezien is het huis niet eens van haar.”

Het werd stil in de zaal en iedereen keek naar de burgemeester.

Emily’s hart klopte in haar keel; dit was het moment van de waarheid.

Eindelijk ging de burgemeester staan en hij keek de zaal in. Hij probeerde zijn grijns te verbergen, maar hij slaagde daar helemaal niet in.

“Ik denk dat we allemaal genoeg hebben gehoord, of niet?” zei hij. “Het huis werd onbewoonbaar verklaard omdat het zolang leeg had gestaan. Maar we zijn er allemaal geweest, en het is nu meer dan bewoonbaar: het is mooi.”

Het publiek juichte in instemming.

“En wat de achterstallige belastingen betreft,” vervolgde hij, “Emily kan die in termijnen betalen. Ik weet zeker dat onze stad liever heeft dat een bewoner ze afbetaalt, hoe laat ook, dan dat er helemaal geen belasting wordt betaald. En bovendien zullen de nieuwe belastingen en de commercie die gegenereerd zullen worden door de B&B de stad veel meer opleveren.”

Hij wendde zich tot Emily en lachte warm naar haar.

“Ik ben bereid Emily de vergunning te geven om een B&B van het huis te maken.”

Het publiek juichte hard. Emily’s mond viel open, ze kon niet geloven wat er net gebeurd was. Trevor Mann zat stil op zijn stoel, compleet verbijsterd.

Mensen kwamen naar Emily toe, schudden haar hand, kusten haar op de wang, klopten haar op haar schouder. Emily beet op haar onderlip, overdonderd door emotie. Birk en zijn zoon Jason, de brandweerman die Emily ontmoet had, kwamen haar feliciteren. Raj Patel herinnerde haar aan de kippen waar hij een nieuw huis voor zocht.

“Als je hulp nodig hebt met de riolering of de elektriciteit, wil ik je graag helpen,” zei een man en hij gaf haar een visitekaartje.

“Barry,” las ze op het kaartje. “Bedankt. Ik zal contact met je opnemen.”

Karen zei dat als ze alles bij de buurtwinkel zou komen kopen, ze wel een groothandel-deal zouden kunnen sluiten. Emily voelde zich overdonderd door ieders vrijgevigheid en steun.

“Als je je B&B opent, mag ik de huiskunstenaar zijn, toch?” zei Serena, en ze gaf haar vriendin een grote knuffel.

Emily’s antwoord was een lach.

Daniel kwam door de menigte naar haar toe, nam haar in zijn armen en hield haar dicht tegen zich aan. “Ik ben zo trots op je.”

“Ik kan het niet geloven!” riep Emily uit en ze gooide haar hoofd in haar nek en lachte terwijl hij haar ronddraaide. “We hebben een vergunning! Ik wed dat je nooit had gedacht dat ik zo ver zou komen toen je me voor het eerst ontmoette.”

Daniel schudde zijn hoofd. “Om heel eerlijk te zijn, dacht ik dat je iets stoms zou doen zoals per ongeluk het gas aan laten staan en het huis opblazen. Het was puur eigenbelang dat ik je hielp,” voegde hij voor de grap toe.

“Is dat zo?” zei Emily. Ze leunde naar voren en gaf hem een zachte kus op zijn lippen.

Daniel kuste haar lief terug. Emily ademde hem in, en dacht aan hoe onvoorspelbaar het leven kon zijn. Nog niet zo lang geleden had ze Ben gezoend en had ze gedacht dat ze met hem zou trouwen. Ze was zo stom geweest. Met Daniel zoenen voelde zo anders.

Toen hij haar weer op de grond zette, keek Emily naar hem op en nam zijn hand in de hare. Ze dacht aan de woorden van Amy, aan hoe moeilijk het was om een eigen zaak te beginnen. Dat de meeste mensen binnen een jaar faalden. “Nu wordt het serieus,” zei ze tegen Daniel. “De planning. De financiële investeringen. Het is een groot, groot risico.”

Daniel knikte. “Ik weet het. Maar zullen we het niet eerst vieren? Gewoon van het moment genieten.”

“Je hebt gelijk,” zei ze lachend. “Dit is een overwinning. We moeten het vieren. Maar je kunt beter niet te veel drinken. Je moet morgenochtend vroeg opstaan.”

Daniel fronste, in de war. “Echt? Waarom?”

Emily wierp hem een blik toe. “Ik weet waar je steeds naartoe gaat,” zei ze. “De jachthaven.”

“O, dat,” zei Daniel ineens ongemakkelijk. “Wat is daarmee?”

“Ik heb iemand geregeld om een nieuwe motor voor je boot te leveren.”

Daniels ogen werden groot van verbazing. “O ja? Maar daar heb je het geld niet voor!”

Ze glimlachte. “Jij had het geld ook niet toen je een broodrooster voor me kocht, maar je deed het toch, gewoon om me op te vrolijken toen het voelde alsof de wereld tegen me was. Dus ik wilde iets voor jou doen, om je te bedanken.”

Daniel zag er gelukkig uit en Emily wist dat het het kleine financiële offer waard was, alleen al om die blik op zijn gezicht te zien.

“Oké, nu moeten we zeker naar Gordons bar!” zei Daniel.

Emily trok haar wenkbrauwen op. “Echt? Jij wilt de stad in? En al die bemoeials en hun gefluister dan?”

Daniel haalde alleen maar zijn schouders op. “Het maakt me niet meer uit wat zij denken. Jij bent wat telt.” Hij kuste haar op haar hoofd.

Emily sloeg haar armen om zijn middel.

Toen ze zich omdraaiden om te gaan, zag ze dat iemand bij de deur stond te kijken. Het was Amy. Emily pauzeerde en zette zichzelf schrap. Maar in plaats van een confrontatie te zoeken, deed Amy allebei haar duimen omhoog. Toen gaf ze Emily een handkus, en vertrok.

“Wie was dat?” vroeg Daniel.

Emily glimlachte bij zichzelf. “Gewoon iemand uit mijn verleden.”

HOOFDSTUK TWINTIG

Het huis was vol mensen, die naar binnen en naar buiten liepen. Er was veel werk te doen nu ze de vergunning hadden en ze waren meteen begonnen. Er waren zoveel mensen die Emily wilden helpen met pleisterwerk, schuren en het schoonmaken van de ramen, in ruil voor steun voor hun bedrijf, en zij was bereid om hun vrijgevigheid aan te nemen. Het voelde raar dat er zoveel mensen in het huis waren, nadat ze er zo lang alleen met Daniel was geweest. Maar Emily wist dat ze eraan zou moeten wennen; toen ze besloot een B&B te gaan runnen, had ze ervoor gekozen dagelijks mensen in haar leven toe te laten.

Ze overzag de levering van de ontvangstbalie die Rico haar had gegeven. Het zag er prachtig uit in de foyer. Daarna werkte Barry de elektricien naar beneden om de kassa te installeren die op de balie zou komen te staan. Toen arriveerde Raj in zijn witte busje.

“Levering van bloemenmanden!” zei hij, lachend.

“Geweldig,” antwoordde Emily.

Raj was nog maar net uit zijn busje geklommen, toen er nog een busje de oprit op reed.

“We hebben een kleed, een gangloper voor ene mevrouw Emily Mitchell,” zei de bezorger, en keek op zijn klembord. “Waar wilt u het hebben?”

“Deze kant op,” antwoordde Emily, en ze ging hem voor door het huis.

Daniel was in de keuken koffie aan het maken voor iedereen. Ze kon hem daar horen kletsen tegen de honden. Emily had een plek kunnen vinden voor alle puppy’s, behalve voor de kleinste van het nest, Regen en Mogsy. Cynthia nam er eentje voor haar zoon Jeremy, Raj had afgesproken dat hij haar een gratis bloemenmand zou geven in ruil voor Bliksem, de wildebras, Jason de brandweerman nam er een als een cadeau voor zijn nieuwe dochter, en Joe van het restaurant had om de laatste gevraagd. Emily was blij dat de stad haar weer hielp en ze wist dat alle puppy’s het fijn zouden hebben in hun nieuwe huizen.

Emily leidde de bezorger van het tapijt naar boven, naar de overloop. “Hier,” zei ze.

Ze keek toe terwijl hij de nieuwe crèmekleurige loper uitrolde. Het zag er geweldig uit in de gang en vulde haar kleurenschema van grijs, blauw en wit perfect aan.

Het huis begon er al uit te zien als een echte B&B en Emily voelde zich steeds enthousiaster over hoe alles samenkwam. Ze was nog steeds zenuwachtig, maar het waren meer zenuwen van verwachting dan van angst. Het was alsof ze hier haar hele leven naartoe had geleefd, alsof ze eindelijk was waar ze altijd al had moeten zijn.

Emily bedankte de bezorger en hij vertrok. Zodra hij weg was, liep ze over het zachte nieuwe tapijt, probeerde het uit als een kind met een nieuw speeltje. Ze zat vol spanning en keek uit naar de toekomst. Maar ze wist dat er nog één belangrijke kamer was waar ze grote renovaties moest verrichten, de kamer die eigenlijk het allerbelangrijkst was. Ze had het tot nu toe vermeden, maar opeens voelde ze dat ze daar naar binnen zou kunnen gaan, om te doen wat ze moest doen.

Ze liep over de nieuwe gangloper, langs de vele kamers die op een dag bij de B&B zouden horen maar nu nog leeg waren en stopte voor de gesloten deur van de kamer die ooit van haar en Charlotte was geweest. Emily legde haar handen tegen het hout en haalde diep adem. Ze twijfelde even en vroeg zich af of ze de juiste beslissing had gemaakt. Dit was de kamer die ze het mooist kon maken, met de mezzanine en de grote ramen met hun fantastische uitzicht op de zee. Daarbij was dit het stilste gedeelte van het huis. Vanuit zakelijk perspectief was dit de beste kamer voor de gasten. Maar dat betekende dat Emily eindelijk alles in dozen moest gaan doen. Het succes van de onderneming hing af van hoe ze deze kamer zou opknappen.

Emily zette zich schrap, opende de deur en stapte naar binnen. Ze nam de tijd, nam het allemaal in zich op, liet de herinneringen van de kamer in haar huid trekken. Toen ging ze op de vloer zitten en begon ze zorgvuldig alle kinderboeken, het speelgoed,en de kleren in te pakken, met pijn in haar hart. Terwijl ze dit deed, wist ze dat ze de juiste keuze had gemaakt. Het deed pijn om haar kindertijd in dozen te doen, maar het had haar ook pijn gedaan om te negeren wat er achter die deur zat, nog meer dan ze zich realiseerde. Misschien zou ze nu dat deel van haar leven achter zich kunnen laten en verder kunnen gaan.

In het begin van de middag werd het huis stil, omdat de vaklieden gingen lunchen. Emily stond op en keek rond, de laatste dingen die in de kamer hadden gelegen nu in dozen en op hun speciale plek op zolder, de kamer kaal en leeg. Morgen zou het renovatiewerk beginnen. Het roze behang zou weggehaald worden en de kamer zou wit worden geschilderd. Hetzelfde gold voor het hout van de mezzanine. Emily had al een dekbed en meubels met een verweerd uiterlijk voor de kamer gekocht, zodat het alleen maar naar binnen gebracht en op hun plaats gezet hoefde te worden.

Emily ging op het bed zitten en staarde naar het prachtige uitzicht op de zee en de mooie, strakblauwe lucht, tevreden met de wetenschap dat ze echt de juiste keuze had gemaakt. Deze keer had ze de toekomst voor het verleden laten gaan, en had ze vooruit gekeken, in plaats van zichzelf naar achteren te laten sleuren. Door deze kamer uit te kiezen voor de B&B, voelde het voor Emily alsof ze zichzelf toestemming gaf om verder te gaan met de volgende stap in haar leven, dat ze eindelijk het verleden los kon laten, samen met het misplaatste schuldgevoel dat ze al die tijd had gehad over de dood van haar zus.

Ze pakte de laatste doos en bracht hem naar de zolder. Toen ze bij de deur aankwam, hoorde ze een bonk en toen ze zich omdraaide zag ze dat er een foto van de muur was gevallen. Ze was vergeten hem eraf te halen. Ze raapte hem op en legde hem boven op de laatste doos. Terwijl ze dit deed, realiseerde ze zich dat het een foto van haar en Charlotte was, in hun regenjassen, vrolijk lachend. Op dat moment wist Emily zeker dat het een teken van haar zus was, dat ze haar toestemming gaf om verder te gaan met haar leven.

Op dat moment hoorde Emily iemand aankloppen bij de voordeur. Ze zette de laatste doos neer en liep naar beneden. Toen ze de deur opendeed, zag ze dat er volop zon op het gazon scheen. De middagzon stond hoog in de lucht en bescheen de mooie tuin rond het huis, waardoor de felle kleuren van de bloemen van Raj en de bijpassende hangende manden met bloemen nog mooier waren.

Er stond een bezorger van UPS op de drempel. “Emily Mitchell?”

“Ja, dat ben ik,” zei ze, en ze nam zijn pen om voor het pakje te tekenen, blij toen ze doorkreeg wat het was.

“Wat is dat?” vroeg Daniel, die door de gang naar haar toe liep.

Emily bedankte de man van UPS toen hij wegliep. Toen wendde ze zich tot Daniel. “Het is het bord.”

“Is het er al?” riep Daniel uit. “Wat voor naam heb je gekozen?”

Ze had in het geheim aan de naam gewerkt, omdat ze niet wilde dat iemand anders invloed zou hebben op haar besluit. Mensen hadden haar heel veel suggesties gegeven maar ze wist dat de naam iets voor haar moest betekenen, dat zij die keuze alleen moest maken.

“Niet spieken,” zei ze, terwijl ze het papier wegscheurde en het bord bekeek. Het was prachtig, een mix van smaakvol en landelijk, wat perfect bij het huis zou passen.

Met Daniels hulp hing ze het bord op zijn plek. Ze voelde zich gelukkig toen ze een stap terug deed en naar het gloednieuwe bord keek dat trots boven de deur hing.

“De Herberg van Sunset Harbor,” las Daniel hardop.

“Wat vind je ervan?” antwoordde Emily.

“Ik vind het geweldig,” zei Daniel, en hij trok haar dicht tegen zich aan.

Op dat moment hoorde Emily het geluid van banden op het grind. Zij en Daniel draaiden zich om en zagen een onbekende auto het pad oprijden. Hij stopte voor het huis, en er stapte een man uit, die een koffer met zich mee sleepte.

“Goedemorgen,” zei hij. “De dame van de buurtwinkel heeft uw B&B aanbevolen. Heeft u een kamer vrij?”

Emily’s hart maakte een blij sprongetje. Ze keek snel naar Daniel en grijnsde, wendde zich toen weer tot de man en antwoordde met haar meest professionele stem: “Ik denk dat we wel een plek voor u kunnen vinden.”