Obaczysz, czy ja kłamię?»

Szczudło głową coś kiwa, wtém organ głos przerywa,
Wyszła święta wotywa⁷.

Boga, ten króla chwali, a król, stojąc w oddali,
Podsłuchał, co gadali.

II

W tydzień – znów dziady społem; król z senatorskiém kołem,
Wysiada przed kościołem.

Idzie, gdzie dwaj żebracy, za nim niosą dworacy
Dwa bocheny na tacy.

Król z uśmiéchem na twarzy obu biédnych nędzarzy
Własnoręcznie obdarzy.

Szczudło, co chwalił Boga, dostał bochen piéroga, —
Bułka cienka⁸ i droga.

Kostél z królewskiej chwały wziął chléb czarny i mały,
Ciężki jakby ze skały.

Szczudło w rogu cmentarza tylko pacierz powtarza,
Na podarek nie zważa.

Oparł ręce u kija, wzrokiem niebo przebija,
Mówi Zdrowaś Maryja!

Kostél, chwalca królowy, nie raz z bułki razowéj,
Szedł po rozum do głowy:

Skradł się cicho i zaczém, Szczudło modli się z płaczem,
Zmienił bułkę cichaczem.

Szczudło w rogu cmentarza ciągle pacierz powtarza,
Zamiany nie uważa.

Po mszy świętéj, po sumie⁹, modląc się, jak kto umie,
Ludzie wychodzą w tłumie.

Mniej już ludu co chwila, każdy gdzieś się posila,
Rzekł Szczudło do Kostyla:

«Czas nam użyć swobody, weźmiem chleba i wody,