Hava küləksiz olduğundan, burada tam sükut hökm sürürdü. Bu sakitlikdən uyuyan gölün hamar səthi nəhəng və rəngli bir şüşəni xatırladırdı. Görüşdən sevinsəm də, kədərli notlardan ibarət səslə:

–Salam, Kosagöl! – dedim, – salam, əzizim!

Tam sakitlik uzun sürmədi. Mən salamlaşıb qurtaranda, gölün suyu qəfil tərpəndi, suyun üzündə yaranan kiçik dalğalar mən tərəfə qaçaraq, zərifcə zərbələrlə ayağımı vurmağa başladılar. Nəsə deyirdilər dalğalar. Salamalaşır və o illərin cavabsız qalan suallarına cavab istəyirdilər.

Baxışlarım zillənmişdi dalğalara. Axı, su ən böyük məlumat daşıyıcısıdır, deyirlər…

***

Taxıl yığımında yerli təsərrüfatlara kömək məqsədi ilə təşkil olunmuş sürücülərdən ibarət dəstəmiz kolxozun binasında boş zala yığılmışdı. Hamımız şəhərdə bizə verilmiş öz yük maşınımızla gəlmişdik. (O dövrlərdə, əkin-səpin işlərində dövlət, könüllü sürücü dəstələri yaradaraq təsərrüfatlara yardım göstərərdi) Burada bizi üç qrupa böldülər. Bizim dəstə on iki yük maşınından ibarət idi. Üstümüzdə rəhbərlik edən komandirimiz keçmiş artilleriya mayoru idi. “Kənd qızlarını incitməyinizi qəti qadağan edirəm! Alicənab olun görüşdə!”– deyə zarafat etdi…

Kolxozda rəhbərlik bizim sənədləri qeydiyyata alanda, mənim "D" kateqoriyama baxıb: "Sahələrə yemək daşıyan, həm də kolxozun qıraq kəndləri arasında gedib-gələn avtobusun biri sürücüsüzdür", – dedi. – Siz “Kamaz” ınızı qoyun qaraja, dursun hələlik”.

Kolxoz bir böyük (mərkəz) kənddən və ətraflara səpələnən beş xırda kəndlərdən ibarət idi. Bura, həm də, Elmlər Akademiyasının kənd təsərrüfatı və toxumçuluqla məşğul olan mərkəzlərdən birinin təcrübə bazası idi. (Elə, indi də işləyir həmin elmi-tədqiqat bazası) Toxum sortları yetişdirirdilər. Çoxlu elmi işçilər, aspirantlar çalışırdılar burada.

Bizi, üçüncü sayılan kəndə təyin etdilər.

–Sürücü sağalıb çıxanacan sürün avtobusu. İşiniz tarlalara yemək çatdırmaq, mərkəzlə üçüncü otdeleniye arasında əlaqə saxlamaq olacaq, – dedilər mənə.

Bura qırx-əlli evdən ibarət balaca bir kənd idi. Müdiriyyət iki balaca otaqdan ibarət binada yerləşirdi. Bizi qarşılayıb bir qoca qarının evində yerləşdirdilər. Ev köhnə olsa da, təmiz və rahat idi. Yataq yerlərimiz də həmçinin, təzə, təmiz və ağ mələfəli.

Axşamüstü sürəcəyim avtobusla tanış oldum. KAvZ köhnə olsa da işə asan düşdü. Mühərrik gözəl işləyirdi. Yağını, suyu yoxladım. Ehtiyat təkərin olmadığı gözümə dəydi. Mexanik "iki-üç günə balon da taparıq", – deyərək bir kamer verdi. Neynəmək olardı, aldım kameri. Açarı, filanı yoxlayıb qayıtdıq idarəyə.

–Yeddi tamamda burada olun, – dedilər.

Gecəni rahat yatıb, tezdən deyilən yerdə oldum, yeməkxanadan yemək dolu qabları yüklədik avtobusa. Dünənki gündən başlayan taxıl yığımının dayanmaması üçün növbə ilə işləyən kombaynçıların və digər işçilərin yeməyini tarlaya aparırdılar. Yeməkxana işçisi ilə oturub getməyə hazırlaşırdım ki, qızılı rəngli qıvrımlaşan saçları çiyinlərinə tökülən İyirmi – İyirmi iki yaşlı, boyca hündür olmayan bir qız özünü saldı avtobusa:

–Salam! Az qala gecikəcəkdim. Mən də sizinlə gedəcəm, – dedi.

Yola düşdük. İki saat ərzində bir neçə sahəyə dəydik. İşçilərə yemək payladıq, arxaya qayıdanda qız sahələrin birində düşüb qaldı.

–Günorta məni arxaya aparmağı unutmayın! – dedi. Kolxozçularla danışığından başa düşdüm ki, aqronomdur. Yeməkxananın mənimlə olan işçisi, Roza xala fikrimi təsdiq etdi.

–Təzə aqranomumuzdur, bir neçə aydır gəlib, – dedi. – Gözəl insandır.

Saat on olardı, kəndə qayıtdım. İndi mərkəz kəndə getməliydim. Günorta isə yenidən tarlaya gündüz və axşam yeməyi aparmalıydım. Axşamüstü mətbəx işçisi olan Roza xalanı və gənc aqranom qızı götürüb kəndə qayıtdım. Demək olar ki, o gündən iş cədvəlim yüngül dəyişiliklər olsa da, ümumən, belə oldu.

İlk günlər aqranom qız – Elina demək olardı ki, danışmırdı, "hə", "yox", "buyurun" – əsas leksikonu bu idi. Nə qədər az danışsa da, nəzərimə dəyən bir şey oldu: Elinanın gözəl üzü və mavi gözləri kədərlə dolu olardı. Əvvəl, elə fikir vermədim, "yəqin, bu gün nəsə olub, işi düz getmir", – düşündüm. Səhərisi gün yenə diqqət etdim. Yaraşıqlı üzü və gözləri kədər meydanı idi.

Günlər keçdi, Elina ilə yaxından tanış olandan sonra çox suallara cavab tapdım…

***

Bir fikir deyəcəm, yəqin ki, sürücü işləmiş hər kəs mənimlə razılaşacaq. Həftələrlə, aylarla maşını domkratsız, ehtiyat təkərsiz rahat sürərsən, bir şərtlə ki, onların yoxluğu barədə düşünmürsən. Amma, elə ki, başlayırsan qorxmağa, hansısa təkər boşala bilər – neynəyəcəm, yüz faiz əmin olun ki, elə də olacaq.

İki-üç gün idi işləyirdim, səhər də, axşam da təkər tələb edirdim. Cavabdeh şəxs deyirdi:

–İnanın ki, bu avtobusda bir dəfə də təkər boşalmayıb. Siz şəhər sürücüləri qorxaqsınız, gətirəcəm təkər. İşləyin, qorxmayın.

Elə həmin gün axşamüstü tarladan qayıdanda qabaq təkər boşaldı. Ehtiyat təkər olsaydı, nə vardı, aç xarab təkəri, yerinə bağla başqasını. Neçə illər sürücü işləsəm də, təkər dəyişməyi ən zəhlə tökən iş saymışam. Bir halda da ki, söküb kamer dəyişəsən, özü də çölün ortasında.

Bəxtim bircə şeydə gətirdi: Elina mənimlə idi! Nə o günə qədər, nə də o hadisədən sonra belə fiziki güclü və texnikada bacarıqlı qız görmədim!

Elina qısa boylu, zərif bədənli, gözəl qamətli bir qız idi. Kənardan bədəni zəif, kövrək görünürdü, amma fiziki güc tələb olunan yerdə çox kişilər həsəd apara bilərdilər! Sonralar başa düşdüm bu gücün və bacarığın mənbəyini. Elina mənə üzgüçülük üzrə idman ustası olduğunu, dörd il institutun yığma komandasında qələbələr qazandığını danışdı, çox saylı mükafatlarını göstərdi…

Qaykaları açıb bağlamaqda, təkəri dəyişməkdə Elina məndən geri qalmadı, hətta, məndən çox o işlədi. Heyrətimi gizlədə bilmirdim! Qızda belə güc olarmış! Kənarda oturub bizi seyr edən Roza xala mat qaldığımı görüb dedi: