Асылбек: -Әділбек дамбалыңды шешіп маған беріп жіберші!
Әділбек: -Көке! Өзіңдікі бар ғой. Менікіне сыймайтын да шығарсың?
Асылбек (күлімдеп): -Дамбалыңды әдемілеп беремін. Бер енді.
Әділбек: -Қонаққа барамынба әдемі дамбал киіп?
(деп шешіп берді.)
Асылбек: -Қайда барсаң да болады
(деп қолына алып ары бері-қарады)
Асылбек (Нұрлыбекке қарап): -Сен де шеш.
Нұрлыбек: -Мен де барамын ба?
Асылбек:- Енді ше? Сені қалдырып кетеміз ба?
(Деп бір күлді)
Асылбек:-Ту иісін ай, туғаныңнан киіп жүрсіңдер ме?
(деп күлді).
Асылбек қайшы-пышағымен әр дамбалдан бірнеше жолақ жыртып алды да қайтарып берді.
Әділбек:- Көке, мынау қып-қысқа ғой. Сән дегенің осы ма?
Асылбек: -маған ұнайды!
Күлімдеп отыр, жолақтардан жіп өріп ағаш бұтақтарын жіппен байлап қақпан жасай бастады.
Нұрлыбек: -Көке, ертегі білесің бе?-
(деп есінеп жатыр.)
Асылбек: -Қазір, қақпанды бітіріп қалдым.
Нұрлыбек: -Айтып бересің бе?
Асылбек:-Айтып берейін.
Нұрлыбек:-Не туралы!
Асылбек:-Не туралы айтайын?
Нұрлыбек:-Апам Ер-төстік туралы айтатын. Соны білесің бе?
(деп қалғып кетіп барады.)
Асылбек (дайын қақпанды бір қарап шетке қойды да қастарына жатты):-Ал онда тыңдаңдар. Ерте-ерте ертеде, ешкі жүні келтеде бір бай болыпты…
14-ші көрініс
Түс кезеңі. Үшеуі де жауынгердің киімін киген, бәрі де бір-бір ат мініп алған.
Асылбек: -Кім ең көп олжа тапса сол ең мықты мерген болады!
Ушеуі деп шауып жөнеледі. Садақпен аң аулап аулап жүр.
Бәрі де олжаларын алып бір жерге жиналады!
Асылбек: -Ал қараңдар!-
(деп ортаға қырғауылды тастайды).
Асылбек (Әділбекке қарап): -Енді сен көрсет!
Әділбек ортаға кішкентай сары тышқанды тастайды.
Асылбек (Нұрлыбекке қарап): -Енді сенікін көрейік?!
Нұрлыбек (мақтанышпен): -мынаны көрдіңдер ме?! –
(деп ортаға екі қоянды, екі қырғауылды тастайды).
Нұрлыбек:-Мен мергенмін! Мен мергенмін!
Асылбек: Мерген, болды енді, тұрсайшы!-
деп Нұрлыбекті ұйқысынан оятады. Әділбектің іші қатып аунап күліп жатыр. Асылбек те күліп жібереді. Бәрін түсінген Нұрлыбек те күле бастады.
15-ші көрініс
Асылбек (қалтасынан құртты алып үшке бөлді. Алақанына салып):- Алыңдар! Нұрлыбек сен бірінші ал.
Нұрлыбек ең үлкенін таңдап алды. Асылбек алақанын Әділбекке ұсынды. Әділбек қарап тұрды да ең кішісін алды.
Асылбек (оған қарап):-үлкенірегін алсайшы!.
Әділбек: -Сен кеше де ештеңе жеген жоқсың. Сен ал!
Нұрлыбек (сорып жатқан құртын аузынан алып):-менікін ал!
16-шы көрініс
Асылбек: -Ошаққа аздап отын салып отырыңдар. Қарап отырыңдар, өшіп қалмасын. Көп салмаңдар. Әлі қатты ызғар жоқ. Алда суық қыс бар. Түсінікті ме?
Әділбек: -Иә.
Нұрлыбек: -Көке, біз қорқамыз.
Асылбек: -Бері тыңдаңдар! Біреу-міреу келіп жатса бақырып жылаңдар. Қатты-қатты жөтеліңдер. Дәрі бар ма ағатай деп ойбайлаңдар. Сонда өздері қорқақ қояндай шауып жөнеледі.
Әлібек пен Нұрлыбек: (Жөтеле бастайды). Ағатай дәрі бар ма!
деп күле бастайды.
17-ші көрініс
Асылбек олжасымен үйге қайтып келді. Көңілі көтеріңкі.
Қолында екі қырғауыл. Інілері қасында қуанып секіріп жүр. Садақтарын алып қырғауыл атып жүр.
18-ші көрініс (150 секунд)
Асылбек құрған қақпанына келе жатыр. Қақпанының қасында есек жетектеген арба тұр. Арбаның қасында 60 асқан шал тұр. Шал қақпаннан қоянды алып жатыр.
Асылбек: -Тоқта! Бұл менің қақпаным!-
деп жүгіріп келді.
Шал:-Балам, кешір. Ала ғой. Аштық адамды не істетпейді.
Өмірім де ұрлық жасап көрмеп едім. Алла-тағала кешіре гөр. Үш күн болды нәрсіз жол кешіп келеміз, балам.
деп көзінен жас шығады.
Мадина: ата, ата !
деп жылай кетеді.