Зөһрә Рәхмәтуллина
ТЫУҒАН ЯҒЫМ
Күп ерҙәрҙе гиҙеп йөрөнөм,
Гүзәллектәр күреп һоҡландым.
Ләкин булманы һинең кеүек,
Иң яҡыны тыуған ауылым.
Ҡушымта.
Тыуған яғымды һағынғанда,
Уйлайым һине мин, ауылым.
Күңелгә һағыштар тулғанда,
Ҡайтам мин һиңә, бала сағым.
Һағынһам да мин йәшлегемде,
Кире ҡайтмаҫ инде ул осоп.
Барыһы артта ҡалды инде,
Тик яҡты хәтирәләр булып.
Һиҙелмәй ҙә үтте йәшлегем,
Иҫтәлектәр генә ҡалдырып.
Донъяла бар минең теләгем,
Йәшәйек изге эҙ ҡалдырып.
Әдилә Ғәзизова
ОЛАТАЙ
Күңелемдең иң түрендә
Урын алды олатайым.
Уның менән бәйле хисте
Иң ҡәҙерле тип һанайым.
Миңә әйткән һәр бер һүҙең
Ҡолағымда сыңлай һаман.
Һинең янда булдым һәр саҡ
Шат күңелле ғәмһеҙ бала.
Эй шәп йырлай инең үҙең,
Көслө итеп, дәртле итеп.
Ошо йырҙар һаман сыңлай
Күңелемдә хисле итеп.
Баштарымды һыйпағанда
Бар ҡайғымды һыпырып алдың.
Ҡайтҡан саҡта һағышланып,
Моңһоу ғына тороп ҡалдың.
Ғүмер тигәндәре тиҙ үтә,
Артта ҡала һәр бер көнө, төнө.
Ваҡыт үткән һайын тағы нығыраҡ
Һағынамын, олатайым, һине.
Флорис Ғайсин
САЛАУАТ ЙЫРЫ
Төштәремә йыш керәһең,
Йәшлегемде байҡайым;
Иҫтәремә төшөр әле,
Еҙ ҡурайым тартайым.
Ҡушымта.
Еҙ ҡурайҡай, әйтсе миңә,
Ҡайҙа минең Йәмиләм?
Еҙ ҡурайҡай, һөйлә әле,
Нишләй икән бер генәм.
Йәмиләкәй, юлдарыңа,
Күҙ йәштәрең түгелмәҫ;
Һин үҫтергән гөлдәреңә
Сит-яттар бит үрелмәҫ.
Өҙөлөп тә һағындым шул
Тыуған илем яҡтарын.
Йүгереп тә ҡайтыр инем —
Бығаулы аяҡтарым.
Шыуышып та ҡайтыр инем —
Йыраҡ шул араларым;
Тура баҫып атлар инем —
Уңалмай яраларым.
ИЛҺАМЛАНЫП ЙЫРЛАЙБЫҘ
Әсе-сөсөһөн донъяның
Башыбыҙҙан уҙғарҙыҡ.
Күңелебеҙ ташып торһа,
Илһамланып йырланыҡ.
Ҡушымта.
Их, йырлайбыҙ сәхнәләрҙә
Йөрәктәрҙе яндырып;
Дуҫтар менән бергәләшеп,
Бар таңдарын ҡалдырып.
Илһамланып, дуҫтар, һеҙгә
Йәшәү дәрте һибәбеҙ;
Сәхнәләрҙә йыр-моң аша
Илһам көсөн бирәбеҙ.
Юҡҡа ғына, «илһамлылар», —
Тамашасы тимәйҙер;
«Илһам» тигән исемде лә
Бушҡа ғына бирмәйҙер.
Шундай моңло башҡорт көйө
Үҙәктәргә үтә бит.
Илһамдарҙың моңло йыры
Барын әсир итә бит.
Гөлназ Ғаянова
ТЫУҒАН АУЫЛЫМ
Һаумы, ауылым! Бына ҡайттым әле
Хәлдәреңде белеп китергә,
Урамдарҙан ялан аяҡ йүгереп,
Бала саҡ йомғағын һүтергә.
Тыуған ауылым, бер үк үпкәләмә,
«Оноттом, – тип, – ҡасан ҡайтҡаның».
Һис бер ҡасан күҙ алдымдан китмәҫ,
Нисек һиндә таңдар атҡаны.
Һиндә генә йәнем тыныслана,
Һандуғас та һайрай моңлораҡ.
(Әллә миңә шулай тойоламы?)
Ҡояш та бит бында нурлыраҡ.
Ауыл уртаһында күле йәйрәй,
Ә һыуының күпме шифаһы!
Йәнгә сихәт, тәнгә ҡеүәт өҫтәй
Ер аҫтынан сыҡҡан шишмәһе.
Йөрәгемә яҡын һәр бер кеше –
Күңелдәре аҡ бит уларҙың.
Кәңәштәрен бирер ҡарттарымды
Ғүмер юлдарымда ҙурлармын.
…Йүгереп үттем ауыл урамдарын
Ғәмһеҙ саҡты иҫкә төшөрөп.
Һиндә генә һулыштарым иркен,
Һин ҡәҙерле алтын-көмөштән!
Күкрәгемдә йөрәк типкән саҡта
Мин ташламам һине – һүҙ бирәм.
«Онотма», – тип әйтте һымаҡ ауылым,
Һәм йәш тамды минең күҙҙәрҙән…
Гөлямал Нәжмиева
КӨҘ
Тышта көҙ. Моңһоу йөрәгем
Наҙҙар көтөп талпына.
Йән генәйем йәйелерҙәй
Әллә йәйҙе һағына?
Көҙҙәр әллә иртәләне,
Йыйырсыҡтар йөҙөмдә.
Йылдары сабып уҙһа ла
Йәшлек дәрте үҙемдә.
Юҡ, елдәргә бирешмәйем,
Күнел генәм йәш әле.
Буранлы ҡыштар уҙырҙар,
Яҙҙарҙы көтәм әле!
ДУҪТАРЫМА
Дуҫтарыма яҙам был һүҙҙәрҙе,
Һағын